پسوریازیس | علل بروز، نشانه ها، روش تشخیص و درمان

پسوریازیس یکی از اختلالات التهابی پوست است که با لکه های ضخیم، قرمز و پوسته پوسته مشخص می شود. این بیماری مزمن نه تنها ظاهر پوست را تغییر می دهد، بلکه می تواند با خارش، درد و استرس همراه باشد. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز پسوریازیس، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

پسوریازیس چیست؟

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با ظهور لکه های قرمز، پوسته پوسته و خارش دار مشخص می شود. این لکه ها معمولاً در نواحی مانند زانوها، آرنج ها، تنه و پوست سر ظاهر می شوند. اگرچه درمان قطعی برای پسوریازیس وجود ندارد، روش های درمانی متعددی برای مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا در دسترس است.

پسوریازیس چیست؟

علائم پسوریازیس

علائم و نشانه های پسوریازیس در افراد مختلف متفاوت است، اما شایع ترین آن ها عبارتند از:

لکه های قرمز پوستی که با پوسته های ضخیم و نقره ای پوشیده شده اند.
نقاط کوچک و پوسته پوسته (بیشتر در کودکان دیده می شود).
پوست خشک و ترک خورده که ممکن است دچار خونریزی یا خارش شود.
احساس خارش، سوزش یا درد در نواحی درگیر.
ناخن های ضخیم، دارای فرورفتگی یا خطوط برجسته.
مفاصل متورم و دردناک (در صورت ابتلا به آرتریت پسوریازیس).

اندازه لکه های پسوریازیس می تواند از چند نقطه کوچک تا پلاک های بزرگ که نواحی وسیعی از پوست را می پوشانند، متغیر باشد. شایع ترین نواحی درگیری شامل کمر، آرنج، زانو، پاها، کف پا، پوست سر، صورت و کف دست ها است.

اکثر انواع پسوریازیس دوره های تشدید و بهبودی دارند؛ به این معنی که علائم برای چند هفته یا چند ماه شدیدتر می شوند و سپس برای مدتی فروکش می کنند یا حتی بهبود می یابند.

انواع پسوریازیس

انواع مختلفی از پسوریازیس وجود دارد که هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند:

پسوریازیس پلاکی: شایع ترین نوع است و با لکه های خشک، برجسته و قرمز پوست (پلاک) که با پوسته های نقره ای پوشیده شده اند، مشخص می شود. این پلاک ها ممکن است خارش دار یا حساس باشند و معمولاً در آرنج، زانو، کمر و پوست سر ظاهر می شوند.
پسوریازیس ناخن: می تواند ناخن های دست و پا را درگیر کند و باعث ایجاد فرورفتگی، رشد غیرطبیعی و تغییر رنگ آن ها شود. ناخن های مبتلا ممکن است شل شده و از بستر ناخن جدا شوند (اونیکولیز). در موارد شدید، ناخن ممکن است خرد شود.
پسوریازیس گوتات: بیشتر در کودکان و بزرگسالان جوان دیده می شود و اغلب پس از یک عفونت باکتریایی مانند گلودرد استرپتوکوکی ایجاد می شود. با ضایعات کوچک، قطره ای شکل و پوسته پوسته روی تنه، بازوها یا پاها مشخص می شود.
پسوریازیس معکوس: عمدتاً چین های پوستی مانند کشاله ران، زیر بغل و زیر سینه ها را درگیر می کند. باعث ایجاد لکه های صاف، قرمز و ملتهب می شود که با اصطکاک و تعریق بدتر می شوند. عفونت های قارچی ممکن است در ایجاد این نوع نقش داشته باشند.
پسوریازیس پوسچولار: نوع نادری است که با ضایعات چرکی مشخص می شود. این ضایعات ممکن است به صورت تکه های وسیع (پسوریازیس پوسچولار تعمیم یافته) یا در نواحی کوچکتر مانند کف دست و کف پا ایجاد شوند.
پسوریازیس اریترودرمیک: نادرترین نوع است و می تواند کل سطح پوست بدن را با عارضه های پوستی قرمز و پوسته پوسته بپوشاند که ممکن است خارش یا سوزش شدیدی داشته باشد.
آرتریت پسوریازیس: نوعی آرتریت التهابی است که باعث تورم و درد مفاصل می شود. در برخی موارد، علائم مفصلی اولین یا تنها علامت پسوریازیس هستند و گاهی اوقات فقط تغییرات ناخن دیده می شود. علائم می توانند از خفیف تا شدید متغیر باشند و هر مفصلی را درگیر کنند. این وضعیت می تواند منجر به خشکی و آسیب تدریجی مفصل و در موارد شدید، آسیب دائمی مفصل شود.

علادم مختلف پسوریازیس

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر شک دارید که به پسوریازیس مبتلا هستید، به پزشک مراجعه کنید. همچنین اگر پسوریازیس دارید، در صورت بروز موارد زیر با پزشک خود صحبت کنید:

شدید یا گسترده شود.
باعث ناراحتی و درد شود.
باعث نگرانی در مورد ظاهر پوست شود.
منجر به مشکلات مفصلی مانند درد، تورم یا ناتوانی در انجام کارهای روزمره شود.
با درمان بهبود نیابد.

علل ابتلا به پسوریازیس

تصور می شود که پسوریازیس یک مشکل در سیستم ایمنی بدن است که باعث تسریع غیرطبیعی روند بازسازی سلول های پوست می شود. در شایع ترین نوع پسوریازیس (پسوریازیس پلاکی)، این گردش سریع سلول ها منجر به ایجاد پوسته ها و لکه های قرمز می شود. علت دقیق این اختلال در عملکرد سیستم ایمنی هنوز مشخص نیست، اما محققان معتقدند که عوامل ژنتیکی و محیطی در آن نقش دارند. پسوریازیس مسری نیست.

محرک های پسوریازیس

بسیاری از افراد مستعد ابتلا به پسوریازیس ممکن است تا زمانی که بیماری توسط عوامل محیطی خاصی تحریک نشود، علائمی نداشته باشند. عوامل شایع تحریک کننده پسوریازیس عبارتند از:

عفونت ها، مانند گلودرد استرپتوکوکی یا عفونت های پوستی.
آب و هوا، به ویژه شرایط سرد و خشک.
آسیب به پوست، مانند بریدگی، خراشیدگی، گزش حشرات یا آفتاب سوختگی شدید.
فشار روی پوست.
سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود سیگار.
مصرف زیاد الکل.
برخی داروها، از جمله لیتیوم، داروهای فشار خون بالا و داروهای ضد مالاریا.
قطع ناگهانی مصرف کورتیکواستروئیدهای خوراکی یا تزریقی.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

هر فردی ممکن است به پسوریازیس مبتلا شود، اما عوامل زیر می توانند خطر ابتلا را افزایش دهند:

سابقه خانوادگی: وجود پسوریازیس در خانواده، خطر ابتلا را افزایش می دهد. داشتن یک والد مبتلا خطر را بیشتر می کند و داشتن هر دو والد مبتلا، این خطر را به طور قابل توجهی افزایش می دهد.
استرس: از آنجایی که استرس می تواند بر سیستم ایمنی بدن تأثیر بگذارد، سطوح بالای استرس ممکن است خطر ابتلا به پسوریازیس را افزایش دهد.
سیگار کشیدن: استعمال دخانیات نه تنها خطر ابتلا به پسوریازیس را افزایش می دهد، بلکه ممکن است شدت بیماری را نیز بیشتر کرده و در عود علائم بیماری نقش داشته باشد.

سیگار کشیدن از عوامل خطرساز پسوریازیس

عوارض بیماری

اگر فردی به پسوریازیس مبتلا باشد، بیشتر در معرض خطر ابتلا به سایر بیماری ها قرار دارد، از جمله:

آرتریت پسوریازیس: باعث درد، سفتی و تورم در داخل و اطراف مفاصل می شود.
بیماری های چشمی: مانند التهاب ملتحمه، بلفاریت و یووئیت.
چاقی
دیابت نوع ۲
فشار خون بالا
بیماری قلبی عروقی
سایر بیماری های خودایمنی: مانند بیماری سلیاک، مالتیپل اسکلروزیس (MS) و بیماری التهابی روده (IBD) از نوع بیماری کرون.
ناراحتی های سلامت روان: مانند اعتماد به نفس پایین و افسردگی.

تشخیص پسوریازیس

پزشک در مورد سابقه سلامتی شما سؤال خواهد کرد و پوست، پوست سر و ناخن های شما را معاینه می کند. پزشک ممکن است نمونه کوچکی از پوست را برای بررسی زیر میکروسکوپ (بیوپسی) بردارد. این کار به تعیین نوع پسوریازیس و رد سایر اختلالات کمک می کند.

درمان پسوریازیس

هدف از درمان های پسوریازیس، توقف رشد سریع سلول های پوستی و از بین بردن پوسته ها است. گزینه های درمانی عبارتند از کرم و پماد (درمان موضعی)، نوردرمانی (فتوتراپی) و داروهای خوراکی یا تزریقی (سیستمیک).

انتخاب روش درمانی به شدت پسوریازیس و پاسخ شما به درمان های قبلی بستگی دارد. ممکن است لازم باشد داروهای مختلف یا ترکیبی از درمان ها را امتحان کنید تا رویکرد مناسب برای شما پیدا شود. با این حال، معمولاً بیماری عود می کند.

درمان های موضعی

کورتیکواستروئیدها: این داروها رایج ترین داروهای تجویز شده برای درمان پسوریازیس خفیف تا متوسط هستند و به صورت پماد، کرم، لوسیون، ژل، کف، اسپری و شامپو موجودند. کورتیکواستروئیدهای ملایم (مانند هیدروکورتیزون) معمولاً برای نواحی حساس یا لکه های گسترده توصیه می شوند. کورتیکواستروئیدهای موضعی ممکن است یک بار در روز در زمان تشدید علائم استفاده شوند. پزشک ممکن است کورتیکواستروئیدهای قوی تری مانند تریامسینولون یا کلوبتازول را برای نواحی کوچک تر، کم حساسیت تر یا مقاوم به درمان تجویز کند. استفاده طولانی مدت یا بیش از حد از کورتیکواستروئیدهای قوی می تواند باعث نازک شدن پوست شود و با گذشت زمان ممکن است اثربخشی خود را از دست بدهند.
آنالوگ های ویتامین D: اشکال مصنوعی ویتامین D مانند کلسی پوترین و کلسی تریول رشد سلول های پوستی را کند می کنند و می توانند به تنهایی یا همراه با کورتیکواستروئیدهای موضعی استفاده شوند. کلسی تریول ممکن است در نواحی حساس تحریک کمتری ایجاد کند. این داروها معمولاً گران تر از کورتیکواستروئیدهای موضعی هستند.
رتینوئیدها: تازاروتن به صورت ژل و کرم موجود است و یک یا دو بار در روز استفاده می شود. شایع ترین عوارض جانبی تحریک پوست و افزایش حساسیت به نور است. مصرف تازاروتن در دوران بارداری، شیردهی یا در صورت تصمیم به بارداری توصیه نمی شود.
مهارکننده های کلسی نورین: داروهایی مانند تاکرولیموس و پیمکرولیموس التهاب و تجمع پلاک را کاهش می دهند و می توانند به ویژه در نواحی با پوست نازک (مانند اطراف چشم) که کورتیکواستروئیدها یا رتینوئیدها ممکن است بیش از حد تحریک کننده یا مضر باشند، مفید باشند. استفاده از این داروها در دوران بارداری، شیردهی یا در صورت تصمیم به بارداری توصیه نمی شود و برای استفاده طولانی مدت به دلیل احتمال افزایش خطر سرطان پوست و لنفوم در نظر گرفته نشده اند.
اسید سالیسیلیک: شامپوها و محلول های پوستی حاوی اسید سالیسیلیک به کاهش پوسته پوسته شدن پوست سر ناشی از پسوریازیس کمک می کنند و می توانند به تنهایی یا همراه با سایر داروها برای افزایش نفوذ آن ها به پوست استفاده شوند.
کول تار: این محصول، پوسته پوسته شدن، خارش و التهاب را کاهش می دهد و به صورت بدون نسخه یا با نسخه پزشک در اشکال مختلف (شامپو، کرم، روغن) موجود است. این محصولات می توانند پوست را تحریک کنند، لباس و ملحفه را لکه دار کرده و بوی نامطبوعی داشته باشند. مصرف کول تار برای زنان باردار یا شیرده توصیه نمی شود.
درمان گوکرمن: ترکیبی از کول تار و نوردرمانی است که می تواند مؤثرتر از هر یک از این روش ها به تنهایی باشد، زیرا کول تار پوست را در برابر نور UVB نفوذپذیرتر می کند.
آنترالین: کرمی است که برای کاهش رشد سلول های پوستی استفاده می شود و می تواند پوسته ها را برداشته و پوست را صاف کند. نباید از آن در صورت و اندام تناسلی استفاده شود. معمولاً برای مدت کوتاهی استفاده شده و سپس شسته می شود.

نوردرمانی (فتوتراپی)

نوردرمانی، چه به تنهایی و چه در ترکیب با داروها، از درمان های خط اول برای پسوریازیس متوسط تا شدید است و شامل قرار گرفتن پوست در معرض مقادیر کنترل شده نور طبیعی یا مصنوعی است. جلسات مکرر لازم است.

نور خورشید: قرار گرفتن روزانه در معرض نور خورشید ممکن است پسوریازیس را بهبود بخشد. قبل از شروع این روش، در مورد ایمن ترین راه استفاده از نور طبیعی با پزشک خود مشورت کنید.
UVB: دوزهای کنترل شده از نور UVB از یک منبع نور مصنوعی می تواند تکه های منفرد، پسوریازیس گسترده و پسوریازیسی که به درمان های موضعی پاسخ نمی دهد را درمان کند. عوارض جانبی کوتاه مدت ممکن است شامل قرمزی، خارش و خشکی پوست باشد. مرطوب سازی منظم می تواند به کاهش ناراحتی کمک کند.
PUVA (پسورالن به همراه اشعه ماوراء بنفش A): این روش شامل مصرف داروی حساس کننده به نور (پسورالن) قبل از قرار گرفتن در معرض نور UVA است. نور UVA نسبت به UVB عمیق تر در پوست نفوذ می کند و پسورالن حساسیت پوست به UVA را افزایش می دهد. این درمان تهاجمی تر اغلب برای موارد شدید پسوریازیس استفاده می شود و عوارض جانبی کوتاه مدت شامل حالت تهوع، سردرد، سوزش و خارش است. عوارض جانبی طولانی مدت شامل خشکی و ایجاد چین و چروک پوست، کک و مک، افزایش حساسیت به آفتاب و افزایش خطر ابتلا به سرطان پوست (از جمله ملانوم) است.
لیزر اکسایمر: در این نوع نوردرمانی، نور شدید UVB فقط پوست آسیب دیده را هدف قرار می دهد. نسبت به فتوتراپی سنتی به جلسات کمتری نیاز دارد زیرا از نور UVB قوی تری استفاده می کند. عوارض جانبی می تواند شامل قرمزی و تاول زدن پوست باشد.

داروهای خوراکی یا تزریقی (سیستمیک)

اگر پسوریازیس متوسط تا شدید باشد یا به سایر درمان ها پاسخ ندهد، پزشک ممکن است داروهای خوراکی یا تزریقی تجویز کند. به دلیل احتمال عوارض جانبی شدید، برخی از این داروها فقط برای دوره های کوتاه مدت استفاده می شوند و ممکن است بعدها با سایر روش های درمانی جایگزین شوند.

استروئیدها: در موارد معدودی از وجود لکه های کوچک و مقاوم پسوریازیس، پزشک ممکن است تزریق تریامسینولون را مستقیماً به داخل ضایعات پیشنهاد کند.
رتینوئیدها: آسیترتین و سایر رتینوئیدها قرص هایی هستند که برای کاهش تولید سلول های پوستی استفاده می شوند. عوارض جانبی شامل خشکی پوست و درد عضلانی است و مصرف آن ها در دوران بارداری، شیردهی یا در صورت تصمیم به بارداری توصیه نمی شود.
متوترکسات: معمولاً به صورت هفتگی یک دوز خوراکی تجویز می شود و تولید سلول های پوستی را کاهش داده و التهاب را سرکوب می کند. ممکن است باعث ناراحتی معده، کاهش اشتها و خستگی شود. افرادی که برای طولانی مدت متوترکسات مصرف می کنند، نیاز به آزمایش های منظم برای بررسی شمارش سلول های خون و عملکرد کبد دارند. زنان و مردان باید مصرف متوترکسات را حداقل سه ماه قبل از اقدام به بارداری متوقف کنند و مصرف آن در دوران شیردهی توصیه نمی شود.
سیکلوسپورین: به صورت خوراکی برای پسوریازیس شدید مصرف می شود و سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کند. از نظر اثربخشی مشابه متوترکسات است اما بیش از یک سال به طور مداوم قابل استفاده نیست. سیکلوسپورین مانند سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی خطر ابتلا به عفونت و سایر مشکلات سلامتی از جمله سرطان را افزایش می دهد. افرادی که سیکلوسپورین مصرف می کنند نیاز به نظارت منظم بر فشار خون و عملکرد کلیه دارند و مصرف آن در دوران بارداری، شیردهی یا در صورت تصمیم به بارداری توصیه نمی شود.
داروهای بیولوژیک: این داروها که معمولاًتزریقی هستند، سیستم ایمنی بدن را به گونه ای تغییر می دهند که چرخه بیماری را مختل کرده و علائم و نشانه های بیماری را در عرض چند هفته بهبود می بخشند. چندین مورد از این داروها برای درمان پسوریازیس متوسط تا شدید در افرادی که به درمان های خط اول پاسخ نداده اند، تأیید شده اند. گزینه های درمانی شامل داروهایی مانند آدالیموماب، اوستکینوماب، اینفلیکسیماب، اتانرسپت، سکوکینوماب و ایکسکیزوماب می شوند. این داروها گران هستند و ممکن است تحت پوشش برنامه های بیمه درمانی نباشند. به علاوه باید با احتیاط مصرف شوند زیرا خطر سرکوب سیستم ایمنی و افزایش خطر عفونت های جدی را به همراه دارند.
سایر داروها: تیوگوآنین و هیدروکسی اوره داروهایی هستند که در صورت عدم امکان استفاده از داروهای دیگر ممکن است مورد استفاده قرار گیرند. آپرمیلاست به صورت خوراکی دو بار در روز مصرف می شود و به ویژه در کاهش خارش مؤثر است. در مورد عوارض جانبی احتمالی این داروها با پزشک خود صحبت کنید.

ملاحظات درمانی

اگرچه پزشکان روش های درمانی را بر اساس نوع و شدت پسوریازیس و نواحی آسیب دیده پوست انتخاب می کنند، رویکرد سنتی معمولاً به این صورت است که ابتدا از خفیف ترین درمان ها - کرم های موضعی و نوردرمانی ماوراء بنفش (فتوتراپی) - در افرادی که ضایعات پوستی (پلاک) رایج دارند استفاده شود و تنها در صورت لزوم به سمت درمان های قوی تر پیش بروند. افراد مبتلا به پسوریازیس پوسچولار یا اریترودرمیک یا آرتریت پسوریازیس معمولاً از ابتدای درمان به درمان سیستمیک نیاز دارند. هدف یافتن مؤثرترین راه برای کند کردن تغییرات سلولی با کمترین عوارض جانبی ممکن است.

درمان جایگزین

تعدادی از روش های درمانی جایگزین ادعا می کنند که علائم پسوریازیس را تسکین می دهند، از جمله رژیم های غذایی خاص، کرم ها، مکمل های غذایی و گیاهان. اثربخشی هیچ یک به طور قطعی ثابت نشده است. با این حال، برخی از روش های درمانی جایگزین به طور کلی بی خطر تلقی می شوند و ممکن است خارش و پوسته پوسته شدن را در افراد مبتلا به پسوریازیس خفیف تا متوسط کاهش دهند. سایر روش های درمانی جایگزین برای کمک به مدیریت عوامل محرک مانند استرس مفید هستند.

کرم عصاره آلوئه ورا: کرم تهیه شده از عصاره برگ آلوئه ورا ممکن است قرمزی، پوسته پوسته شدن، خارش و التهاب را کاهش دهد. ممکن است لازم باشد چندین بار در روز و به مدت یک ماه یا بیشتر از کرم استفاده کنید تا شاهد بهبودی در پوست خود باشید.
مکمل های روغن ماهی: مصرف خوراکی مکمل های روغن ماهی در ترکیب با درمان UVB ممکن است شدت آسیب دیدگی پوست را کاهش دهد. مالیدن روغن ماهی بر روی پوست آسیب دیده و پوشاندن آن با روکش به مدت شش ساعت در روز به مدت چهار هفته می تواند پوسته پوسته شدن را بهبود بخشد.
روغن های ضروری: روغن های اساسی که برای آروماتراپی استفاده می شوند ممکن است به کاهش استرس و اضطراب کمک کنند.

اگر برای کاهش علائم پسوریازیس به دنبال مکمل های غذایی یا درمان جایگزین دیگری هستید، حتماً با پزشک خود مشورت کنید. پزشک می تواند به شما کمک کند تا مزایا و معایب درمان های خاص را بسنجید.

سبک زندگی و درمان های خانگی

برای مدیریت بهتر پسوریازیس و داشتن احساس بهتر، این اقدامات خود مراقبتی را امتحان کنید:

روزانه حمام کنید: استحمام روزانه به از بین بردن پوسته ها و تسکین پوست ملتهب کمک می کند. روغن های حمام، بلغور جو دوسر کلوئیدی و نمک های اپسوم را به آب اضافه کنید و حداقل برای ۱۵ دقیقه بدن خود و به خصوص ناحیه آسیب دیده را در آن قرار دهید. از آب ولرم و صابون های ملایم حاوی روغن و چربی استفاده کنید.
از مرطوب کننده استفاده کنید: پس از حمام، به آرامی خود را خشک کنید و در حالی که پوستتان هنوز مرطوب است، از یک مرطوب کننده سنگین استفاده کنید. برای پوست های خیلی خشک، روغن ها ممکن است ترجیح داده شوند زیرا ماندگاری بیشتری نسبت به کرم ها یا لوسیون ها دارند. اگر مرطوب کردن، پوستتان را بهبود می بخشد، روزانه یک تا سه بار پوست خود را مرطوب کنید.
نواحی آسیب دیده را طی شب بپوشانید: قبل از خواب، از یک مرطوب کننده حاوی روغن 3روی پوست آسیب دیده استفاده کنید و آن را با پلاستیک بپوشانید. هنگام بیدار شدن، پلاستیک را برداشته و پوسته ها را بشویید.
پوست خود را در معرض مقدار کمی نور خورشید قرار دهید: در مورد بهترین روش استفاده از نور خورشید برای درمان پوست خود با پزشک مشورت کنید. مقدار کنترل شده نور خورشید می تواند پسوریازیس را بهبود بخشد، اما آفتاب زیاد می تواند باعث تحریک یا تشدید آن شده و خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش دهد. مدت کوتاهی در معرض آفتاب قرار بگیرید و از پوستی که تحت تأثیر پسوریازیس نیست با ضد آفتاب با SPF حداقل ۳۰ محافظت کنید.
از کرم یا پماد دارویی استفاده کنید: برای کاهش خارش و پوسته پوسته شدن، از یک کرم یا پماد بدون نسخه حاوی هیدروکورتیزون یا اسید سالیسیلیک استفاده کنید. برای کنترل پسوریازیس سر، شامپوی دارویی حاوی قطران زغال سنگ را امتحان کنید.
از قرارگیری در معرض عوامل محرک پسوریازیس خودداری کنید: توجه داشته باشید که چه عواملی باعث تشدید پسوریازیس شما می شوند و سعی کنید از آن ها پیشگیری یا اجتناب کنید. عفونت، آسیب به پوست، استرس، سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض آفتاب شدید همگی می توانند پسوریازیس را تشدید کنند.
از نوشیدن الکل خودداری کنید: مصرف الکل ممکن است اثربخشی برخی از درمان های پسوریازیس را کاهش دهد. اگر به پسوریازیس مبتلا هستید، از مصرف الکل خودداری کنید یا مصرف آن را به حداقل برسانید.
برای حفظ یک سبک زندگی سالم تلاش کنید: علاوه بر ترک سیگار و نوشیدن الکل در حد اعتدال (یا عدم مصرف آن)، می توانید پسوریازیس خود را با ورزش، تغذیه سالم و حفظ وزن مناسب کنترل کنید.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

کنار آمدن با پسوریازیس، به ویژه اگر نواحی وسیعی از پوست را درگیر کرده باشد یا برای دیگران قابل مشاهده باشد، می تواند چالش برانگیز باشد. ماهیت مزمن و دوره ای این بیماری و چالش های درمانی نیز به این بار روانی می افزاید. چند راهکار کمک کننده برای مقابله و احساس کنترل بیشتر عبارتند از:

مطالعه کنید: تا جایی که می توانید در مورد پسوریازیس اطلاعات کسب کنید و در مورد گزینه های درمانی خود تحقیق کنید. محرک های احتمالی بیماری خود را بشناسید تا بتوانید بهتر از تشدید یا عود آن جلوگیری کنید. به اطرافیانتان (خانواده و دوستان) آموزش دهید تا بتوانند تلاش های شما برای مقابله با بیماری را درک کرده و از شما حمایت کنند.
توصیه های پزشک خود را دنبال کنید: اگر پزشکتان روش های درمانی و تغییرات سبک زندگی خاصی را توصیه کرده است، حتماً آن ها را دنبال کنید. اگر در مورد چیزی ابهام دارید، سؤال بپرسید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

در ابتدا ممکن است به پزشک عمومی مراجعه کنید. در برخی موارد، ممکن است مستقیماً به متخصص بیماری های پوستی ارجاع داده شوید. در اینجا اطلاعاتی برای آمادگی جهت مراجعه به پزشک و دانستن انتظاراتی که از او دارید، آورده شده است.

آن چه می توانید انجام دهید

فهرستی از موارد زیر تهیه کنید:

علائمی که تجربه می کنید، از جمله علائمی که به نظر نمی رسد با دلیل مراجعه به پزشک ارتباط داشته باشد.
تمامی داروها، ویتامین ها و داروهای گیاهی که مصرف می کنید، به همراه دوز آن ها.
سؤالاتی که می خواهید از پزشک خود بپرسید.

در مورد پسوریازیس، برخی از سؤالات اساسی که ممکن است از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

چه عواملی ممکن است باعث بروز علائم و نشانه های من شده باشد؟
آیا به آزمایش های تشخیصی نیاز دارم؟
چه روش های درمانی موجود است و کدام یک را برای من توصیه می کنید؟
چه نوع عوارض جانبی را می توان انتظار داشت؟
آیا درمانی که شما توصیه کرده اید باعث رفع علائم من خواهد شد؟
چقدر می توانم منتظر دیدن نتایج باشم؟
گزینه های درمانی جایگزین برای رویکرد اولیه ای که پیشنهاد می دهید چیست؟
دچار بیماری های دیگری نیز می باشم، چگونه می توانم این شرایط را با هم مدیریت کنم؟
چه روش های معمول و محصولات مراقبت از پوستی را برای بهبود علائم من توصیه می کنید؟