بیماری التهابی روده (IBD)، بیماری التهابی مزمن در دستگاه گوارش است که شامل دو بیماری کرون و کولیت اولسراتیو می شود. بیماری التهابی روده بیشتر در افراد زیر 36 سال تشخیص داده می شود و علائم گوارشی را به همراه دارد. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز بیماری التهابی روده، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.
بیماری التهابی روده چیست؟
بیماری التهابی روده (IBD) یک اصطلاح کلی است که برای توصیف اختلالات مربوط به التهاب مزمن دستگاه گوارش استفاده می شود. انواع بیماری های التهابی روده عبارتند از:
- کولیت اولسراتیو. این بیماری باعث التهاب و زخم در امتداد پوشش سطحی روده بزرگ و راست روده می شود.
- بیماری کرون. موجب التهاب مخاط بافت لوله گوارشی می شود. التهاب ایجاد شده توسط بیماری کرون، اغلب عمق بافتهای آسیب دیده را نیز درگیر می کند.
هردو نوع بیماری یعنی کولیت اولسراتیو و بیماری کرون معمولاً با اسهال، خونریزی مقعدی، درد شکم، خستگی و کاهش وزن مشخص می شوند.
این بیماری می تواند تضعیف کننده بدن باشد و گاهی عوارض خطرناکی را به همراه داشته باشد.
علائم بیماری التهابی روده
علائم بیماری التهابی روده بسته به شدت التهاب و محل بروز آن متفاوت است و ممکن است خفیف یا شدید باشد. این بیماری دوره فعال و دوره پنهان دارد.
علائم و نشانه هایی که هم در بیماری کرون و هم در کولیت اولسراتیو مشترک هستند عبارتند از:
- اسهال
- خستگی
- درد و گرفتگی شکم
- خون در مدفوع
- کاهش اشتها
- کاهش بی دلیل وزن
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
در صورت تغییر مداوم در عادات روده یا مشاهده علائم و نشانه های بیماری التهابی روده، به پزشک مراجعه کنید. اگرچه بیماری التهابی روده کشنده نیست، اما یک بیماری جدی است که در برخی موارد می تواند عوارض خطرناکی داشته باشد.
علل ابتلا به بیماری التهابی روده
علت دقیق بیماری التهابی روده هنوز مشخص نیست. پیش از این، تصور می شد رژیم غذایی و استرس علت ابتلا به بیماری باشند، اما اکنون پزشکان می دانند که این موارد علت ابتلا نمی باشد و فقط قادر هستند بیماری را تشدید نمایند.
یکی از دلایل احتمالی، نقص عملکرد سیستم ایمنی بدن است. هنگامی که سیستم ایمنی بدن تلاش می کند تا با ویروس یا باکتری مهاجم مقابله کند، پاسخ غیر طبیعی آن باعث می شود که بدن به سلول های دستگاه گوارش نیز حمله کند. به نظر می رسد وراثت نیز در این امر نقش دارد؛ زیرا این بیماری در افرادی که اعضای خانواده شان سابقه ابتلا داشته اند، بیشتر دیده می شود. با این حال، بیشتر افراد مبتلا فاقد سابقه ارثی هستند.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
- سن. بیشتر افراد قبل از 30 سالگی به این بیماری مبتلا می شوند. اما برخی از افراد ممکن است تا 50 یا 60 سالگی هم علامتی از بیماری را تجربه نکنند.
- نژاد یا قومیت. اگرچه سفید پوستان بیشترین خطر برای ابتلا به این بیماری را دارند، اما در هر نژادی می تواند رخ دهد.
- سابقه خانوادگی. در صورت داشتن خویشاوند نزدیک مانند پدر و مادر، خواهر و برادر یا فرزندی که به این بیماری مبتلا باشند خطر ابتلا بیشتر خواهد بود.
- سیگار کشیدن. استعمال دخانیات مهم ترین عامل خطرساز ابتلا به بیماری کرون است. سیگار کشیدن می تواند به جلوگیری از کولیت اولسراتیو کمک کند. با این حال، آسیب به سلامت کلی بیش از هر فایده دیگر دخانیات می باشد و ترک سیگار می تواند سلامت عمومی دستگاه گوارش را بهبود بخشد و همچنین فواید بسیاری را به همراه داشته باشد.
- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی. این داروها شامل ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم، دیکلوفناک سدیم و غیره است. این داروها می توانند خطر ابتلا به بیماری التهابی روده را افزایش دهند یا باعث تشدید بیماری در افراد مبتلا شود.
عوارض بیماری
کولیت اولسراتیو و بیماری کرون دارای برخی عوارض مشترکی هستند که عبارتند از:
- سرطان روده بزرگ. کولیت اولسراتیو یا بیماری کرون که بیشتر روده بزرگ را درگیر می کند، می تواند خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را افزایش دهد. غربالگری سرطان معمولاً حدود هشت تا 10 سال پس از تشخیص آغاز می شود. از پزشک خود بپرسید که چه زمانی و چند بار در سال نیاز به انجام این آزمایش دارید.
- التهاب پوست، چشم و مفصل. در موارد شدید ممکن است برخی از اختلالات، از جمله آرتروز، ضایعات پوستی و التهاب چشم (یووئیت)، رخ دهد.
- عوارض جانبی دارو. برخی داروهای تجویز شده برای بیماری التهابی روده با خطر کمی ابتلا به برخی سرطان ها همراه است. کورتیکواستروئیدها نیز می توانند خطر پوکی استخوان، فشار خون بالا و سایر عارضه ها را بالا برند.
- کلانژیت اسکلروزان اولیه. در این شرایط، التهاب باعث ایجاد زخم در مجاری صفراوی و در نهایت باعث تنگ شدن آنها شده و به تدریج باعث آسیب کبدی می شود.
- لخته شدن خون. این بیماری خطر لخته شدن خون در وریدها و عروق را افزایش می دهد.
عوارض بیماری کرون
- انسداد روده. بیماری کرون بر ضخامت دیواره روده تأثیر می گذارد. با گذشت زمان، قسمت هایی از دیواره روده می توانند ضخیم شده و فضای داخل آن را تنگ کنند، که می تواند باعث انسداد در انتقال محتوای گوارشی شود. امکان دارد نیاز باشد برای برداشتن قسمتی از روده بیمار، جراحی انجام شود.
- سوءتغذیه. اسهال، درد و گرفتگی شکم می تواند غذا خوردن را دشوار کرده یا روده نتواند مواد مغذی کافی برای تغذیه را جذب کند. همچنین کم خونی به دلیل کمبود آهن یا ویتامین B-12 ناشی از بیماری نیز دیده می شود.
- فیستول. گاهی اوقات التهاب به طور کامل از طریق دیواره روده گسترش یافته و فیستول ایجاد می کند (نوعی راه غیر طبیعی بین اندام های مختلف بدن)؛ ایجاد فیستول نزدیک یا اطراف ناحیه مقعد (پری آنال) شایع ترین محل بروز فیستول است. در بعضی موارد، فیستول آلوده شده و به شکل آبسه درمی آید.
- شکاف مقعدی. نوعی شکاف کوچک در بافت روی مقعد یا در پوست اطراف مقعد ایجاد شده که امکان دارد عفونت در آن رخ دهد و غالباً با دفع دردناک مدفوع همراه است و امکان بروز فیستول پری آنال وجود دارد.
عوارض کولیت اولسراتیو
- مگاکولون سمی. کولیت اولسراتیو می تواند باعث بزرگ شدن و پهن شدن روده بزرگ شده و بیماری خطرناکی به عنوان مگاکولون سمی ایجاد نماید.
- سوراخ شدن روده بزرگ. معمولاً به علت مگاکولون سمی ایجاد می شود، اما می تواند به خودی خود نیز ایجاد شود.
- کم آبی شدید. اسهال شدید می تواند منجر به کم آبی بدن شود.
تشخیص بیماری التهابی روده
معمولاً پزشک پس از رد سایر علل احتمالی علائم و نشانه های بیماری روده، بیماری التهابی روده را تشخیص می دهد. برای کمک به تأیید تشخیص، به ترکیبی از آزمایش ها و روش های زیر نیاز دارید:
تست های آزمایشگاهی
- آزمایش های مربوط به کم خونی یا عفونت. گاهی آزمایش خون برای بررسی کم خونی یا بررسی علائم عفونت توصیه می شود.
- آزمایش مدفوع. برای بررسی وجود خون یا انگل ها در مدفوع آزمایش می شود.
روش های اندوسکوپیک
- کولونوسکوپی. این روش به پزشک این امکان را می دهد تا کل روده بزرگ را با استفاده از یک لوله نازک، انعطاف پذیر با یک دوربینِ متصل، مشاهده کند. در طی این روش، پزشک می تواند نمونه های کوچکی از بافت (بیوپسی) را نیز برای بررسی در آزمایشگاه بردارد. بیوپسی راهی برای تشخیص بیماری التهابی روده در مقابل سایر انواع التهاب است.
- سیگموئیدوسکوپی منعطف. پزشک از یک لوله باریک، انعطاف پذیر و سبک برای معاینه راست روده (رکتوم) و قسمت انتهایی روده بزرگ پیش از راست روده (سیگموئید)، استفاده می کند. اگر انتهای روده بزرگ ملتهب شده باشد، پزشک این آزمایش را به جای کولونوسکوپی کامل انجام می دهد.
- آندوسکوپی فوقانی. در این روش، پزشک از یک لوله باریک، انعطاف پذیر برای بررسی مری، معده و قسمت اول روده کوچک (دوازدهه) استفاده می کند. اگرچه این مناطق به ندرت در بیماری کرون درگیر می شوند، اما اگر دچار حالت تهوع و استفراغ، مشکل در مصرف غذا یا درد در قسمت فوقانی شکم هستید، این آزمایش توصیه می شود.
- آندوسکوپی کپسولی. این آزمایش گاهی برای کمک به تشخیص بیماری کرون در روده کوچک استفاده می شود. شخص بیمار یک کپسول را که مجهز به دوربین است بلعیده و تصاویر به ریکوردر که روی کمربند خود بسته است منتقل می شود و پس از آن کپسول بدون درد با مدفوع از بدن خارج می شود. برای تأیید تشخیص بیماری کرون به آندوسکوپی با نمونه برداری نیاز خواهد بود. در صورت وجود انسداد روده، نباید آندوسکوپی کپسول انجام شود.
آزمایش های تصویربرداری
- رادیوگرافی. در مواردی، پزشک از رادیوگرافی ساده استاندارد در ناحیه شکم استفاده کرده تا عوارض جدی مانند کولون سوراخ شده را بررسی کند.
- اسکن توموگرافی رایانه ای (CT). سی تی اسکن نوعی روش تصویر برداری است که جزئیات بیشتری نسبت به رادیوگرافی استاندارد ارائه می دهد. این روش می تواند کل روده و همچنین بافت های اطراف آن را بررسی کند. سی تی اسکن انتروگرافی نوعی تصویر برداری اختصاصی است که تصاویر بهتری از روده کوچک فراهم می کند. این آزمایش در بسیاری از مراکز درمانی جایگزین رادیوگرافی با بلع باریم شده است.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). اسکنر MRI از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از اندام ها و بافت ها استفاده می کند. MRI مخصوصاً برای ارزیابی فیستول اطراف ناحیه مقعد (MRI لگن) یا روده کوچک (انتروگرافی MR) مفید است. برخلاف سی تی اسکن، ام آر آی هیچ اشعه تابشی ندارد.
درمان بیماری التهابی روده
هدف از درمان بیماری التهابی روده، کاهش التهابی است که باعث بروز علائم بیمار می شود. این درمان در بهترین حالت، به تسکین علائم و به بهبودی طولانی مدت و کاهش خطرات عوارض جانبی منجر می شود. درمان IBD معمولاً شامل دارو درمانی یا جراحی است.
داروهای ضد التهاب
داروهای ضد التهاب اغلب اولین قدم در درمان بیماری التهابی روده هستند. ضد التهاب ها شامل کورتیکواستروئیدها و آمینو سالیسیلات ها مانند مزالامین، بالسالازاید و اولسالازین است. نوع داروی مصرفی به ناحیه ی درگیر در روده بزرگ بستگی دارد.
سرکوبگرهای سیستم ایمنی
این داروها به روش های مختلفی برای سرکوب پاسخ ایمنی که عامل التهاب در بدن هستند، اثر می کنند. مواد شیمیایی عامل التهاب در هنگام ترشح می توانند به مخاط دستگاه گوارش آسیب برسانند.
برخی از نمونه های داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی شامل آزاتیوپرین، مرکاپتوپورین و متوترکسات می باشد.
بیولوژیکی (زیستی)
زیست درمانی نوعی روش جدید درمانی است که اثر پروتئین های التهاب زا در بدن را خنثی می کند. بعضی از آنها به صورت وریدی و برخی دیگر به صورت عضلانی تزریق می شوند. از داروهای این دسته می توان به اینفلیکسیماب (رمیکید)، آدالیموماب (هومیرا)، گولیموماب (سیمپونی)، سرتولیزوماب (سیمزیا)، ودولیزوماب (انتیویو) و اوستکینوماب (استلارا) اشاره کرد.
آنتی بیوتیک ها
علاوه بر سایر داروها از آنتی بیوتیک ها در مواردی که احتمال عفونت وجود دارد (به عنوان مثال در موارد بیماری کرون پری آنال) استفاده می شود. آنتی بیوتیک هایی که اغلب تجویز می شوند شامل سیپروفلوکساسین (سیپرو) و مترونیدازول (فلاژیل) هستند.
سایر داروها و مکمل ها
علاوه بر کنترل التهاب، برخی از داروها به تسکین علائم و نشانه های بیماری کمک می کنند، اما همیشه باید قبل از مصرف هرگونه داروی بدون نسخه با پزشک خود مشورت نمود. بسته به شدت بیماری التهابی روده، پزشک یکی یا چند داروی زیر را توصیه می کند:
- داروهای ضد اسهال. نوعی مکمل فیبر، مانند پودر پسیلیوم (متاموسیل) یا متیل سلولز (سیتروسل) که با افزودن حجم مدفوع، اسهال خفیف تا متوسط را تسکین می دهد. برای اسهال شدیدتر، لوپرامید (ایمودیوم A-D) نیز موثر است.
- مسکن ها. برای درد های خفیف، پزشک استامینوفن را توصیه می کند. ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم و دیکلوفناک سدیم امکان دارد بیماری را تشدید کنند.
- ویتامین ها و مکمل ها. اگر بدن مواد مغذی کافی جذب نمی کند، پزشک ویتامین ها و مکمل های غذایی را توصیه خواهد کرد.
تغذیه
هنگامی که کاهش وزن شدید باشد، پزشک ممکن است استفاده از طریق لوله تغذیه یا تزریق سرم توصیه کند؛ این روش ها قادر هستند میزان رسیدن مواد مغذی به بدن بیمار را بهبود بخشیده و به روده اجازه استراحت دهد. استراحت در روده می تواند در کوتاه مدت التهاب را کاهش دهد.
اگر روده دچار تنگی شده باشد، پزشک رژیم سبک را توصیه می کند در غیر این صورت غذای هضم نشده در قسمت تنگ شده روده گیر کرده و منجر به انسداد می شود.
عمل جراحی
اگر با تغییر رژیم غذایی و شیوه زندگی، دارو درمانی و یا سایر روش های درمانی علائم بهبود نیابد، پزشک جراحی را به عنوان گزینه بعدی درنظر می گیرد.
- جراحی کولیت اولسراتیو. جراحی ای که طی آن کل روده بزرگ و راست روده برداشته شده و کیسه ای داخلی متصل به مقعد ساخته می شود که دفع مدفوع را همچنان امکان پذیر می سازد. در بعضی موارد ساخت کیسه امکان پذیر نیست و در عوض، جراحان یک شکاف دائمی در شکم ایجاد می کنند که از طریق آن مدفوع در یک کیسه متصل به دهانه شکاف جمع می شود.
- جراحی برای بیماری کرون. تا دو سوم افراد مبتلا به بیماری کرون در طول زندگی خود حداقل به یک عمل جراحی نیاز خواهند داشت. با این حال، جراحی بیماری کرون را درمان نمی کند. در حین جراحی، بخش آسیب دیده دستگاه گوارش برداشته شده و سپس بخش های سالم به یکدیگر وصل می شوند. همچنین از جراحی برای بستن فیستول ها و تخلیه آبسه ها استفاده شود.
تاثیر جراحی برای بیماری کرون معمولاً موقتی است. این بیماری اغلب در نزدیکی بافت متصل عود می کند، بهترین روش کمکی مصرف دارو برای به حداقل رساندن خطر عود است.
شیوه زندگی و درمان های خانگی
گاهی هنگام مواجهه با بیماری های التهابی روده شرایط سختی برای بیمار ایجاد می شود. اما تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی می تواند به کنترل علائم و طولانی شدن فواصل عود بیماری کمک کند.
رژیم غذایی
هیچ مدرک قطعی مبنی بر اینکه رژیم غذایی باعث بیماری التهابی روده می شود وجود ندارد. اما برخی از غذاها و نوشیدنی ها می توانند علائم بیماری را تشدید نمایند.
یادداشت کردن برنامه غذایی برای ارزیابی بهبودی مفید می باشد و اگر برخی غذاها باعث تشدید علائم بیماری شود احتمالاً بهتر است آن غذا از برنامه حذف کنید.
در این جا چند پیشنهاد کلی غذایی وجود داشته که به شما در کنترل بیماری کمک می کند:
- مصرف لبنیات را محدود نمایید. بسیاری از افراد مبتلا به بیماری التهابی روده که مشکلاتی مانند اسهال، درد شکم و نفخ داشتند با محدود کردن مصرف محصولات لبنی بهبود یافته اند. اگر بدن نمی تواند قند شیر (لاکتوز) موجود در غذاهای لبنی را هضم کند استفاده از محصولات آنزیمی مانند لاکتید مفید است.
- وعده های غذایی را کوچک کنید. مصرف پنج یا شش وعده غذایی کوچک در روز بهتر از دو یا سه وعده غذایی حجیم می باشد.
- مایعات زیادی بنوشید. سعی کنید روزانه مایعات زیادی بنوشید. آب، نوشیدنی می باشد. الکل و نوشیدنی های حاوی کافئین روده را تحریک می کنند و می توانند اسهال را بدتر کنند و نوشیدنی های گازدار غالباً باعث نفخ می شوند.
- مولتی ویتامین ها. از آنجا که بیماری کرون می تواند توانایی بدن در جذب مواد مغذی را مختل کند و از آنجا که رژیم احتمالا محدود باشد، مکمل های مولتی ویتامین و مواد معدنی اغلب مفید هستند. قبل از مصرف هرگونه ویتامین یا مکمل با پزشک خود مشورت کنید.
- مشورت با متخصص تغذیه. اگر کاهش وزن پیدا کرده اید یا نوع مواد غذایی که می توانید مصرف کنید بسیار محدود شده است، با یک متخصص تغذیه مشورت کنید.
سیگار کشیدن
سیگار کشیدن خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش می دهد و در صورت ابتلا، بیماری تشدید می شود. استعمال دخانیات در افراد مبتلا به بیماری کرون، احتمال عود بیماری و نیاز به تکرار درمان را افزایش می دهند.
دخانیات می تواند به پیشگیری از کولیت اولسراتیو کمک کند. با این حال، آسیب آن به سلامت کلی بیش از هر فایده ای است و ترک سیگار می تواند سلامت عمومی دستگاه گوارش را بهبود بخشیده و همچنین مزایای بسیاری برای سلامت فرد دارد.
استرس
ارتباط استرس با بیماری کرون بحث برانگیز است، اما بسیاری از افرادی که به این بیماری مبتلا هستند، در دوره های پر استرس، دچار علائم مختلفی می شوند. اگر در کنترل استرس مشکل دارید، این راهکارها را امتحان کنید:
- ورزش. حتی ورزش سبک نیز می تواند به کاهش استرس، تسکین افسردگی و عادی سازی عملکرد روده کمک کند. با پزشک خود در مورد یک برنامه ورزشی مناسب مشورت نمایید
- بیوفیدبک. این روش کاهش استرس به فرد آموزش داده تا با کمک دستگاه، تنش عضلانی و ضربان قلب را کاهش دهد. هدف این روش این است که به فرد آرامشی بدهد که بتواند راحت تر با استرس کنار بیایید.
- ورزش های منظم آرامشی و تنفس. یکی از راه های کنار آمدن با استرس، استراحت منظم و استفاده از روش هایی مانند نفس کشیدن عمیق و برای آرام شدن است. می توانید در کلاس های یوگا و مراقبه شرکت کنید یا از کتاب، سی دی یا دی وی دی در خانه استفاده کنید.
درمان جایگزین
بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات گوارشی از داروهای مکمل و جایگزین استفاده می کنند. با این حال، مطالعات کمی در مورد ایمنی و اثربخشی داروی مکمل و جایگزین وجود دارد.
محققان گمان می کنند که افزودن پروبیوتیک ها (باکتری های مفیدی که به طور معمول در دستگاه گوارش یافت می شوند) به رژیم غذایی، می تواند به مبارزه با بیماری التهابی روده کمک کند.
راهکارهایی برای کنارآمدن با بیماری
این بیماری علاوه برعوارض جسمانی، عوارض روحی را نیز به همراه دارد. اگر علائم و نشانه ها شدید باشد، به طور مداوم به استفاده از سرویس بهداشتی نیاز خواهد بود. حتی اگر علائم خفیف باشد، خروج از منزل می تواند دشوار باشد. همه این عوامل می توانند زندگی را تغییر داده و بعضاً منجر به افسردگی شوند. در اینجا برخی از کارهایی که بهبود دهنده شرایط هستند عنوان شده است:
- شناخت بیماری. یکی از بهترین راه ها برای کنترل شرایط، آگاهی در مورد بیماری التهابی روده است. اطلاعات را از منابع معتبری کسب کنید.
- با یک درمانگر صحبت کنید. برخی از افراد مشاوره با یک متخصص بهداشت روان که با بیماری التهابی روده و مشکلات عاطفی ناشی از آن آشنا است را مفید ارزیابی کرده اند.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
با مشاهده علائم بیماری التهابی روده در ابتدا به پزشک عمومی مراجعه کنید. در صورت لزوم به پزشک متخصص گوارش ارجاع داده می شوید.
از آنجا که زمان ملاقات شما با پزشک مختصر است و اغلب اطلاعات زیادی برای دانستن وجود دارد، بهتر است که برای ویزیت پزشک آماده باشید. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما در آماده شدن هنگام ملاقات با پزشک آورده شده است.
آن چه می توانید انجام دهید
- از هرگونه آمادگی لازم قبل از ملاقات آگاه باشید.
- علائمی که تجربه می کنید را بنویسید، از جمله علائمی که به نظر می رسد ارتباطی با دلیل بیماری فعلی نداشته باشد.
- اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله استرس های عمده یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید.
- نام و مقدار داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که اخیراً مصرف کرده اید.
- یکی از اعضای خانواده یا دوست خود را همراه داشته باشید. بعضی اوقات یادآوری تمام اطلاعات ارائه شده در هنگام قرار ملاقات دشوار است. شخصی که شما را همراهی می کند می تواند به شما در یادآوری نکات ارائه شده توسط پزشک کمک کند.
- سوالاتی که از پزشک دارید را یادداشت کنید.
وقت شما با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات می تواند به شما کمک کند تا از وقت خود نهایت استفاده را ببرید. در صورت تنگی وقت، سوالات خود را از مهمترین تا کم اهمیت ترین لیست کنید. در مورد این بیماری، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:
- علت علائم چیست؟
- آیا علل احتمالی دیگری برای علائم من وجود دارد؟
- به چه نوع آزمایش هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایش ها به آمادگی خاصی نیاز دارد؟
- آیا این شرایط موقتی است یا طولانی مدت؟
- چه روش های درمانی موجود است و کدام یک را توصیه می کنید؟
- آیا داروهایی وجود دارد که باید از آنها اجتناب کنم؟
- چه نوع عوارض جانبی را می توانم از درمان انتظار داشته باشم؟
- به چه نوع مراقبت پیگیری نیاز دارم؟ چند بار به کولونوسکوپی نیاز دارم؟
- دچار بیماری های دیگری نیز می باشم، چگونه می توانم به بهترین صورت همه آن ها را با یکدیگر کنترل کنم؟
- آیا جایگزینی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
- آیا لازم است محدودیت های غذایی را رعایت کنم؟
- چه مجله ها و بروشورهایی در دسترس هستند؟ چه سایت هایی را برای کسب اطلاعات بیشتر پیشنهاد می دهید؟
- آیا اگر باردار شوم خطری برای من یا فرزندم وجود دارد؟
- اگر به بیماری التهابی روده مبتلا باشم و پدر فرزندی باشم آیا احتمال انتقال به فرزند وجود دارد؟
- خطر ابتلا به IBD در کودک من چیست؟
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک احتمالاً تعدادی سوال از شخص می پرسد و آمادگی برای پاسخ به سوالات در وقت مراجعه صرفه جویی خواهد کرد، سوالاتی که معمولاً پزشک می پرسد شامل:
- اولین بار از چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
- آیا علائم مداوم یا متناوب بوده است؟
- شدت علائم چقدر است؟
- آیا درد شکم دارید؟
- آیا اسهال داشته اید؟ چه مدت؟
- آیا به دلیل اسهال در طول شب از خواب بیدار می شوید؟
- آیا شخص دیگری در خانه مبتلا به اسهال است؟
- آیا ناخواسته وزن کم کرده اید؟
- آیا تا به حال دچار مشکلات کبدی، هپاتیت یا زردی شده اید؟
- آیا در مفاصل، چشم یا پوست خود مشکلی داشته اید از جمله راش پوستی و زخم ها یا زخم دهان داشته اید؟
- آیا سابقه خانوادگی بیماری التهابی روده دارید؟
- آیا علائم بر توانایی شما در کار یا انجام فعالیت های دیگر تأثیر دارد؟
- آیا چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
- آیا چیزی علائم را بدتر می کند؟
- آیا سیگار می کشید؟
- آیا از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن (ادویل)، ناپروکسن سدیم یا دیکلوفناک سدیم استفاده می کنید؟
- آیا اخیراً آنتی بیوتیک مصرف کرده اید؟
- آیا اخیراً سفر کرده اید؟ به چه مناطقی؟
