آپنه خواب | علل بروز، نشانه ها، روش تشخیص و درمان

آپنه خواب، اختلالی پنهان در خواب است که می تواند سلامت را به خطر بیندازد. این عارضه با وقفه های مکرر تنفس در طول شب همراه است و باعث می شود با وجود زمان استراحت کافی، فرد به خستگی و عوارض جدی قلبی عروقی دچار شود. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز آپنه خواب، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

آپنه خواب چیست؟

اگر خروپف های بلندتان مزاحم اطرافیان شده و با وجود استراحت کافی، همچنان احساس خستگی می کنید، احتمال دارد به آپنه خواب مبتلا باشید. این اختلال جدی با توقف و شروع مکرر تنفس در طول خواب مشخص می شود.

آپنه خواب چیست؟

انواع اصلی آپنه خواب:

آپنه انسدادی خواب (OSA): شایع ترین نوع که به دلیل شل شدن عضلات گلو و انسداد مسیر هوایی به ریه ها رخ می دهد.
آپنه مرکزی خواب (CSA): زمانی اتفاق می افتد که مغز سیگنال های مناسب را برای تنفس به عضلات تنفسی ارسال نمی کند.
آپنه مرکزی خواب ناشی از درمان (آپنه خواب مختلط): در برخی افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب که تحت درمان قرار می گیرند، ممکن است آپنه مرکزی خواب نیز ایجاد شود که تشخیص آن نیازمند بررسی تخصصی خواب است.

در صورت شک به آپنه خواب، مراجعه به پزشک برای تشخیص و درمان مناسب ضروری است. درمان می تواند علائم را بهبود بخشیده و از بروز عوارض جدی قلبی و سایر مشکلات پیشگیری کند.

علائم آپنه خواب

تشخیص نوع آپنه خواب (انسدادی یا مرکزی) به دلیل همپوشانی علائم می تواند دشوار باشد. شایع ترین علائم عبارتند از:

خروپف بلند و آزاردهنده
وقفه های تنفسی در طول خواب (که معمولاً توسط همسر یا اطرافیان گزارش می شود)
احساس تنگی نفس یا خفگی در هنگام خواب
خشکی دهان پس از بیدار شدن
سردرد صبحگاهی
مشکل در به خواب رفتن یا حفظ خواب (بی خوابی)
خواب آلودگی بیش از حد در طول روز (پرخوابی)
اختلال در تمرکز و توجه در زمان بیداری
تحریک پذیری و زودرنجی

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

خروپف بلند می تواند نشانه ای از یک مشکل جدی باشد، اما همه افراد مبتلا به آپنه خواب خروپف نمی کنند. اگر هر یک از علائم آپنه خواب را تجربه می کنید، حتماً با پزشک خود مشورت کنید. همچنین، در مورد هرگونه مشکل خواب که باعث خستگی، خواب آلودگی و تحریک پذیری شما می شود، با پزشک صحبت کنید.

علل بروز آپنه خواب

آپنه خواب بسته به نوع آن، دلایل متفاوتی دارد:

آپنه انسدادی خواب (OSA)

این نوع آپنه خواب زمانی رخ می دهد که عضلات انتهای گلو شل می شوند. این عضلات از بافت های نرم کام، زبان کوچک، لوزه ها، دیواره های جانبی گلو و زبان پشتیبانی می کنند. هنگامی که این عضلات شل می شوند، مجرای تنفسی در هنگام دم، باریک یا مسدود می شود. این انسداد مانع رسیدن اکسیژن کافی به ریه ها شده و سطح اکسیژن خون کاهش می یابد. مغز این کاهش اکسیژن را تشخیص داده و به طور موقت فرد را بیدار می کند تا مجرای تنفسی دوباره باز شود. این بیداری معمولاً بسیار کوتاه است و فرد آن را به خاطر نمی آورد. در این حالت ممکن است فرد خرخر کند، احساس خفگی داشته باشد یا به سختی نفس بکشد. این چرخه می تواند 5 تا 30 بار یا بیشتر در هر ساعت در طول شب تکرار شود و مانع دستیابی به خواب عمیق و آرامش بخش شود.

بسته شدن مجاری تنفسی از علل بروز آپنه خواب

آپنه مرکزی خواب (CSA)

این نوع آپنه خواب کمتر شایع است و زمانی رخ می دهد که مغز در ارسال سیگنال های مناسب به عضلات تنفسی دچار مشکل می شود. در نتیجه، فرد برای مدت کوتاهی هیچ تلاشی برای تنفس نمی کند. افراد مبتلا به آپنه مرکزی خواب ممکن است با احساس تنگی نفس از خواب بیدار شوند یا در به خواب رفتن یا ماندن در خواب مشکل داشته باشند.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

آپنه خواب می تواند هر کسی را در هر سنی، حتی کودکان، تحت تأثیر قرار دهد. با این حال، برخی عوامل خطر احتمال ابتلا به این اختلال را افزایش می دهند:

عوامل خطرساز آپنه انسدادی خواب (OSA)

عواملی که خطر ابتلا به این نوع آپنه خواب را افزایش می دهند عبارتند از:

اضافه وزن و چاقی: چاقی مهم ترین عامل خطر برای آپنه انسدادی خواب است. رسوبات چربی در اطراف مجاری تنفسی فوقانی می توانند راه تنفس را تنگ کنند.
دور گردن بزرگ: افرادی که گردن ضخیم تری دارند، ممکن است مجاری تنفسی باریک تری داشته باشند.
مجرای تنفسی باریک: ممکن است فرد به طور ارثی گلوی باریکی داشته باشد. همچنین، لوزه ها یا آدنوئیدهای بزرگ (به ویژه در کودکان) می توانند مجرای تنفسی را مسدود کنند.
جنسیت مرد: احتمال ابتلا به آپنه خواب در مردان 2 تا 3 برابر بیشتر از زنان است. با این حال، زنان در صورت داشتن اضافه وزن یا پس از یائسگی، در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
افزایش سن: آپنه خواب در بزرگسالان مسن تر شایع تر است.
سابقه خانوادگی: داشتن اعضای خانواده مبتلا به آپنه خواب ممکن است خطر ابتلا را افزایش دهد.
مصرف الکل، داروهای آرام بخش یا خواب آور: این مواد می توانند عضلات گلو را شل کرده و آپنه انسدادی خواب را بدتر کنند.
سیگار کشیدن: افراد سیگاری سه برابر بیشتر از غیرسیگاری ها در معرض خطر ابتلا به آپنه انسدادی خواب قرار دارند. سیگار کشیدن می تواند التهاب و احتباس مایعات در مجاری تنفسی فوقانی را افزایش دهد.
گرفتگی بینی: مشکل در تنفس از طریق بینی (به دلیل مشکلات ساختاری یا آلرژی) می تواند احتمال ابتلا به آپنه انسدادی خواب را افزایش دهد.
شرایط پزشکی: نارسایی احتقانی قلب، فشار خون بالا و دیابت نوع 2 از جمله بیماری هایی هستند که ممکن است خطر ابتلا به آپنه انسدادی خواب را افزایش دهند. سندرم تخمدان پلی کیستیک، اختلالات هورمونی، سابقه سکته مغزی و بیماری های مزمن ریوی مانند آسم نیز می توانند خطر را افزایش دهند.

عوامل خطرساز آپنه مرکزی خواب (CSA)

عوامل خطر ابتلا به این نوع آپنه خواب عبارتند از:

افزایش سن: افراد میانسال و مسن تر در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به آپنه مرکزی خواب قرار دارند.
جنسیت مرد: آپنه مرکزی خواب در مردان شایع تر از زنان است.
اختلالات قلبی: داشتن نارسایی احتقانی قلب خطر ابتلا به آپنه مرکزی خواب را افزایش می دهد.
مصرف داروهای مسکن مخدر: داروهای اپیوئیدی، به ویژه داروهای طولانی اثر مانند متادون، خطر آپنه مرکزی خواب را افزایش می دهند.
سکته مغزی: سابقه سکته مغزی خطر ابتلا به آپنه مرکزی خواب را افزایش می دهد.

عوارض آپنه خواب

آپنه خواب یک بیماری جدی است و می تواند عوارض متعددی به دنبال داشته باشد:

عوارض آپنه انسدادی خواب

خستگی روزانه: بیداری های مکرر ناشی از آپنه خواب مانع از خواب ترمیمی شده و منجر به خواب آلودگی شدید در طول روز، خستگی و تحریک پذیری می شود. این امر می تواند تمرکز را مختل کرده و خطر تصادفات رانندگی و حوادث شغلی را افزایش دهد. همچنین ممکن است فرد احساس تندخویی، بدخلقی یا افسردگی داشته باشد. در کودکان و نوجوانان، آپنه خواب می تواند منجر به عملکرد ضعیف در مدرسه و مشکلات رفتاری شود.
فشار خون بالا و مشکلات قلبی: کاهش ناگهانی سطح اکسیژن خون در طول آپنه خواب فشار خون را افزایش داده و به سیستم قلبی عروقی فشار وارد می کند. ابتلا به آپنه خواب خطر ابتلا به فشار خون بالا، حمله قلبی مکرر، سکته مغزی و ضربان قلب نامنظم (مانند فیبریلاسیون دهلیزی) را افزایش می دهد. در افراد مبتلا به بیماری قلبی، حملات مکرر کمبود اکسیژن می تواند منجر به مرگ ناگهانی ناشی از آریتمی قلبی شود.
دیابت نوع 2: ابتلا به آپنه خواب خطر ابتلا به مقاومت به انسولین و دیابت نوع 2 را افزایش می دهد.
سندرم متابولیک: این سندرم که شامل فشار خون بالا، سطوح غیرطبیعی کلسترول، قند خون بالا و افزایش دور کمر است، با افزایش خطر بیماری های قلبی مرتبط است.
عوارض داروها و جراحی: آپنه انسدادی خواب می تواند با برخی داروها و بیهوشی عمومی تداخل داشته باشد. افراد مبتلا به آپنه خواب ممکن است پس از جراحی های بزرگ بیشتر در معرض عوارض تنفسی قرار بگیرند، به ویژه هنگام دریافت آرام بخش و در حالت خوابیده به پشت. اطلاع رسانی به پزشک در مورد آپنه خواب قبل از جراحی ضروری است.
مشکلات کبدی: افراد مبتلا به آپنه خواب بیشتر احتمال دارد نتایج غیرطبیعی در آزمایش های عملکرد کبد داشته باشند و کبد آن ها علائم بیماری کبد چرب غیرالکلی را نشان دهد.
محرومیت از خواب برای همسر/هم اتاقی: خروپف بلند ناشی از آپنه انسدادی خواب می تواند کیفیت خواب اطرافیان را به شدت تحت تأثیر قرار دهد و منجر به مشکلات در روابط شود.

مشکلات قلبی از عوارض آپنه انسدادی خواب

عوارض آپنه مرکزی خواب

خستگی: بیداری های مکرر ناشی از آپنه خواب مانع از خواب ترمیمی می شود و منجر به خستگی شدید، خواب آلودگی روزانه و تحریک پذیری می شود. این امر می تواند تمرکز را مختل کند و خطر تصادفات را افزایش دهد.
مشکلات قلبی عروقی: کاهش ناگهانی سطح اکسیژن خون در طول آپنه مرکزی خواب می تواند بر سلامت قلب تأثیر منفی بگذارد و در افراد مبتلا به بیماری زمینه ای قلبی، خطر آریتمی قلبی را افزایش دهد و پیش آگهی را بدتر کند.

تشخیص آپنه خواب

پزشک شما ممکن است بر اساس علائم و شرح سابقه خواب شما (که در صورت امکان می توانید با کمک فردی که با شما هم تخت یا هم خانه است، ارائه دهید) ارزیابی اولیه ای انجام دهد.

به احتمال زیاد برای بررسی های دقیق تر به یک مرکز اختلالات خواب ارجاع داده خواهید شد. در آنجا، یک متخصص خواب می تواند به شما در تعیین نیاز به ارزیابی های بیشتر کمک کند.

ارزیابی اغلب شامل نظارت شبانه بر تنفس و سایر عملکردهای بدن در طول آزمایش خواب در یک مرکز خواب است. آزمایش خواب در منزل نیز ممکن است یک گزینه باشد. آزمایش های تشخیص آپنه خواب عبارتند از:

پلی سومنوگرافی شبانه (نوار خواب): در طول این آزمایش، بدن شما به تجهیزاتی متصل می شود که فعالیت قلب، ریه و مغز، الگوهای تنفسی، حرکات دست و پا و سطح اکسیژن خون شما را در حین خواب کنترل می کند.
تست های خواب در منزل: پزشک شما ممکن است آزمایش های ساده تری را برای استفاده در منزل به منظور تشخیص آپنه خواب در اختیار شما قرار دهد. این آزمایش ها معمولاً ضربان قلب، سطح اکسیژن خون، جریان هوا و الگوهای تنفسی شما را اندازه گیری می کنند. در صورت مشکوک بودن به آپنه مرکزی خواب، پزشک شما به احتمال زیاد پلی سومنوگرافی در یک مرکز آزمایش خواب را به جای آزمایش خواب در منزل توصیه می کند.

اگر نتایج آزمایش های اولیه طبیعی نباشد، پزشک شما ممکن است بدون آزمایش بیشتر، درمانی را تجویز کند. دستگاه های مانیتورینگ قابل حمل گاهی اوقات آپنه خواب را تشخیص نمی دهند. بنابراین، پزشک شما ممکن است همچنان پلی سومنوگرافی را توصیه کند، حتی اگر نتایج اولیه شما در محدوده استاندارد باشد.

اگر آپنه انسدادی خواب دارید، پزشک شما ممکن است شما را به متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع دهد تا هرگونه انسداد در بینی یا گلو را بررسی کند. ارزیابی توسط متخصص قلب و عروق (متخصص قلب) یا پزشک متخصص در سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) ممکن است برای بررسی علل آپنه مرکزی خواب ضروری باشد.

درمان آپنه خواب

در موارد خفیف تر آپنه خواب، پزشک ممکن است فقط تغییرات در سبک زندگی مانند کاهش وزن یا ترک سیگار را توصیه کند. همچنین ممکن است لازم باشد وضعیت خوابیدن خود را تغییر دهید. اگر آلرژی بینی دارید، پزشک ممکن است درمان آلرژی را توصیه کند.

اگر این اقدامات علائم شما را بهبود نبخشد یا اگر آپنه شما متوسط تا شدید باشد، تعدادی درمان دیگر در دسترس است. برخی از دستگاه ها می توانند به باز کردن راه هوایی مسدود شده کمک کنند. در موارد دیگر، ممکن است جراحی ضروری باشد.

درمان آپنه خواب با دستگاه فشار مثبت مداوم راه هوایی

درمان های آپنه انسدادی خواب (OSA)

فشار مثبت مداوم راه هوایی (CPAP): اگر آپنه انسدادی خواب متوسط تا شدید دارید، ممکن است دستگاهی که هنگام خواب از طریق ماسک فشار هوا را وارد ریه می کند، کمک کننده باشد. در CPAP (سی-پپ)، فشار هوا تا حدودی بیشتر از هوای اطراف است و فقط به اندازه ای است که مجاری هوایی فوقانی شما را باز نگه دارد و از آپنه و خروپف جلوگیری کند. اگرچه CPAP رایج ترین و مطمئن ترین روش درمان آپنه خواب است، اما برخی از افراد آن را دست و پا گیر یا ناراحت کننده می دانند و ممکن است استفاده از آن را متوقف کنند. با تمرین، اکثر افراد یاد می گیرند که کشش بندهای ماسک را تنظیم کنند تا تناسب راحت و مطمئنی به دست آورند. ممکن است لازم باشد بیش از یک نوع ماسک را امتحان کنید تا ماسکی را پیدا کنید که راحت باشد. اگر مشکلی دارید، استفاده از دستگاه CPAP را متوقف نکنید و برای یافتن راه حل های افزایش راحتی با پزشک خود مشورت کنید. همچنین، اگر همچنان خروپف می کنید یا با وجود درمان دوباره شروع به خروپف کرده اید، با پزشک خود تماس بگیرید، زیرا ممکن است در صورت تغییر وزن، تنظیمات فشار دستگاه CPAP نیاز به تغییر داشته باشد.
سایر دستگاه های فشار راه هوایی: اگر استفاده از دستگاه CPAP همچنان برای شما مشکل ساز است، ممکن است بتوانید از نوع دیگری از دستگاه فشار راه هوایی استفاده کنید که به طور خودکار فشار را هنگام خواب تنظیم می کند (auto-CPAP). واحدهایی که فشار مثبت دو سطحی راه هوایی (BPAP) را تأمین می کنند نیز در دسترس هستند. این دستگاه ها هنگام دم فشار بیشتری و هنگام بازدم فشار کمتری وارد می کنند.
وسایل دهانی: گزینه دیگر استفاده از وسیله دهانی است که برای باز نگه داشتن گلو طراحی شده است. CPAP از وسایل دهانی مؤثرتر است، اما استفاده از وسایل دهانی ممکن است آسان تر باشد. برخی از آن ها به گونه ای طراحی شده اند که با جلو آوردن فک، گلو را باز کنند که گاهی اوقات می تواند خروپف و آپنه انسدادی خواب خفیف را تسکین دهد. تعدادی از این دستگاه ها از طریق دندانپزشک شما در دسترس هستند و ممکن است لازم باشد قبل از یافتن وسیله ای که برای شما کار می کند، دستگاه های مختلفی را امتحان کنید.

به احتمال زیاد تبلیغات تلویزیونی یا مطالبی درباره درمان های مختلف برای آپنه خواب مشاهده خواهید کرد. قبل از امتحان هر درمانی با پزشک خود صحبت کنید.

جراحی برای آپنه انسدادی خواب (OSA)

جراحی ممکن است یک گزینه برای افراد مبتلا به آپنه انسدادی خواب باشد، اما معمولاً تنها پس از شکست سایر درمان ها در نظر گرفته می شود. به طور کلی، توصیه می شود که قبل از در نظر گرفتن جراحی، حداقل یک دوره آزمایشی سه ماهه از سایر گزینه های درمانی انجام شود. با این حال، برای تعداد کمی از افراد با مشکلات ساختار فک خاص، جراحی می تواند به عنوان گزینه اول مناسب باشد.

گزینه های جراحی برای آپنه انسدادی خواب ممکن است شامل موارد زیر باشد:

برداشتن بافت (یوولوپالاتوفارنگوپلاستی): در طول این روش، جراح بافت را از قسمت پشت دهان و بالای گلو برمی دارد. لوزه ها و آدنوئیدها نیز معمولاً در این عمل برداشته می شوند. این نوع جراحی ممکن است در جلوگیری از لرزش ساختارهای گلو و ایجاد خروپف موفقیت آمیز باشد، اما اثربخشی آن کمتر از CPAP است و به عنوان یک درمان قطعی برای آپنه انسدادی خواب در نظر گرفته نمی شود. برداشتن بافت ها در پشت گلو با استفاده از انرژی فرکانس رادیویی (ابلیشن رادیوفرکوئنسی) نیز ممکن است برای افرادی که نمی توانند CPAP یا وسایل دهانی را تحمل کنند، یک گزینه باشد.
کوچک کردن بافت: گزینه دیگر کوچک کردن بافت در پشت دهان و پشت گلو با استفاده از ابلیشن است. این روش ممکن است برای آپنه خواب خفیف تا متوسط استفاده شود و برخی مطالعات نشان داده اند که اثراتی مشابه برداشتن بافت دارد، اما با خطرات جراحی کمتری همراه است.
تغییر موقعیت فک (پیشرفت ماگزیلوماندیبولار): در این روش، فک بالا و پایین کمی به جلو کشیده می شوند. این کار فضای پشت زبان و کام نرم را بزرگ تر کرده و احتمال انسداد را کاهش می دهد.
ایمپلنت ها: میله های نرم (معمولاً از پلی استر یا پلاستیک ساخته شده اند) پس از بی حسی موضعی، به طور جراحی در کام نرم کاشته می شوند. برای تعیین میزان کارایی ایمپلنت ها، تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
تحریک عصب (تحریک عصب هیپوگلوسال): این روش شامل جراحی برای قرار دادن یک محرک برای عصبی است که حرکت زبان را کنترل می کند. تحریک بیشتر به نگه داشتن زبان در موقعیتی کمک می کند که راه هوایی را باز نگه دارد. تحقیقات بیشتری در مورد اثربخشی بلندمدت این روش مورد نیاز است.
ایجاد راه هوایی جدید (تراکئوستومی): اگر سایر درمان ها شکست خورده باشند و آپنه خواب شدید و تهدید کننده زندگی وجود داشته باشد، ممکن است این نوع جراحی لازم شود. در این روش، جراح سوراخی در گردن ایجاد می کند و یک لوله فلزی یا پلاستیکی را از طریق آن وارد می کند که فرد از طریق آن تنفس می کند. در طول روز، دهانه لوله بسته است، اما در شب برای تنفس مستقیم هوا به ریه ها و دور زدن راه هوایی مسدود شده در گلو، برداشته می شود.

سایر انواع جراحی که ممکن است با پاکسازی یا بزرگ کردن مجاری هوایی به کاهش خروپف و کمک به درمان آپنه خواب کمک کنند عبارتند از:

جراحی برای برداشتن لوزه ها یا آدنوئیدهای بزرگ شده.
جراحی کاهش وزن (جراحی چاقی).

درمان های آپنه مرکزی خواب (CSA)

درمان آپنه مرکزی خواب بر مدیریت مشکلات پزشکی مرتبط (مانند اختلالات قلبی یا عصبی عضلانی) تمرکز دارد، زیرا درمان این شرایط ممکن است به بهبود آپنه مرکزی خواب کمک کند. سایر درمان هایی که ممکن است برای آپنه مرکزی خواب استفاده شوند عبارتند از:

ماسک اکسیژن: در صورت ابتلا به آپنه مرکزی خواب، استفاده از اکسیژن در هنگام خواب ممکن است کمک کننده باشد.
سی-پپ (CPAP): در برخی موارد، CPAP می تواند به درمان آپنه مرکزی خواب کمک کند.
بی-پپ (BPAP): این دستگاه نیز ممکن است برای برخی افراد مبتلا به آپنه مرکزی خواب مفید باشد.
تهویه تطبیقی سروو (ASV): این دستگاه جریان هوا، الگوی تنفس طبیعی شما را یاد می گیرد و اطلاعات را در یک رایانه داخلی ذخیره می کند. پس از به خواب رفتن، دستگاه از فشار برای تنظیم الگوی تنفس شما و جلوگیری از توقف تنفس استفاده می کند. ASV ممکن است یک گزینه برای برخی از افراد مبتلا به آپنه مرکزی خواب ناشی از درمان باشد، اما معمولاً برای افراد مبتلا نارسایی شدید قلبی توصیه نمی شود.
تغییرات دارو: ممکن است برای کمک به مدیریت تنفس دارویی مانند استازولامید تجویز شود. اگر داروها (مانند داروهای اپیوئیدی) آپنه مرکزی خواب شما را بدتر می کنند، پزشک ممکن است داروهای شما را تغییر دهد.

تغییرات سبک زندگی و درمان های خانگی

در برخی موارد، مراقبت از خود می تواند راهی برای مقابله با آپنه انسدادی خواب و احتمالاً آپنه مرکزی خواب باشد. این نکات را امتحان کنید:

کاهش وزن اضافی: حتی کاهش وزن جزئی ممکن است به تسکین انقباض گلو کمک کند. در برخی موارد، اگر به وزن سالم برگردید، آپنه خواب می تواند برطرف شود، اما در صورت افزایش مجدد وزن، احتمال بازگشت آن وجود دارد.
ورزش: ورزش منظم می تواند به کاهش علائم آپنه انسدادی خواب حتی بدون کاهش وزن کمک کند. سعی کنید بیشتر روزهای هفته 30 دقیقه فعالیت متوسط، مانند پیاده روی سریع، داشته باشید.
اجتناب از مصرف الکل و برخی داروها (مانند داروهای آرام بخش و خواب آور): این مواد عضلات پشت گلوی شما را شل کرده و در تنفس اختلال ایجاد می کنند.
خوابیدن به پهلو یا روی شکم به جای پشت: خوابیدن به پشت می تواند باعث شود زبان و کام نرم شما در پشت گلوی شما قرار گیرند و راه هوایی شما را مسدود کنند. برای جلوگیری از غلت خوردن به پشت در هنگام خواب، می توانید یک توپ تنیس را به پشت پیراهن خواب خود بچسبانید. همچنین دستگاه های تجاری وجود دارند که هنگام غلت خوردن به پشت در خواب می لرزند.
سیگار نکشیدن: اگر سیگاری هستید، به دنبال راهی برای ترک آن باشید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

اگر شما یا همسرتان مشکوک هستید که به آپنه خواب مبتلا هستید، با پزشک عمومی خود صحبت کنید. در برخی موارد، ممکن است بلافاصله به یک متخصص خواب ارجاع داده شوید.

در اینجا اطلاعاتی برای کمک به شما برای آماده شدن برای ملاقاتتان وجود دارد.

کارهایی که می توانید انجام دهید

هنگامی که قرار ملاقات می گذارید، بپرسید که آیا کاری وجود دارد که از قبل باید انجام دهید، مانند تغییر رژیم غذایی یا ثبت دفترچه خواب.

لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

علائم خود، از جمله هر علامتی که ممکن است نامربوط به دلیل تعیین وقت ملاقات به نظر برسد، و زمان شروع آن ها.
اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله سابقه خانوادگی اختلال خواب.
تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها.
سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید.

در صورت امکان، یکی از اعضای خانواده یا دوستان را همراه خود ببرید تا به شما در به خاطر سپردن اطلاعاتی که دریافت می کنید کمک کند. از آنجایی که ممکن است همسرتان بیشتر از شما از علائم شما آگاه باشد، همراه داشتن همسرتان می تواند مفید باشد.

برای آپنه خواب، برخی از سؤالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

محتمل ترین علت علائم من چیست؟
به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایش ها نیاز به آمادگی خاصی دارند؟
آیا وضعیت من احتمالاً موقتی است یا طولانی مدت؟
چه درمان هایی در دسترس است؟
به نظر شما کدام درمان برای من بهترین است؟
من بیماری های دیگری دارم. چگونه می توانم این شرایط را به بهترین وجه با هم مدیریت کنم؟
آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟
آیا بروشور یا سایر مطالب چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟