افسردگی

افسردگی، که فراتر از یک غمگینی ساده است، یک اختلال روانی پیچیده محسوب می شود که زندگی فرد را به شکلی عمیق تحت تأثیر قرار می دهد. این وضعیت با احساس مداوم ناامیدی و بی علاقگی به فعالیت ها همراه است و بر افکار، احساسات و رفتارهای فرد اثر می گذارد. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز افسردگی، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

افسردگی چیست؟

افسردگی که با نام های اختلال افسردگی ماژور یا افسردگی بالینی نیز شناخته می شود، یک اختلال خلقی جدی است که با احساس مداوم غم و اندوه و از دست دادن علاقه به فعالیت ها مشخص می شود. این بیماری می تواند بر نحوه احساس، تفکر و رفتار شما تأثیر بگذارد و منجر به بروز مشکلات عاطفی و جسمی متعددی شود.

افراد مبتلا به افسردگی ممکن است در انجام فعالیت های روزمره با مشکل مواجه شوند و گاهی اوقات احساس کنند که زندگی ارزش زیستن ندارد. با این حال، افسردگی صرفاً یک دوره غم و اندوه موقت نیست و نشانه ضعف شخصیتی هم محسوب نمی شود که بتوان به سادگی از آن عبور کرد.

درمان افسردگی ممکن است نیازمند یک دوره طولانی مدت باشد، اما ناامید نشوید. اکثر افراد مبتلا به افسردگی با مصرف دارو، روان درمانی یا ترکیبی از هر دو، بهبود قابل توجهی پیدا می کنند و احساس بهتری خواهند داشت.

علائم افسردگی

افسردگی می تواند یک بار در طول زندگی رخ دهد، اما معمولاً به صورت دوره ای عود می کند. در این دوره ها، نشانه ها اغلب در بیشتر ساعات روز و تقریباً هر روز ظاهر می شوند و می توانند شامل موارد زیر باشند:

• احساس غم، گریه، پوچی یا ناامیدی
• پرخاشگری، تحریک پذیری یا کلافگی، حتی بر سر مسائل کوچک
• از دست دادن علاقه یا لذت در بیشتر یا تمام فعالیت های عادی، مانند رابطه جنسی، سرگرمی ها یا ورزش
• اختلالات خواب، از جمله بی خوابی یا پرخوابی
• خستگی و کمبود انرژی، به طوری که حتی کارهای کوچک به تلاش بیشتری نیاز دارند
• کاهش اشتها و کاهش وزن یا افزایش ولع مصرف غذا و افزایش وزن
• اضطراب، تشویش یا بی قراری
• کندی در تفکر، گفتار یا حرکات بدن
• احساس بی ارزشی یا گناه، تمرکز بر شکست های گذشته یا سرزنش خود
• مشکل در تفکر، تمرکز، تصمیم گیری و به خاطر سپردن چیزها
• افکار مکرر یا عودکننده در مورد مرگ، افکار خودکشی، اقدام به خودکشی یا خودکشی
• مشکلات جسمی غیرقابل توضیح، مانند کمردرد یا سردرد

در بسیاری از افراد مبتلا به افسردگی، علائم به حدی شدید هستند که باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در فعالیت های روزمره، مانند کار، تحصیل، فعالیت های اجتماعی یا روابط با دیگران می شوند. برخی از افراد ممکن است بدون اینکه واقعاً بدانند چرا، احساس ناخوشایندی و ناراحتی داشته باشند.

نشانه های افسردگی در کودکان و نوجوانان

علائم و نشانه های رایج افسردگی در کودکان و نوجوانان مشابه علائم در بزرگسالان است، اما ممکن است تفاوت هایی وجود داشته باشد.

• در کودکان، علائم افسردگی ممکن است شامل غم، تحریک پذیری، وابستگی، نگرانی، درد و رنج، امتناع از رفتن به مدرسه یا کمبود وزن باشد.
• در نوجوانان، علائم ممکن است شامل غم، تحریک پذیری، احساس منفی و بی ارزشی، خشم، عملکرد ضعیف یا عدم حضور در مدرسه، احساس سوءتفاهم و حساسیت بیش از حد، مصرف مواد مخدر یا الکل، پرخوری یا کم خوابی، آسیب رساندن به خود، از دست دادن علاقه به فعالیت های عادی و اجتناب از تعاملات اجتماعی باشد.

نشانه های افسردگی در سالمندان

افسردگی یک بخش طبیعی از پیری نمی باشد و نباید هرگز آن را دست کم گرفت. متأسفانه، افسردگی اغلب در سالمندان تشخیص داده نشده و درمان نمی شود، و ممکن است تمایلی به درخواست کمک نداشته باشند. علائم افسردگی ممکن است در سالمندان متفاوت یا کمتر واضح باشد، مانند:

• مشکلات حافظه یا تغییرات شخصیتی
• دردهای جسمی
• خستگی، از دست دادن اشتها، مشکلات خواب یا از دست دادن علاقه به رابطه جنسی که ناشی از یک بیماری یا دارو نباشد
• اغلب تمایل به ماندن در خانه، به جای بیرون رفتن برای معاشرت یا انجام کارهای جدید
• افکار یا احساسات خودکشی، به ویژه در مردان مسن تر

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم

اگر احساس افسردگی می کنید، در اسرع وقت با پزشک یا متخصص بهداشت روان خود وقت ملاقات بگیرید.

چه زمانی باید کمک اضطراری دریافت کرد

اگر فکر می کنید ممکن است به خودتان آسیب برسانید یا اقدام به خودکشی کنید، فوراً با اورژانس تماس بگیرید.

همچنین در صورت داشتن افکار خودکشی، این گزینه ها را در نظر بگیرید:

• با پزشک یا متخصص بهداشت روان خود تماس بگیرید.
• با خط تلفن بحران خودکشی تماس بگیرید.
• با یک دوست صمیمی یا عزیز ارتباط برقرار کنید.

اگر یکی از عزیزانتان در خطر خودکشی است یا اقدام به خودکشی کرده است، مطمئن شوید که کسی در کنار او می ماند. فوراً با اورژانس تماس بگیرید. یا، اگر فکر می کنید می توانید با خیال راحت این کار را انجام دهید، فرد را به نزدیکترین اورژانس بیمارستان ببرید.

علل ابتلا به افسردگی

علت دقیق افسردگی هنوز به طور کامل مشخص نیست. همانند بسیاری از اختلالات روانی، عوامل مختلفی می توانند در بروز آن نقش داشته باشند، از جمله:

• تفاوت های بیولوژیکی: به نظر می رسد افراد مبتلا به افسردگی دچار تغییرات فیزیکی در مغز خود می شوند. اهمیت این تغییرات هنوز نامشخص است، اما ممکن است در نهایت به تعیین دقیق تر علل کمک کند.
• مواد شیمیایی مغز: انتقال دهنده های عصبی، مواد شیمیایی طبیعی مغز هستند که احتمالاً در افسردگی نقش دارند. تحقیقات اخیر نشان می دهد که تغییرات در عملکرد و اثر این انتقال دهنده های عصبی و نحوه تعامل آن ها با مدارهای عصبی درگیر در حفظ ثبات خلق و خو، ممکن است نقش مهمی در افسردگی و درمان آن داشته باشد.
• هورمون ها: تغییرات در تعادل هورمون های بدن ممکن است در ایجاد یا تحریک افسردگی نقش داشته باشد. تغییرات هورمونی می تواند در دوران بارداری و در طول هفته ها یا ماه های پس از زایمان (پس از زایمان) و ناشی از مشکلات تیروئید، یائسگی یا تعدادی از شرایط دیگر ایجاد شود.
• ویژگی های ارثی: افسردگی در افرادی که بستگان خونی آن ها نیز به این بیماری مبتلا هستند، شایع تر است. محققان در تلاشند ژن هایی را پیدا کنند که ممکن است در ایجاد افسردگی نقش داشته باشند.

عوامل خطر ساز

افسردگی اغلب در نوجوانی، دهه 20 یا 30 سالگی شروع می شود، اما می تواند در هر سنی رخ دهد. آمار ابتلا به افسردگی در زنان بیشتر از مردان است، اما این ممکن است تا حدی به این دلیل باشد که زنان بیشتر به دنبال درمان هستند.

عواملی که به نظر می رسد خطر ابتلا به افسردگی یا تحریک آن را افزایش می دهند عبارتند از:

• برخی ویژگی های شخصیتی، مانند عزت نفس پایین و وابستگی بیش از حد، خودانتقادی یا بدبینی
• رویدادهای آسیب زا یا استرس زا، مانند سوء استفاده جسمی یا جنسی، مرگ یا از دست دادن یکی از عزیزان، یک رابطه دشوار یا مشکلات مالی
• داشتن بستگان خونی با سابقه افسردگی، اختلال دوقطبی، اعتیاد به الکل یا خودکشی
• همجنسگرا، دوجنسگرا یا تراجنسیتی بودن، یا داشتن تغییراتی در رشد اندام تناسلی که به وضوح مردانه یا زنانه نیستند (بیناجنس) در یک موقعیت غیرحمایتی
• سابقه سایر اختلالات سلامت روان، مانند اختلال اضطراب، اختلالات خوردن یا اختلال استرس پس از سانحه
• سوء مصرف الکل یا مواد مخدر
• بیماری جدی یا مزمن، از جمله سرطان، سکته مغزی، درد مزمن یا بیماری قلبی
• برخی داروها، مانند برخی داروهای فشار خون بالا یا قرص های خواب آور (قبل از قطع هر دارویی با پزشک خود صحبت کنید)

عوارض جانبی

افسردگی یک اختلال جدی است که می تواند آسیب شدیدی به شما و خانواده تان وارد کند. اگر افسردگی درمان نشود، اغلب بدتر می شود و منجر به مشکلات عاطفی، رفتاری و سلامتی می شود که بر تمام جنبه های زندگی شما تأثیر می گذارد.

نمونه هایی از عوارض مرتبط با افسردگی عبارتند از:

• اضافه وزن یا چاقی، که می تواند منجر به بیماری قلبی و دیابت شود
• درد یا بیماری جسمی
• سوء مصرف الکل یا مواد مخدر
• اضطراب، اختلال هراس یا فوبیای اجتماعی
• تعارضات خانوادگی، مشکلات ارتباطی و مشکلات کاری یا تحصیلی
• انزوای اجتماعی
• احساسات خودکشی، اقدام به خودکشی یا خودکشی
• خودزنی، مانند بریدن پوست بدن
• مرگ زودرس ناشی از بیماری های پزشکی

پیشگیری از بروز بیماری

هیچ راه قطعی برای پیشگیری از افسردگی وجود ندارد. با این حال، این راهکارها ممکن است کمک کننده باشند:

• برای کنترل استرس اقدام کنید، تا توان روحی خود را افزایش داده و عزت نفستان را تقویت کنید.
• با خانواده و دوستان ارتباط برقرار کنید، به خصوص در مواقع بحرانی، تا به شما در گذراندن دوره های سخت کمک کنند.
• در اولین نشانه مشکل به دنبال درمان باشید تا از بدتر شدن افسردگی جلوگیری کنید.
• در نظر داشته باشید که درمان نگهدارنده طولانی مدت دریافت کنید تا از عود علائم جلوگیری شود.

تشخیص افسردگی

پزشک ممکن است بر اساس موارد زیر افسردگی را تشخیص دهد:

• معاینه جسمی: پزشک ممکن است یک معاینه جسمی انجام دهد و سؤالاتی در مورد سلامتی شما بپرسد. در برخی موارد، افسردگی ممکن است با یک مشکل جسمی زمینه ای (مانند کم کاری تیروئید) مرتبط باشد.
• آزمایش های آزمایشگاهی: به عنوان مثال، پزشک ممکن است یک آزمایش خون به نام شمارش کامل خون (CBC) یا آزمایش عملکرد تیروئید را برای اطمینان از صحت عملکرد آن درخواست دهد. این آزمایش ها به رد کردن سایر شرایط پزشکی که می توانند علائمی شبیه به افسردگی ایجاد کنند، کمک می کنند.
• ارزیابی روانپزشکی: متخصص بهداشت روان (مانند روان پزشک یا روان شناس) در مورد علائم، افکار، احساسات و الگوهای رفتاری شما سؤال می کند. ممکن است از شما خواسته شود پرسشنامه ای را برای کمک به پاسخ به این سؤالات و ارزیابی شدت علائم پر کنید.
• DSM-5: متخصص بهداشت روان ممکن است از معیارهای تشخیصی افسردگی ارائه شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، که توسط انجمن روان پزشکی آمریکا منتشر شده است، استفاده کند. این راهنما مجموعه ای از دستورالعمل های استاندارد را برای تشخیص اختلالات روان پزشکی ارائه می دهد.

انواع افسردگی

علائم ناشی از اختلال افسردگی ماژور می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برای روشن شدن نوع دقیق افسردگی، پزشک شما ممکن است یک یا چند مشخصه به تشخیص اضافه کند. یک مشخصه به این معنی است که شما افسردگی با ویژگی های خاصی دارید، مانند:

• پریشانی مضطربانه (Anxious Distress): افسردگی همراه با بی قراری غیرعادی یا نگرانی شدید در مورد رویدادهای احتمالی آینده یا احساس از دست دادن کنترل.
• ویژگی های مختلط (Mixed Features): افسردگی که همزمان با برخی علائم شیدایی خفیف رخ می دهد، مانند عزت نفس بالا، پرحرفی یا افزایش انرژی.
• ویژگی های مالیخولیایی (Melancholic Features): افسردگی شدید با عدم پاسخ به چیزی که قبلاً باعث لذت می شد و همراه با بیدار شدن زودهنگام صبح، بدتر شدن خلق وخو در صبح، تغییرات اساسی در اشتها (معمولاً کاهش) و احساس گناه شدید، تشویش یا کندی روانی-حرکتی.
• ویژگی های غیرمعمول (Atypical Features): افسردگی که شامل توانایی موقت برای شاد شدن در اثر رویدادهای خوشایند، افزایش اشتها (یا پرخوری)، نیاز بیش از حد به خواب (پرخوابی)، حساسیت به طرد شدن و احساس سنگینی در بازوها یا پاها است.
• ویژگی های روان پریشی (Psychotic Features): افسردگی همراه با هذیان (باورهای غلط و ثابت) یا توهم (تجربه حسی بدون محرک خارجی)، که ممکن است محتواهایی شامل بی کفایتی شخصی، گناه، یا سایر مضامین منفی باشد.
• کاتاتونیا (Catatonia): افسردگی که شامل اختلالات قابل توجه در فعالیت حرکتی است، مانند حرکت غیرقابل کنترل و بی هدف (تکانش های بی دلیل) یا وضعیت بدنی ثابت و غیرقابل انعطاف (سکون).
• شروع در دوره پس از زایمان (Peripartum Onset): افسردگی که در دوران بارداری یا در هفته ها یا ماه های پس از زایمان (پس از زایمان) رخ می دهد.
• الگوی فصلی (Seasonal Pattern): افسردگی مربوط به تغییرات فصول و کاهش قرار گرفتن در معرض نور خورشید (که قبلاً با عنوان "اختلال عاطفی فصلی" شناخته می شد).

سایر اختلالاتی که باعث علائم افسردگی می شوند

چندین اختلال دیگر نیز وجود دارند که افسردگی را به عنوان یک علامت اصلی خود شامل می شوند. دریافت تشخیص دقیق برای این اختلالات بسیار مهم است، تا بتوانید درمان مناسب را دریافت کنید:

• اختلالات دوقطبی I و II: این اختلالات خلقی شامل نوسانات خلقی شدید است که از حالات بسیار بالا (شیدایی یا هیپومانیا) تا حالات بسیار پایین (افسردگی) متغیر است. گاهی اوقات تشخیص بین اختلال دوقطبی و افسردگی ماژور دشوار است، به خصوص اگر بیمار در ابتدا فقط فازهای افسردگی را تجربه کرده باشد.
• اختلال سیکلوتایمی: اختلال سیکلوتایمی شامل فراز و نشیب های خلقی است که خفیف تر از اختلال دوقطبی هستند.
• اختلال بی نظمی خلقی اخلال گر: این اختلال خلقی در کودکان و نوجوانان (تا سن ۱۸ سال) تشخیص داده می شود و شامل تحریک پذیری و خشم مزمن و شدید با فوران های خشم شدید و مکرر است که با سطح رشد فرد نامتناسب هستند. این اختلال معمولاً در دوران نوجوانی یا بزرگسالی به اختلال افسردگی یا اختلال اضطراب تبدیل می شود.
• اختلال افسردگی مداوم: گاهی اوقات دیستایمی نامیده می شود، این یک شکل کمتر شدید اما مزمن تر از افسردگی است. در حالی که معمولاً ناتوان کننده نیست، اختلال افسردگی مداوم می تواند از عملکرد طبیعی شما در روال روزانه و از زندگی کردن جلوگیری کند.
• اختلال دیسفوریک قبل از قاعدگی: این اختلال شامل علائم شدید افسردگی، تحریک پذیری، اضطراب و نوسانات خلقی است که یک هفته قبل از شروع قاعدگی شروع می شود، در عرض چند روز پس از شروع قاعدگی بهبود می یابد و پس از اتمام قاعدگی از بین می رود.
• سایر اختلالات افسردگی: شامل افسردگی ناشی از استفاده از مواد مخدر، برخی داروهای تجویزی یا یک بیماری دیگر (مانند افسردگی ناشی از کم کاری تیروئید یا بیماری های مزمن) است.

درمان افسردگی

افسردگی یک بیماری قابل درمان است که معمولاً با ترکیبی از دارو درمانی و روان درمانی نتایج مؤثری برای اکثر افراد به همراه دارد. پزشک مراقبت های اولیه یا روان پزشک می تواند داروهایی را برای تسکین علائم تجویز کند.

در موارد شدید افسردگی، ممکن است بستری شدن در بیمارستان یا شرکت در یک برنامه درمانی طولانی مدت تا زمان بهبود علائم، ضروری باشد.

در ادامه، به بررسی دقیق تر گزینه های درمانی برای افسردگی می پردازیم:

داروها

انواع مختلفی از داروهای ضدافسردگی در دسترس هستند، از جمله موارد زیر. حتماً در مورد عوارض جانبی اصلی احتمالی با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید.

• مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs): پزشکان اغلب با تجویز یک SSRI شروع می کنند. این داروها ایمن تر در نظر گرفته می شوند و به طور کلی نسبت به سایر انواع داروهای ضدافسردگی عوارض جانبی آزاردهنده کمتری ایجاد می کنند. SSRIها شامل سیتالوپرام، اس سیتالوپرام، فلوکستین، پاروکستین، سرترالین و ویلازودون هستند.
• مهارکننده های بازجذب سروتونین-نوراپی نفرین (SNRIs): این داروها سطح سروتونین و نوراپی نفرین (پیام رسان های شیمیایی دیگر مغز) را افزایش می دهند. نمونه هایی از SNRIها شامل دولوکستین، ونلافاکسین، دس ونلافاکسین و لِوومیلناسیپران هستند.
• داروهای ضدافسردگی غیرمعمول: این داروها در هیچ یک از دسته بندی های دیگر داروهای ضدافسردگی قرار نمی گیرند. آنها شامل بوپروپیون، میرتازاپین، نفازودون، ترازودون و وورتیوکستین هستند.
• داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای: می توانند بسیار مؤثر باشند، اما نسبت به داروهای ضدافسردگی جدیدتر، عوارض جانبی شدیدتری ایجاد می کنند. بنابراین، داروهای سه حلقه ای معمولاً تجویز نمی شوند مگر اینکه ابتدا یک SSRI یا SNRI امتحان شده و بهبودی حاصل نشده باشد. این داروها مانند ایمی پرامین، نورتریپتیلین، آمی تریپتیلین، دوکسپین، تریمی پرامین، دسیپرامین و پروتریپتیلین می توانند بسیار مؤثر باشند، اما نسبت به داروهای ضدافسردگی جدیدتر، عوارض جانبی بیشتری ایجاد می کنند. بنابراین داروهای سه حلقه ای معمولاً تجویز نمی شوند مگر اینکه ابتدا یک SSRI را امتحان کرده باشید و بهبودی حاصل نشده باشد.
• مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIها): این داروها آنزیم مونوآمین اکسیداز را که مسئول تجزیه پیام رسان های عصبی مانند سروتونین، نوراپی نفرین و دوپامین است، مهار می کنند. MAOIها مانند ترانیل سیپرومین، فنلزین و ایزوکاربوکسازید معمولاً زمانی تجویز می شوند که داروهای دیگر مؤثر نبوده اند، زیرا می توانند عوارض جانبی جدی داشته باشند. استفاده از MAOIها به دلیل تداخلات خطرناک (یا حتی مرگبار) با برخی غذاها (مانند برخی از پنیرها، ترشی ها و شراب ها) و برخی داروها و مکمل های گیاهی، نیاز به یک رژیم غذایی سخت گیرانه و مراقبت ویژه دارد. سلژیلین، یک MAOI جدیدتر که به صورت برچسب پوستی استفاده می شود، ممکن است عوارض جانبی کمتری نسبت به سایر MAOIها داشته باشد. این داروها را نمی توان همراه با SSRIها مصرف کرد.
• سایر داروها: داروهای دیگری ممکن است به یک داروی ضدافسردگی اضافه شوند تا اثرات ضدافسردگی را افزایش دهند. پزشک شما ممکن است ترکیب دو داروی ضدافسردگی یا افزودن داروهایی مانند تثبیت کننده های خلق وخو یا داروهای ضدروان پریشی را توصیه کند. داروهای ضد اضطراب و محرک ها نیز ممکن است برای استفاده کوتاه مدت و کنترل علائم خاص اضافه شوند.

یافتن داروی مناسب

پیدا کردن داروی ضدافسردگی مناسب برای شما یک فرایند زمان بر و نیازمند صبر است. اگر یکی از اعضای خانواده شما به داروی خاصی خوب پاسخ داده باشد، ممکن است آن دارو برای شما هم مفید باشد. با این حال، معمولاً نیاز است چندین دارو یا ترکیبی از آن ها امتحان شود تا بهترین گزینه برای شما پیدا شود. به خاطر داشته باشید که اثر کامل برخی داروها ممکن است چندین هفته یا بیشتر طول بکشد تا ظاهر شود و عوارض جانبی نیز با عادت کردن بدن به دارو کاهش می یابند.

ویژگی های ژنتیکی شما می توانند در نحوه واکنش بدنتان به داروهای ضدافسردگی نقش داشته باشند. در برخی موارد، آزمایش های ژنتیکی (از طریق خون یا سواب دهانی) می توانند سرنخ هایی در مورد پاسخ احتمالی شما به یک داروی خاص ارائه دهند، اما عوامل دیگری غیر از ژنتیک نیز بر پاسخ شما به دارو تأثیر می گذارند.

خطرات قطع ناگهانی دارو

بدون مشورت با پزشک خود، مصرف داروی ضدافسردگی را قطع نکنید. داروهای ضدافسردگی اعتیادآور در نظر گرفته نمی شوند، اما گاهی اوقات وابستگی فیزیکی (که با اعتیاد متفاوت است) ممکن است رخ دهد.

قطع ناگهانی درمان یا از دست دادن چندین دوز می تواند باعث علائم شبه ترک شود، این علائم می توانند شامل سرگیجه، حالت تهوع، سردرد، بی حسی، بی قراری، مشکلات خواب و حتی علائمی شبیه آنفولانزا باشند. همچنین، قطع ناگهانی ممکن است باعث عود ناگهانی و شدید افسردگی شود. همیشه برای کاهش دوز خود به صورت تدریجی و ایمن، با پزشکتان همکاری کنید.

داروهای ضدافسردگی و بارداری

اگر باردار هستید، قصد بارداری دارید یا به نوزاد خود شیر می دهید، حتماً با پزشک خود صحبت کنید. برخی داروهای ضدافسردگی ممکن است خطراتی برای سلامت کودک متولد نشده یا شیرخوار شما داشته باشند. پزشک شما می تواند بهترین و ایمن ترین گزینه های درمانی را برای شما و نوزادتان در این دوران حساس توصیه کند.

داروهای ضدافسردگی و افزایش خطر خودکشی

به طور کلی، اکثر داروهای ضدافسردگی ایمن هستند. با این حال، سازمان غذا و دارو (FDA) همه داروهای ضدافسردگی را ملزم به داشتن هشدار جعبه سیاه (Boxed Warning) کرده است که جدی ترین هشدار دارویی محسوب می شود. این هشدار به این دلیل است که در برخی موارد، کودکان، نوجوانان و بزرگسالان جوان زیر ۲۵ سال ممکن است در چند هفته اول پس از شروع مصرف دارو یا هنگام تغییر دوز، دچار افزایش افکار یا رفتارهای خودکشی شوند.

هر کسی که داروی ضدافسردگی مصرف می کند، باید از نزدیک برای بدتر شدن افسردگی یا هر رفتار غیرعادی تحت نظر باشد، به ویژه در ابتدای مصرف یک داروی جدید یا با تغییر دوز. اگر شما یا کسی که می شناسید، هنگام مصرف داروی ضدافسردگی افکار خودکشی دارد، فوراً با پزشک تماس بگیرید یا به دنبال کمک اضطراری باشید.

با این وجود، مهم است که به خاطر داشته باشید داروهای ضدافسردگی در درازمدت با بهبود خلق وخو، خطر خودکشی را کاهش می دهند و منافع آن ها برای اکثر افراد بسیار بیشتر از خطراتشان است.

روان درمانی

روان درمانی یک اصطلاح کلی برای درمان افسردگی از طریق صحبت در مورد وضعیت خود و مسائل مربوطه با یک متخصص بهداشت روان است. این روش درمانی، که به عنوان گفتاردرمانی یا درمان روانشناختی نیز شناخته می شود، می تواند به تنهایی یا در ترکیب با دارو درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

انواع مختلفی از روان درمانی می توانند برای افسردگی مؤثر باشند، مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) یا درمان بین فردی (IPT). متخصص بهداشت روان شما ممکن است انواع دیگری از درمان ها را نیز توصیه کند.

روان درمانی می تواند به شما کمک کند تا:

• با یک بحران یا سایر مشکلات فعلی سازگار شوید.
• باورها و رفتارهای منفی را شناسایی کرده و آن ها را با باورها و رفتارهای سالم و مثبت جایگزین کنید.
• روابط و تجربیات را بررسی کرده و تعاملات مثبت تری با دیگران ایجاد کنید.
• راه های بهتری برای مقابله و حل مشکلات پیدا کنید.
• مسائلی را که به افسردگی شما کمک می کنند شناسایی کرده و رفتارهایی را که آن را بدتر می کنند تغییر دهید.
• احساس رضایت و کنترل را در زندگی خود دوباره به دست آورید و به کاهش علائم افسردگی، مانند ناامیدی و خشم، کمک کنید.
• یاد بگیرید که اهداف واقع بینانه برای زندگی خود تعیین کنید.
• با استفاده از رفتارهای سالم تر، توانایی تحمل و پذیرش پریشانی را توسعه دهید.

روش های جایگزین و درمان های مکمل

روش هایی برای درمان افسردگی به عنوان جایگزینی برای جلسات حضوری در مطب در دسترس هستند و ممکن است یک گزینه مؤثر برای برخی افراد باشند. به عنوان مثال، درمان می تواند به صورت یک برنامه کامپیوتری، از طریق جلسات آنلاین یا با استفاده از فیلم ها یا کتاب های کار ارائه شود. برنامه ها می توانند توسط یک درمانگر هدایت شوند یا تا حدی یا کاملاً مستقل باشند.

قبل از انتخاب یکی از این گزینه ها، آن ها را با درمانگر خود در میان بگذارید تا تعیین کند که آیا ممکن است برای شما مفید باشند یا خیر. همچنین، از درمانگر خود بپرسید که آیا می تواند یک منبع یا برنامه مورد اعتماد را توصیه کند. لازم به ذکر است که برخی از این برنامه ها ممکن است تحت پوشش بیمه شما نباشند و همه توسعه دهندگان و درمانگران آنلاین دارای مدارک یا آموزش مناسب نیستند.

توجه داشته باشید: برنامه های کاربردی که از طریق تلفن های هوشمند و تبلت ها ارائه می شوند، مانند پشتیبانی و آموزش عمومی در مورد افسردگی، جایگزینی برای مراجعه به پزشک یا درمانگر شما نیستند. آن ها می توانند ابزارهای مکمل مفیدی باشند، اما نباید به عنوان تنها راه درمان مورد استفاده قرار گیرند.

بیمارستان و درمان اقامتی

در برخی افراد، افسردگی به حدی شدید است که نیاز به بستری شدن در بیمارستان است. این ممکن است زمانی لازم باشد که فرد نتواند به درستی از خود مراقبت کند یا زمانی که در خطر فوری آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری است. درمان روان پزشکی در بیمارستان می تواند به حفظ آرامش و ایمنی شما تا زمانی که خلق وخویتان بهبود یابد کمک کند.

بستری شدن کوتاه مدت یا برنامه های درمانی روزانه نیز ممکن است به برخی افراد کمک کند. این برنامه ها پشتیبانی سرپایی و مشاوره فشرده ای را فراهم می کنند که برای تحت کنترل درآوردن علائم نیاز است و به فرد اجازه می دهند شب ها به خانه بازگردند.

سایر گزینه های درمانی

برای برخی از افراد، سایر روش ها، که گاهی اوقات درمان های تحریک مغزی نامیده می شوند، ممکن است پیشنهاد شوند:

• درمان تشنجی الکتریکی (ECT): در ECT، جریان های الکتریکی از طریق مغز عبور داده می شوند تا بر عملکرد و اثر انتقال دهنده های عصبی در مغز برای تسکین افسردگی تأثیر بگذارند. ECT معمولاً برای افرادی استفاده می شود که با داروها بهبود نمی یابند، به دلایل سلامتی نمی توانند داروهای ضدافسردگی مصرف کنند یا در معرض خطر بالای خودکشی هستند.
• تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS): TMS ممکن است یک گزینه برای کسانی باشد که به داروهای ضدافسردگی پاسخ نداده اند. در طول TMS، یک سیم پیچ درمانی که در کنار پوست سر قرار می گیرد، پالس های مغناطیسی کوتاهی را برای تحریک سلول های عصبی در مغز که در تنظیم خلق و خو و افسردگی نقش دارند، می فرستد.

تغییرات سبک زندگی و درمان های خانگی

افسردگی به طور کلی اختلالی نیست که بتوانید به تنهایی آن را درمان کنید و نیازمند کمک حرفه ای است. با این حال، علاوه بر درمان حرفه ای، این اقدامات خود مراقبتی و تغییرات سبک زندگی می توانند به طور قابل توجهی کمک کننده باشند:

• به برنامه درمانی خود پایبند باشید: جلسات روان درمانی یا قرارهای ملاقات را نادیده نگیرید. حتی اگر احساس خوبی دارید، مصرف داروهای خود را بدون مشورت با پزشک قطع نکنید؛ قطع ناگهانی می تواند باعث بازگشت علائم افسردگی و علائم شبه ترک شود. بپذیرید که برای بهبودی زمان لازم است.
• درباره افسردگی بیشتر بدانید: آموزش در مورد وضعیت خود می تواند شما را توانمند کند و انگیزه دهد تا به برنامه درمانی خود پایبند باشید. خانواده خود را تشویق کنید تا در مورد افسردگی اطلاعات کسب کنند تا به آن ها کمک کند شما را درک کرده و از شما حمایت کنند.
• به علائم هشداردهنده توجه کنید: با پزشک یا درمانگر خود همکاری کنید تا یاد بگیرید چه چیزی ممکن است علائم افسردگی شما را تحریک کند. یک برنامه عملی تهیه کنید تا بدانید اگر علائم شما بدتر شد چه کاری انجام دهید. اگر متوجه هرگونه تغییری در علائم یا احساس خود شدید، فوراً با پزشک یا درمانگر خود تماس بگیرید. 
• از مصرف الکل و مواد مخدر خودداری کنید: ممکن است به نظر برسد که الکل یا مواد مخدر علائم افسردگی را به طور موقت کاهش می دهند، اما در درازمدت به طور کلی علائم را بدتر می کنند و درمان افسردگی را دشوارتر می کنند. اگر برای مصرف الکل یا مواد به کمک نیاز دارید، با پزشک یا درمانگر خود صحبت کنید.
• از خود مراقبت کنید: سالم غذا بخورید، از نظر جسمی فعال باشید و به اندازه کافی بخوابید. فعالیت هایی مانند پیاده روی، دویدن، شنا، باغبانی یا هر فعالیت دیگری که از آن لذت می برید را در نظر بگیرید. خواب خوب برای سلامت جسمی و روانی شما بسیار مهم است. اگر در خوابیدن مشکل دارید، با پزشک خود در مورد راهکارهایی که می توانید انجام دهید صحبت کنید.

 

طب مکمل

طب مکمل به استفاده از یک رویکرد غیرمتعارف به جای طب مرسوم اشاره دارد. طب مکمل یک رویکرد غیرمتعارف است که همراه با طب مرسوم استفاده می شود.

اگر به دنبال درمان جایگزین یا مکمل هستید، مطمئن شوید که خطرات و مزایای احتمالی را به خوبی درک می کنید. درمان پزشکی یا روان درمانی مرسوم را با طب مکمل جایگزین نکنید. هنگامی که نوبت به افسردگی می رسد، درمان های مکمل جایگزینی برای مراقبت های پزشکی نیستند.

مکمل ها

نمونه هایی از مکمل هایی که گاهی اوقات برای افسردگی استفاده می شوند عبارتند از:

• گل راعی: اگرچه این مکمل گیاهی توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای درمان افسردگی در ایالات متحده تایید نشده است، اما ممکن است برای افسردگی خفیف یا متوسط مفید باشد. اما اگر تصمیم به استفاده از آن دارید، مراقب باشید این دارو می تواند با تعدادی از داروها، مانند داروهای قلبی، داروهای رقیق کننده خون، قرص های ضد بارداری، داروهای شیمی درمانی، داروهای HIV/AIDS و داروهای جلوگیری از رد پیوند عضو پس از پیوند تداخل داشته باشد. همچنین، از مصرف گل راعی هنگام مصرف داروهای ضدافسردگی خودداری کنید زیرا این ترکیب می تواند عوارض جانبی جدی ایجاد کند.
• SAMe: این مکمل غذایی یک شکل مصنوعی از یک ماده شیمیایی است که به طور طبیعی در بدن وجود دارد. SAMe توسط FDA برای درمان افسردگی در ایالات متحده تایید نشده است. ممکن است مفید باشد، اما تحقیقات بیشتری لازم است. SAMe ممکن است در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی باعث شیدایی شود.
• اسیدهای چرب امگا 3: این چربی های سالم در ماهی های آب سرد، تخم کتان، روغن کتان، گردو و برخی غذاهای دیگر یافت می شوند. مکمل های امگا 3 به عنوان یک درمان احتمالی برای افسردگی در حال مطالعه هستند. در حالی که به طور کلی بی خطر در نظر گرفته می شود، در دوزهای بالا، مکمل های امگا 3 ممکن است با سایر داروها تداخل داشته باشند. برای تعیین اینکه آیا خوردن غذاهای حاوی اسیدهای چرب امگا 3 می تواند به تسکین افسردگی کمک کند یا خیر، به تحقیقات بیشتری نیاز است.

محصولات غذایی و رژیمی به همان روشی که داروها توسط FDA نظارت می شوند، ارزیابی نمی شوند. شما نمی توانید همیشه از آنچه دریافت می کنید و اینکه آیا ایمن است اطمینان حاصل کنید. همچنین، از آنجایی که برخی از مکمل های گیاهی و رژیمی می توانند با داروهای تجویزی تداخل داشته باشند یا باعث ایجاد تداخلات خطرناک شوند، قبل از مصرف هر گونه مکمل با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید.

ارتباط ذهن و بدن

متخصصان طب مکمل معتقدند برای اینکه سالم بمانید، ذهن و بدن باید در هماهنگی باشند. نمونه هایی از تکنیک های ذهن و بدن که ممکن است برای افسردگی مفید باشند عبارتند از:

• طب سوزنی
• تکنیک های آرامش بخش مانند یوگا یا تای چی
• مدیتیشن
• تصویرسازی هدایت شده
• ماساژ درمانی
• موسیقی درمانی یا هنر درمانی
• ورزش هوازی

اتکا صرفاً به این درمان ها به طور کلی برای درمان افسردگی کافی نیست. آنها ممکن است در صورت استفاده علاوه بر دارو و روان درمانی مفید باشند.

راهکارهای مقابله و حمایت

با پزشک یا درمانگر خود در مورد بهبود مهارت های مقابله خود صحبت کنید و این نکات را امتحان کنید:

• زندگی خود را ساده کنید: در صورت امکان، از تعهدات خود کم کنید و اهداف معقولی برای خود تعیین کنید. وقتی احساس ناراحتی می کنید، به خودتان اجازه دهید کارهای کمتری انجام دهید.
• در یک دفتر خاطرات بنویسید: نوشتن در دفتر خاطرات، به عنوان بخشی از درمان شما، ممکن است با اجازه دادن به شما برای ابراز درد، خشم، ترس یا سایر احساسات، خلق و خوی شما را بهبود بخشد.
• کتاب ها و وب سایت های معتبر خودیاری را بخوانید: پزشک یا درمانگر شما ممکن است بتواند کتاب ها یا وب سایت هایی را برای خواندن توصیه کند.
• منزوی نشوید: سعی کنید در فعالیت های اجتماعی شرکت کنید و به طور منظم با خانواده یا دوستان خود ملاقات کنید. گروه های حمایتی برای افراد مبتلا به افسردگی می توانند به شما کمک کنند با دیگرانی که با چالش های مشابه روبرو هستند ارتباط برقرار کنید و تجربیات خود را به اشتراک بگذارید.
• راه هایی برای آرامش و مدیریت استرس خود بیاموزید: نمونه ها عبارتند از مدیتیشن، یوگا و تای چی.
• به زمان خود ساختار دهید: برای روز خود برنامه ریزی کنید. ممکن است برای سازماندهی، تهیه لیستی از کارهای روزانه، استفاده از استیکرنوت به عنوان یادآوری یا استفاده از یک برنامه ریز مفید باشد.
• هنگامی که ناراحت هستید تصمیمات مهم نگیرید: هنگام احساس افسردگی از تصمیم گیری خودداری کنید، زیرا ممکن است به وضوح فکر نکنید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

ممکن است به پزشک مراقبت های اولیه خود مراجعه کنید، یا پزشک شما ممکن است شما را به یک متخصص بهداشت روان ارجاع دهد. 

آنچه می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات خود، لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

• هر گونه علائمی که داشته اید، از جمله مواردی که ممکن است با دلیل قرار ملاقات شما بی ارتباط به نظر برسند
• اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی
• تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که مصرف می کنید، از جمله دوزها
• سوالاتی که باید از پزشک یا متخصص بهداشت روان خود بپرسید

در صورت امکان، یکی از اعضای خانواده یا دوست را همراه خود ببرید تا به شما کمک کند تمام اطلاعات ارائه شده در طول قرار ملاقات را به خاطر بسپارید.

برخی از سؤالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

• آیا افسردگی محتمل ترین علت علائم من است؟
• علل احتمالی دیگر برای علائم من چیست؟
• به چه نوع آزمایش هایی نیاز دارم؟
• چه درمانی احتمالاً بهترین کارایی را برای من خواهد داشت؟
• جایگزین های رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می دهید چیست؟
• من این شرایط سلامتی دیگر را دارم. چگونه می توانم به بهترین نحو آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیتی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا باید به یک روانپزشک یا متخصص بهداشت روان دیگر مراجعه کنم؟
• عوارض جانبی اصلی داروهایی که توصیه می کنید چیست؟
• آیا بروشور یا مطالب چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

در طول قرار ملاقات خود در پرسیدن سوالات دیگر تردید نکنید.

از پزشک چه انتظاری می رود 

به احتمال زیاد پزشک سؤالاتی از شما خواهد پرسید. برای پاسخ دادن به آنها آماده باشید تا وقت برای بررسی هر نکته ای که می خواهید روی آن تمرکز کنید، بگذارید. پزشک شما ممکن است بپرسد:

• شما یا عزیزانتان اولین بار چه زمانی متوجه علائم افسردگی خود شدید؟
• چه مدت است که احساس افسردگی می کنید؟ آیا معمولاً همیشه احساس ناراحتی می کنید، یا خلق و خوی شما نوسان دارد؟
• آیا خلق و خوی شما ناگهانی از احساس ناراحتی به احساس خوشحالی شدید و پر از انرژی تغییر می کند؟
• آیا هنگام احساس ناراحتی، افکار خودکشی دارید؟
• آیا علائم شما با زندگی روزمره یا روابط شما تداخل دارند؟
• آیا بستگان خونی مبتلا به افسردگی یا اختلال خلقی دیگری دارید؟
• چه شرایط روحی یا جسمی دیگری دارید؟
• آیا الکل می نوشید یا از مواد مخدر استفاده می کنید؟
• شب ها چقدر می خوابید؟ آیا با گذشت زمان تغییر می کند؟
• چه چیزی، در صورت وجود، به نظر می رسد علائم شما را بهبود می بخشد؟
• چه چیزی، در صورت وجود، به نظر می رسد علائم شما را بدتر می کند؟