پرکاری تیروئید | علل بروز، نشانه ها، روش تشخیص و درمان

پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)، بیماری است که طی آن غده ی تیروئید، بیش از هورمون تولید می کند. افزایش هورمون ها، سرعت عملکردهای مختلف بدن را به طور غیرطبیعی بالا برده و می تواند طیف وسیعی از علائم را ایجاد کند. در ادامه علائم و علل پرکاری تیروئید، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم) چیست؟

پرکاری تیروئید یا هایپرتیروئیدیسم زمانی رخ می دهد که غده تیروئید، واقع در جلوی گردن، بیش از حد هورمون تیروکسین تولید کند. این وضعیت می تواند فعالیت های طبیعی بدن را مختل کرده و منجر به علائم گوناگونی، از جمله کاهش وزن ناخواسته و افزایش یا بی نظمی در ضربان قلب شود.

روش های درمانی مختلفی برای پرکاری تیروئید وجود دارد. پزشکان معمولاً از داروهای کاهنده عملکرد تیروئید و ید رادیواکتیو برای کاهش تولید هورمون های تیروئیدی استفاده می کنند. در برخی موارد، ممکن است برای درمان پرکاری تیروئید، جراحی و برداشتن تمام یا بخشی از غده تیروئید ضروری باشد. عدم درمان پرکاری تیروئید می تواند عوارض جدی و خطرناکی به دنبال داشته باشد، اما خوشبختانه علائم و وضعیت بیشتر افراد مبتلا پس از تشخیص و دریافت درمان مناسب، بهبود می یاید.

پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم) چیست؟

علائم پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

پرکاری تیروئید می تواند علائمی مشابه سایر بیماری ها ایجاد کند و به همین دلیل تشخیص آن برای پزشک ممکن است دشوار باشد. نشانه ها و علائم پرکاری تیروئید بسیار متنوع هستند و می توانند شامل موارد زیر باشند:

کاهش ناخواسته وزن: حتی زمانی که اشتها و میزان غذای مصرفی تغییری نکرده یا حتی افزایش یافته باشد.
افزایش ضربان قلب (تاکی کاردی): معمولاً بیش از 100 ضربان در دقیقه.
ضربان قلب نامنظم (آریتمی)
تپش قلب (پالپیتاسیون)
افزایش اشتها
عصبی شدن، اضطراب و تحریک پذیری
لرزش (رعشه): معمولاً به صورت لرزش ظریف در دست ها و انگشتان دیده می شود.
تعریق بیش از حد
تغییرات در الگوی قاعدگی
افزایش حساسیت به گرما
تغییرات در الگوی حرکات روده: به خصوص دفع مکرر مدفوع.
بزرگ شدن غده تیروئید (گواتر): ممکن است به شکل یک تورم در قاعده گردن مشاهده شود.
خستگی و ضعف عضلانی
مشکل در خوابیدن (بی خوابی)
نازک شدن پوست
موهای ظریف و شکننده

در افراد مسن، علائم پرکاری تیروئید ممکن است مبهم تر بوده یا حتی وجود نداشته باشد. برخی از علائم غیر اختصاصی در این گروه شامل افزایش ضربان قلب، عدم تحمل گرما و خستگی بیش از حد در حین انجام فعالیت های روزانه است.

بزرگ شدن تیروئید از علائم پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

افتالموپاتی گریوز (Graves' Ophthalmopathy)

در برخی موارد، به خصوص در افراد سیگاری، یک مشکل غیرمعمول به نام افتالموپاتی گریوز می تواند چشم ها را تحت تأثیر قرار دهد. این عارضه باعث بیرون زدگی کره چشم از حدقه (محافظ چشم) می شود و علت آن تورم بافت ها و عضلات پشت چشم است. مشکلات چشمی ناشی از افتالموپاتی گریوز اغلب بدون درمان بهبود می یابند.

علائم و نشانه های افتالموپاتی گریوز عبارتند از:

خشکی چشم ها
قرمزی و تورم چشم ها
ریزش اشک بیش از حد یا احساس درد در یک یا هر دو چشم
حساسیت به نور، تاری دید یا دوبینی، التهاب یا کاهش حرکات چشم
بیرون زدگی کره چشم

چشم های برآمده از نشانه های پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت مشاهده علائمی مانند کاهش وزن بدون دلیل مشخص، افزایش ضربان قلب، تعریق غیرعادی، تورم در قاعده گردن یا سایر نشانه ها و علائمی که با پرکاری تیروئید مرتبط است، باید به پزشک مراجعه کنید. توصیف دقیق و کامل تغییرات ایجاد شده برای پزشک بسیار مهم است، زیرا بسیاری از علائم پرکاری تیروئید ممکن است در بیماری های دیگر نیز دیده شوند.

اگر تحت درمان پرکاری تیروئید هستید یا به تازگی درمان شده اید، توصیه می شود به طور منظم به پزشک خود مراجعه کنید تا وضعیت شما تحت نظر باشد.

علل ابتلا به پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

پرکاری تیروئید ناشی از عوامل مختلفی است که از جمله آن ها می توان به بیماری گریوز، بیماری پلامر (گواتر سمی) و التهاب تیروئید اشاره کرد. غده تیروئید، یک غده کوچک و پروانه ای شکل است که در قسمت پایین گردن، زیر سیب آدم قرار دارد و نقش حیاتی در تنظیم بسیاری از عملکردهای بدن دارد. در واقع، تمام جنبه های متابولیسم (سوخت و ساز) بدن تحت تأثیر هورمون های تولید شده توسط غده تیروئید قرار دارند.

غده تیروئید دو هورمون اصلی تولید می کند: تیروکسین (T4) و تری یدوتیرونین (T3). این هورمون ها بر تمام سلول های بدن اثر گذاشته و در تنظیم نحوه استفاده بدن از چربی ها و کربوهیدرات ها، تنظیم دمای بدن، تأثیر بر ضربان قلب و تنظیم تولید پروتئین نقش دارند. علاوه بر این، غده تیروئید هورمون کلسی تونین را نیز تولید می کند که در تنظیم میزان کلسیم در بدن نقش دارد.

در حالت طبیعی، غده تیروئید هورمون ها را به میزان مناسب ترشح می کند، اما گاهی اوقات تولید T4 بیش از حد افزایش می یابد. این اتفاق می تواند به دلایل متعددی رخ دهد، از جمله:

بیماری گریوز: بیماری گریوز یک اختلال خودایمنی است که در آن آنتی بادی های تولید شده توسط سیستم ایمنی بدن، غده تیروئید را تحریک می کنند تا بیش از حد هورمون T4 تولید کند. این شایع ترین علت پرکاری تیروئید است.
ندول های تیروئید با عملکرد بالا (آدنوم سمی، گواتر چند گره ای سمی یا بیماری پلامر): این نوع پرکاری تیروئید زمانی اتفاق می افتد که یک یا چند ندول (توده) در غده تیروئید به طور مستقل و بیش از حد هورمون T4 تولید کنند. این ندول ها توده های غیرسرطانی (خوش خیم) هستند که می توانند باعث بزرگ شدن غده تیروئید شوند.
التهاب تیروئید (تیروئیدیت): در برخی موارد، غده تیروئید ممکن است پس از بارداری، به دلیل شرایط خودایمنی یا به دلایل نامشخص ملتهب شود. این التهاب می تواند باعث نشت هورمون های تیروئیدی ذخیره شده در غده به جریان خون شود و منجر به پرکاری موقت تیروئید شود. برخی از انواع التهاب تیروئید ممکن است دردناک باشند، در حالی که برخی دیگر بدون درد هستند.

التهاب تیروئید از علل ابتلا به بیماری پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

عوامل خطر متعددی می توانند احتمال ابتلا به پرکاری تیروئید را افزایش دهند، از جمله:

سابقه خانوادگی: وجود سابقه پرکاری تیروئید، به ویژه بیماری گریوز، در خانواده خطر ابتلا را افزایش می دهد.
جنسیت: خانم ها بیشتر از آقایان در معرض ابتلا به پرکاری تیروئید قرار دارند.
سابقه شخصی بیماری های مزمن: ابتلا به برخی بیماری های مزمن مانند دیابت نوع 1، کم خونی شدید و نارسایی اولیه غده فوق کلیه (آدرنال).

عوارض بیماری

عدم درمان پرکاری تیروئید می تواند منجر به عوارض متعددی شود، از جمله:

مشکلات قلبی: پرکاری تیروئید می تواند قلب را تحت تأثیر قرار داده و منجر به افزایش ضربان قلب، بی نظمی در ریتم قلب (فیبریلاسیون دهلیزی که خطر سکته مغزی را افزایش می دهد) و نارسایی احتقانی قلب (وضعیتی که در آن قلب نمی تواند خون کافی را برای تأمین نیازهای بدن پمپاژ کند) شود.
استخوان های شکننده (پوکی استخوان): درمان نشدن پرکاری تیروئید می تواند منجر به ضعف و شکنندگی استخوان ها (استئوپروز) شود. هورمون های تیروئیدی بیش از حد در توانایی بدن برای جذب کلسیم در استخوان ها اختلال ایجاد می کنند.
مشکلات چشمی (افتالموپاتی گریوز): افراد مبتلا به بیماری گریوز ممکن است دچار مشکلات چشمی مانند بیرون زدگی، قرمزی و تورم چشم ها، حساسیت به نور، تاری دید و دوبینی شوند. در صورت عدم درمان، مشکلات شدید چشمی می تواند منجر به از دست دادن بینایی شود.
پوست قرمز و متورم (درموپاتی گریوز): به ندرت در افراد مبتلا به بیماری گریوز، درموپاتی گریوز رخ می دهد که پوست را تحت تأثیر قرار داده و باعث قرمزی و تورم، اغلب در ناحیه ساق پا، می شود.
بحران تیروتوکسیک (طوفان تیروئیدی): پرکاری تیروئید درمان نشده می تواند فرد را در معرض بحران تیروتوکسیک قرار دهد، یک تشدید ناگهانی علائم که می تواند منجر به تب بالا، ضربان قلب بسیار سریع و حتی هذیان شود. این وضعیت یک اورژانس پزشکی است و نیاز به مراقبت فوری دارد.

تشخیص پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

تشخیص پرکاری تیروئید معمولاً از طریق ترکیبی از روش های زیر انجام می شود:

سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی: پزشک در طول معاینه به دنبال علائمی مانند لرزش ظریف در انگشتان، واکنش های سریع، تغییرات چشمی و پوست گرم و مرطوب می گردد. همچنین با بررسی هنگام بلع، غده تیروئید را از نظر اندازه، وجود ندول یا سفتی معاینه می کند و ضربان قلب را برای تند یا نامنظم بودن بررسی می کند.
آزمایش های خونی: آزمایش های خون که میزان هورمون تیروکسین (T4) و هورمون محرک تیروئید (TSH) را اندازه گیری می کنند، می توانند تشخیص را تأیید کنند. سطح بالای تیروکسین و پایین بودن یا عدم وجود TSH معمولاً نشان دهنده پرکاری تیروئید است. سطح TSH مهم است زیرا این هورمون از غده هیپوفیز ترشح شده و به غده تیروئید دستور تولید بیشتر تیروکسین می دهد. این آزمایش ها به ویژه در افراد مسن که ممکن است علائم کلاسیک پرکاری تیروئید را نداشته باشند، مفید است. مصرف مکمل بیوتین (ویتامین B7) می تواند نتایج آزمایش های تیروئید را تحت تأثیر قرار دهد، بنابراین در صورت مصرف این مکمل یا مولتی ویتامین های حاوی بیوتین، پزشک خود را مطلع سازید. برای اطمینان از دقت آزمایش، توصیه می شود حداقل 12 ساعت قبل از خون دادن از مصرف بیوتین خودداری کنید. در صورت تأیید پرکاری تیروئید از طریق آزمایش خون، پزشک ممکن است آزمایش های دیگری را برای تعیین علت فعالیت بیش از حد غده تیروئید توصیه کند.
آزمایش جذب ید رادیواکتیو: در این آزمایش، مقدار کمی ید رادیواکتیو به صورت خوراکی مصرف می شود و میزان جذب آن توسط غده تیروئید پس از 2، 4 یا 6 و 24 ساعت (گاهی در تمام این زمان ها) اندازه گیری می شود. جذب بالای ید رادیواکتیو نشان دهنده تولید بیش از حد هورمون تیروکسین توسط غده است که معمولاً ناشی از بیماری گریوز یا ندول های پرکار تیروئید است. اگر فردی مبتلا به پرکاری تیروئید باشد و میزان جذب ید رادیواکتیو در او پایین باشد، این نشان می دهد که تیروکسین ذخیره شده در غده به جریان خون نشت کرده است که می تواند ناشی از التهاب تیروئید باشد.
اسکن تیروئید: در این آزمایش، مقدار کمی ماده رادیواکتیو از طریق ورید (معمولاً در بازو) تزریق می شود. سپس بیمار روی تخت تشخیص دراز می کشد و یک دوربین مخصوص، تصویری از غده تیروئید را روی صفحه کامپیوتر ایجاد می کند. این اسکن میزان ید جذب شده توسط بخش های مختلف غده تیروئید را نشان می دهد.
سونوگرافی تیروئید: در این آزمایش از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصویر از غده تیروئید استفاده می شود. سونوگرافی می تواند در تشخیص ندول های تیروئید مفید باشد و بیمار در معرض هیچ گونه اشعه ای قرار نمی گیرد.

تشخیص پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم) با آزمایش خون

درمان پرکاری تیروئید (هایپرتیروئیدیسم)

روش های مختلفی برای درمان پرکاری تیروئید وجود دارد. انتخاب بهترین روش درمانی برای هر فرد به عوامل متعددی بستگی دارد، از جمله سن، وضعیت سلامت کلی، علت اصلی پرکاری تیروئید، ترجیحات شخصی و شدت بیماری. گزینه های درمانی موجود عبارتند از:

ید رادیواکتیو: این دارو به صورت خوراکی مصرف می شود و توسط غده تیروئید جذب می گردد، جایی که باعث کوچک شدن غده می شود. معمولاً علائم طی چند ماه بهبود می یابند و ید رادیواکتیو اضافی نیز طی چند هفته تا چند ماه از بدن دفع می شود. این درمان می تواند فعالیت تیروئید را به حدی کاهش دهد که فرد در نهایت نیاز به مصرف روزانه داروهای جایگزین تیروکسین پیدا کند.
داروهای ضد تیروئید: این داروها با جلوگیری از تولید بیش از حد هورمون های تیروئیدی، به تدریج باعث کاهش علائم پرکاری تیروئید می شوند. داروهای رایج شامل متی مازول (تاپازول) و پروپیل تیواوراسیل هستند. معمولاً علائم طی چند هفته تا چند ماه شروع به بهبود می کنند، اما درمان با داروهای ضد تیروئید معمولاً تا یک سال یا بیشتر ادامه دارد. در برخی افراد، علائم به طور دائمی از بین می روند، اما در برخی دیگر ممکن است عود کنند. هر دو دارو می توانند به کبد آسیب برسانند و در موارد نادر منجر به مرگ شوند. از آنجایی که پروپیل تیواوراسیل خطر آسیب کبدی بیشتری دارد، به طور کلی بهتر است فقط در شرایطی استفاده شود که فرد قادر به تحمل متی مازول نباشد. در تعداد کمی از افراد حساس به این داروها، عوارضی مانند تب، درد مفاصل و عارضه های پوستی مشاهده می شود. این افراد همچنین ممکن است بیشتر مستعد عفونت باشند.
داروهای بتا بلاکر: اگرچه این داروها معمولاً برای درمان فشار خون بالا استفاده می شوند و تأثیر مستقیمی بر غده تیروئید ندارند، اما می توانند به کاهش بسیاری از علائم پرکاری تیروئید از جمله لرزش، ضربان قلب سریع و تپش قلب کمک کنند. به همین دلیل، پزشک ممکن است این داروها را تجویز کند تا فرد تا زمان نزدیک شدن عملکرد تیروئید به حد نرمال، احساس بهتری داشته باشد. به طور کلی، این داروها برای افراد مبتلا به آسم توصیه نمی شوند و از عوارض جانبی آن ها می توان به خستگی و اختلال در عملکرد جنسی اشاره کرد.
جراحی (تیروئیدکتومی): برداشتن غده تیروئید از طریق جراحی ممکن است یک گزینه برای افرادی باشد که باردار هستند یا قادر به تحمل داروهای ضد تیروئید نیستند و تمایل یا تحمل درمان با ید رادیواکتیو را ندارند. با این حال، این گزینه فقط برای تعداد کمی از بیماران استفاده می شود. در تیروئیدکتومی، جراح بیشتر غده تیروئید را برمی دارد. از عوارض احتمالی این جراحی می توان به آسیب رسیدن به تارهای صوتی و غدد پاراتیروئید (چهار غده کوچک واقع در پشت غده تیروئید که سطح کلسیم خون را تنظیم می کنند) اشاره کرد. علاوه بر این، فرد پس از جراحی نیاز به مصرف مادام العمر داروی لووتیروکسین (لووکسیل، سینتروئید و غیره) خواهد داشت تا سطح طبیعی هورمون تیروئید در بدن حفظ شود. در صورت برداشتن غدد پاراتیروئید نیز، ممکن است نیاز به داروهایی برای تنظیم سطح کلسیم خون باشد.

گریوز افتالموپاتی

اگر بیماری گریوز چشم ها را تحت تأثیر قرار دهد (افتالموپاتی گریوز)، برای کنترل علائم خفیف می توان از اشک مصنوعی و ژل های چرب کننده چشم استفاده کرد و از قرار گرفتن در معرض باد و نور شدید لامپ ها خودداری نمود. در موارد شدیدتر، پزشک ممکن است درمان با کورتیکواستروئیدها (مانند پردنیزولون) را برای کاهش تورم بافت های پشت چشم تجویز کند.

دو داروی ریتوکسیماب/ریتوکسان و تپروتوماب نیز برای درمان افتالموپاتی گریوز مورد استفاده قرار گرفته اند، اگرچه شواهد قطعی برای اثربخشی آن ها هنوز در حال بررسی است. داروی تپروتوماب بر اساس مطالعات اولیه به سرعت توسط سازمان غذا و دارو تأیید شد، اما تحقیقات بیشتری در مورد استفاده از این داروها برای درمان افتالموپاتی گریوز مورد نیاز است.

در برخی موارد، جراحی می تواند یک گزینه درمانی باشد:

جراحی رفع فشار بر روی حفره چشمی: در این جراحی، پزشک استخوان بین حفره چشم و سینوس ها (فضاهای هوادار اطراف حفره چشم) را برمی دارد. اگر جراحی موفقیت آمیز باشد، با ایجاد فضای بیشتر برای چشم ها، می تواند بینایی را بهبود بخشیده و چشم ها را به موقعیت اولیه بازگرداند. با این حال، خطر بروز عوارضی مانند دوبینی، که ممکن است دائمی شود یا پس از جراحی ظاهر گردد، وجود دارد.
جراحی عضله چشمی: در برخی موارد، اسکار ناشی از افتالموپاتی گریوز می تواند باعث کوتاه شدن بیش از حد یک یا چند عضله چشمی شود که منجر به عدم هم ترازی چشم ها و دوبینی می گردد. جراحی عضله چشمی می تواند به اصلاح دوبینی کمک کند. در این روش، عضلات درگیر از کره چشم جدا شده و در موقعیت های دورتر مجدداً متصل می شوند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

هنگامی که فرد تحت درمان پرکاری تیروئید قرار می گیرد، معمولاً علائم فروکش کرده و او احساس بهتری پیدا می کند. با این حال، پزشک ممکن است توصیه کند که فرد به میزان ید موجود در رژیم غذایی خود توجه کند، زیرا مصرف زیاد ید می تواند باعث بروز یا تشدید پرکاری تیروئید شود. غذاهای دریایی ممکن است حاوی مقادیر زیادی ید باشند. برخی شربت های سرفه و مولتی ویتامین ها نیز ممکن است حاوی ید باشند.

بیماری گریوز

اگر فردی مبتلا به گریوز چشمی یا پوستی باشد، اقدامات زیر می تواند به بهبود وضعیت چشم ها یا پوست کمک کند:

سیگار نکشیدن: استعمال دخانیات به طور مستقیم با پیشرفت افتالموپاتی گریوز مرتبط است و می تواند وضعیت را پس از درمان نیز بدتر کند.
چرب کردن چشم ها: استفاده از قطره های چشمی می تواند به بهبود خشکی و خارش چشم در طول روز کمک کند. اگر چشم ها به طور کامل بسته نمی شوند، می توان پلک ها را با چسب بست یا هنگام خواب از ژل چرب کننده استفاده کرد تا قرنیه در برابر خشک شدن محافظت شود. کمپرس سرد نیز می تواند به حفظ رطوبت چشم کمک کند.
محافظت از چشم ها: استفاده از عینک های آفتابی برای محافظت از چشم ها در برابر نور خورشید و باد توصیه می شود.
بالا نگه داشتن سر: قرار دادن سر در سطح بالاتر هنگام خواب می تواند به کاهش تورم و فشار وارده بر چشم ها کمک کند.
استفاده از کرم های بدون نسخه برای تورم پوست: کرم های حاوی هیدروکورتیزون می توانند برای تسکین قرمزی و تورم پوست در ناحیه پاها استفاده شوند. برای یافتن این کرم ها بهتر است از داروساز راهنمایی بگیرید.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

پس از تشخیص پرکاری تیروئید، مهم ترین اقدام، دریافت مراقبت های درمانی مناسب است. علاوه بر درمان پزشکی، اقداماتی وجود دارند که می توانند به فرد در مقابله با بیماری و حمایت از بدن در طول دوره بهبودی کمک کنند. تصمیم گیری در مورد این اقدامات بهتر است پس از مشورت با پزشک انجام شود:

ورزش کردن به طور منظم: ورزش کردن به طور کلی می تواند به بهبود احساس کلی، تقویت عضلات و بهبود عملکرد سیستم قلبی عروقی کمک کند. انجام ورزش های تحمل وزن برای افراد مبتلا به بیماری گریوز اهمیت ویژه ای دارد، زیرا به حفظ تراکم استخوان کمک می کند. ورزش همچنین می تواند باعث کاهش اشتها و افزایش سطح انرژی شود.
یادگیری روش های تمدد اعصاب: روش های مختلفی برای تمدد اعصاب وجود دارند که می توانند به حفظ نگرش مثبت، به ویژه در زمان مقابله با بیماری، کمک کنند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استرس می تواند یکی از عوامل خطر برای بیماری گریوز باشد، بنابراین یادگیری تکنیک های آرامش و دستیابی به تعادل در زندگی می تواند در حفظ سلامت جسمی و ذهنی مفید باشد.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

در ابتدا، احتمالاً به پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد. با این حال، در برخی موارد، ممکن است مستقیماً به متخصص غدد (اندوکرینولوژیست) ارجاع داده شوید. اگر مشکلات چشمی نیز وجود داشته باشد، ممکن است به چشم پزشک (افتالمولوژیست) نیز ارجاع شوید. برای اینکه ملاقات با پزشک تا حد امکان مفید باشد، بهتر است آمادگی هایی کسب کنید. در زیر به مواردی اشاره شده است که می تواند شما را برای مراجعه به پزشک آماده کند.

آن چه می توانید انجام دهید

آگاهی از محدودیت های احتمالی پیش از مراجعه: هنگام تعیین وقت ملاقات، از کارهایی که ممکن است لازم باشد پیشاپیش انجام دهید (مانند ناشتا بودن برای برخی آزمایش ها) سؤال کنید.

نوشتن تمام علائمی که تجربه می کنید: حتی علائمی که به نظر شما با دلیل مراجعه به پزشک ارتباطی ندارند.

نوشتن اطلاعات شخصی کلیدی: شامل هرگونه استرس عمده یا تغییرات اخیر در زندگی.

تهیه لیستی از تمام داروهای مصرفی: شامل داروهای تجویزی و بدون نسخه، ویتامین ها یا مکمل ها.

همراه داشتن یکی از اعضای خانواده یا یک دوست، در صورت امکان: فرد همراه می تواند اطلاعاتی را که شما فراموش می کنید به خاطر بیاورد.

نوشتن سؤالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید: تهیه لیستی از سؤالات می تواند به شما کمک کند تا در طول ملاقات تمام نگرانی های خود را مطرح کنید.

سوالات اساسی که می توانید در مورد پرکاری تیروئید بپرسید:

علت اصلی بروز علائم من چیست؟
آیا احتمال وجود علل دیگری نیز وجود دارد؟
به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟
آیا این وضعیت موقتی است یا طولانی مدت؟
چه درمان هایی برای این وضعیت وجود دارد و پزشک چه درمانی را پیشنهاد می کند؟
اگر من مشکلات سلامتی دیگری نیز دارم، چگونه می توانم آن ها را به طور همزمان مدیریت کنم؟
آیا محدودیت هایی در فعالیت ها یا رژیم غذایی من وجود دارد؟
آیا بروشور یا مطالب چاپی در مورد این بیماری وجود دارد که بتوانم مطالعه کنم؟ چه وب سایت هایی را توصیه می کنید؟

در پرسیدن سؤالات دیگری در طول ملاقات به ذهنتان می آید، تردید نکنید.