آکنه

آکنه، عارضه ای التهابی پوست است که ناشی از اختلال در عملکرد غدد چربی و فولیکول های مو بوده و با انواع ضایعات پوستی نمایان می گردد. این مشکل که می تواند بر ظاهر و سلامت روان افراد تأثیر بگذارد، روش های درمانی متنوعی دارد که بسته به شدت آن توسط پزشک متخصص تجویز می شود. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز آکنه، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

آکنه چیست؟

آکنه یک عارضه پوستی رایج است که به طور معمول زمانی رخ می دهد که فولیکول های مو با چربی و سلول های مرده پوست مسدود شوند. این انسداد می تواند منجر به ایجاد انواع مختلف جوش ها از جمله جوش های سرسفید، سرسیاه و جوش های چرکی شود. آکنه معمولاً در صورت، پیشانی، قفسه سینه، پشت و شانه ها ظاهر می شود و اگرچه در نوجوانان بسیار شایع است، اما می تواند افراد را در هر سنی تحت تأثیر قرار دهد.

روش های درمانی مؤثری برای آکنه وجود دارد، اما گاهی اوقات درمان آن دشوار است. جوش ها به تدریج بهبود می یابند و اغلب پس از بهبود یک جوش، جوش های جدیدی ظاهر می شوند. آکنه بسته به شدت آن می تواند باعث نگرانی و ایجاد جای زخم بر روی پوست شود. شروع زودهنگام درمان می تواند خطر بروز این مشکلات را کاهش دهد.

علائم آکنه

علائم و نشانه های آکنه بسته به شدت آن متفاوت است و می تواند به اشکال زیر باشد:

• جوش های سرسفید: منافذ بسته پوست که به صورت برجستگی های سفیدرنگ دیده می شوند.
• جوش های سرسیاه: منافذ باز پوست که به دلیل اکسید شدن چربی، تیره به نظر می رسند.
• پاپول ها: برجستگی های کوچک و سفت که معمولاً ملتهب هستند.
• پاسچول ها: جوش های چرکی که در واقع همان پاپول ها هستند و در نوک آن ها چرک جمع شده است.
• ندول ها: توده های بزرگ، سفت و دردناک که در زیر سطح پوست تشکیل می شوند.
• ضایعات کیستیک: توده های دردناک و پر از چرک که در عمق پوست ایجاد می شوند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اگر درمان های خانگی نتوانستند آکنه را برطرف کنند، بهتر است به پزشک عمومی مراجعه کنید تا در صورت نیاز داروهای قوی تری تجویز کند. اگر آکنه همچنان باقی بماند یا شدت آن افزایش یابد، مراجعه به متخصص پوست (درماتولوژیست) برای دریافت درمان های تخصصی توصیه می شود.

در بسیاری از خانم ها، آکنه ممکن است برای سال ها ادامه داشته باشد و عود آن معمولاً یک هفته قبل از شروع قاعدگی شایع است. در خانم هایی که از قرص های ضد بارداری استفاده می کنند، این نوع آکنه ممکن است بدون نیاز به درمان بهبود یابد.

بروز ناگهانی آکنه شدید در افراد میانسال می تواند نشانه ای از یک بیماری زمینه ای باشد که نیاز به درمان دارد.

سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) در مورد احتمال بروز واکنش های آلرژیک شدید ناشی از مصرف برخی لوسیون ها، پاک کننده ها و سایر محصولات بدون نسخه آکنه هشدار داده است. این واکنش ها نادر هستند و نباید با قرمزی، تحریک یا خارش های معمولی ناشی از داروها یا محصولات دیگر اشتباه گرفته شوند.

در صورت مشاهده هر یک از علائم زیر پس از استفاده از محصولات پوستی، فوراً به دنبال مراقبت پزشکی باشید:

• غش کردن
• مشکل در تنفس
• تورم چشم ها، صورت، لب ها و زبان
• احساس ورم و گرفتگی گلو

علل ابتلا به آکنه

چهار عامل کلیدی در ایجاد آکنه نقش دارند:

• افزایش تولید چربی (سبوم): غدد چربی پوست (غدد سباسه) بیش از حد چربی تولید کنند.
• انسداد فولیکول های مو: چربی و سلول های مرده پوست منافذ مو را مسدود کنند.
• باکتری ها: تکثیر باکتری ها، به ویژه کوتی باکتریوم اکنس، در فولیکول های مسدود شده منجر به التهاب می شود.
• التهاب: انسداد منافذ و همچنین فعالیت باکتری ها باعث التهاب و قرمزی پوست می شوند.

آکنه معمولاً در صورت، پیشانی، قفسه سینه، پشت و شانه ها ظاهر می شود، زیرا این نواحی دارای تراکم بالایی از غدد چربی هستند که به فولیکول های مو متصل اند.

هنگامی که دیواره فولیکول مو متورم می شود، جوش های سرسفید ایجاد می شوند. اگر این انسداد در سطح پوست باز شود و در معرض هوا قرار بگیرد، اکسید شده و به رنگ تیره (جوش سرسیاه) در می آید. جوش های سرسیاه در واقع تجمع چربی و باکتری هستند که رنگ آن ها در اثر تماس با هوا تغییر می کند.

جوش های چرکی (پاسچول ها) نقاط قرمزی با مرکز سفید هستند که ناشی از التهاب یا عفونت باکتریایی در فولیکول های مو می باشند. انسداد یا التهاب در عمق فولیکول می تواند منجر به ایجاد توده های کیست مانند در زیر پوست شود. منافذ غدد عرق معمولاً درگیر آکنه نمی شوند.

عواملی که می توانند آکنه را ایجاد یا تشدید کنند:

• تغییرات هورمونی: افزایش هورمون های آندروژن در دوران بلوغ باعث بزرگ شدن غدد چربی و افزایش تولید سبوم می شود. تغییرات هورمونی در میانسالی، به ویژه در خانم ها، نیز می تواند منجر به آکنه شود.
• برخی داروها: داروهای حاوی کورتیکواستروئیدها، تستوسترون یا لیتیوم ممکن است باعث ایجاد یا تشدید آکنه شوند.
• رژیم غذایی: برخی مطالعات نشان داده اند که مصرف زیاد غذاهای با شاخص گلیسمی بالا (غنی از کربوهیدرات های ساده مانند نان سفید، شیرینی ها و چیپس) می تواند آکنه را بدتر کند. با این تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
• استرس: استرس مستقیماً باعث آکنه نمی شود، اما می تواند آن را تشدید کند.

باورهای نادرست درباره ی آکنه

• شکلات و غذاهای چرب: مصرف این مواد غذایی تأثیر قابل توجهی بر آکنه ندارد.
• بهداشت: آکنه ناشی از کثیفی پوست نیست. شستشوی بیش از حد و استفاده از صابون های قوی یا مواد شیمیایی می تواند پوست را تحریک کرده و حتی آکنه را بدتر کند.
• لوازم آرایش: استفاده از لوازم آرایش غیرکومدوژنیک (non-comedogenic) که منافذ پوست را مسدود نمی کنند و پاک کردن منظم آرایش معمولاً باعث تشدید آکنه نمی شود و با داروهای آکنه تداخلی ندارد.

عوارض بیماری

افراد با پوست تیره در مقایسه با افراد با پوست روشن، بیشتر مستعد عوارض ناشی از آکنه هستند که عبارتند از:

• جای زخم (اسکار): پس از بهبود آکنه، ممکن است فرورفتگی هایی در پوست (اسکارهای آکنه) یا بافت های ضخیم و برجسته (کلوئید) برای مدت طولانی باقی بمانند.
• تغییرات رنگ پوست: پس از از بین رفتن جوش ها، نواحی درگیر ممکن است تیره تر (هایپرپیگمانتاسیون پس از التهاب) یا روشن تر (هایپوپیگمانتاسیون پس از التهاب) از رنگ طبیعی پوست شوند.

عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)

عواملی که احتمال بروز آکنه را افزایش می دهند عبارتند از:

• سن: آکنه می تواند در هر سنی رخ دهد، اما در نوجوانان شایع ترین است.
• تغییرات هورمونی: این تغییرات در دوران بلوغ و بارداری شایع تر هستند. نوجوانان، خانم ها، و افرادی که از داروهای خاص مانند کورتیکواستروئیدها، آندروژن ها و لیتیوم استفاده می کنند، بیشتر در معرض خطر هستند.
• سابقه خانوادگی: ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به آکنه دارد. اگر والدین هر دو سابقه آکنه داشته باشند، احتمال بروز آن در فرزندان نیز بیشتر است.
• تماس با مواد چرب یا روغنی: تماس مداوم پوست با لوسیون های روغنی، کرم ها یا چربی و عدم پاکسازی صحیح پوست می تواند باعث ایجاد آکنه در آن نواحی شود.
• اصطکاک یا فشار بر پوست: عواملی مانند تماس مداوم با تلفن، استفاده از کلاه ایمنی، پوشیدن لباس هایی با یقه های تنگ و حمل کوله پشتی می توانند باعث اصطکاک و فشار بر پوست شده و آکنه را تشدید کنند.

درمان آکنه

اگر پس از چند هفته استفاده از داروهای ضد آکنه بدون نسخه، بهبودی حاصل نشد، پزشک ممکن است داروهای قوی تری تجویز کند. متخصص پوست (درماتولوژیست) می تواند در موارد زیر کمک کند:

• کنترل آکنه فعال.
• کاهش جای زخم ها و سایر آسیب های پوستی ناشی از آکنه.
• درمان اسکارهای ناشی از آکنه.

داروهای آکنه با کاهش تولید چربی، کاهش التهاب و درمان عفونت های باکتریایی عمل می کنند. معمولاً اثر داروهای تجویز شده پس از چهار تا هشت هفته قابل مشاهده است و بهبودی کامل ممکن است چندین ماه تا چند سال طول بکشد.

نوع درمان و داروها بر اساس سن، نوع و شدت آکنه و میزان همکاری بیمار تعیین می شود. به عنوان مثال، ممکن است لازم باشد بیمار برای چند هفته، دو بار در روز پوست آسیب دیده را شستشو داده و از داروها استفاده کند. درمان معمولاً ترکیبی از داروهای موضعی و خوراکی است. به دلیل احتمال بروز عوارض جانبی، گزینه های درمانی برای خانم های باردار محدودتر است.

داروهای موضعی

رایج ترین داروهای موضعی مورد استفاده برای درمان آکنه عبارتند از:

• رتینوئیدها و شبه رتینوئیدها: داروهایی مانند ترتینوئین، آداپالن و تازاروتن معمولاً برای درمان آکنه خفیف تا متوسط تجویز می شوند. این داروها به شکل کرم، ژل و لوسیون در دسترس هستند و با جلوگیری از انسداد فولیکول های مو عمل می کنند. توصیه می شود این داروها شب ها و ابتدا سه بار در هفته و سپس با عادت کردن پوست، به صورت روزانه استفاده شوند. توجه داشته باشید که ترتینوئین نباید همزمان با بنزوئیل پراکسید مصرف شود. رتینوئیدهای موضعی می توانند حساسیت پوست به نور خورشید را افزایش داده و باعث خشکی و قرمزی پوست، به ویژه در افراد با پوست تیره، شوند. آداپالن معمولاً بهتر تحمل می شود. با تأیید پزشک باید ضدآفتاب مناسب استفاده شود.

• آنتی بیوتیک ها: این داروها با از بین بردن باکتری های اضافی روی پوست و کاهش قرمزی و التهاب عمل می کنند. در ابتدای درمان، ممکن است از ترکیب رتینوئید (شب ها) و آنتی بیوتیک (صبح ها) استفاده شود. آنتی بیوتیک های موضعی اغلب همراه با بنزوئیل پراکسید تجویز می شوند تا خطر ایجاد مقاومت آنتی بیوتیکی کاهش یابد. نمونه هایی از این ترکیبات عبارتند از کلیندامایسین با بنزوئیل پراکسید و اریترومایسین با بنزوئیل پراکسید. استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی به تنهایی توصیه نمی شود.

• اسید سالیسیلیک و اسید آزلائیک: اسید آزلائیک به طور طبیعی توسط مخمرها تولید می شود. استفاده از سرم یا کرم 20% اسید آزلائیک دو بار در روز به مدت حداقل 4 هفته می تواند اثری مشابه درمان های رایج آکنه داشته باشد. این دارو در دوران بارداری و شیردهی قابل استفاده است. عوارض جانبی آن شامل قرمزی و تحریک خفیف پوست است. اسید سالیسیلیک با جلوگیری از انسداد فولیکول های مو عمل می کند و به صورت شستشودهنده و کرم در دسترس است. مطالعات نشان داده اند که تأثیر آن نسبتاً محدود است و ممکن است باعث تغییر رنگ و التهاب خفیف پوست شود.

• داپسون: استفاده روزانه دو بار از ژل 5% داپسون برای درمان آکنه های التهابی، به ویژه در خانم ها، توصیه می شود. عوارض جانبی احتمالی آن قرمزی و خشکی پوست هستند.

داروهای خوراکی

• آنتی بیوتیک ها: برای درمان آکنه های متوسط تا شدید، ممکن است آنتی بیوتیک های خوراکی برای کاهش تراکم باکتری ها تجویز شوند. معمولاً تتراسایکلین ها (مانند ماینوسایکلین یا داکسی سایکلین) یا ماکرولیدها (مانند اریترومایسین یا آزیترومایسین) به عنوان خط اول درمان در نظر گرفته می شوند. ماکرولیدها گزینه ای برای افرادی هستند که نمی توانند تتراسایکلین مصرف کنند (مانند خانم های باردار و کودکان زیر ۸ سال). توصیه می شود آنتی بیوتیک های خوراکی تا حد امکان برای مدت زمان کوتاهی مصرف شوند تا از بروز مقاومت باکتریایی جلوگیری شود. مطالعات نشان می دهد که مصرف همزمان بنزوئیل پراکسید با آنتی بیوتیک های خوراکی خطر مقاومت آنتی بیوتیکی را کاهش می دهد. عوارض جانبی جدی ناشی از مصرف این داروها نادر است، اما ممکن است حساسیت به نور خورشید را افزایش دهند.

• داروهای ضد بارداری خوراکی ترکیبی: چهار نوع قرص ضد بارداری خوراکی ترکیبی توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای درمان آکنه در خانم هایی که از این داروها برای پیشگیری از بارداری استفاده می کنند، تأیید شده است. این محصولات ترکیبی از استروژن و پروژستین هستند. ممکن است اثر این درمان تا چند ماه ظاهر نشود، بنابراین توصیه می شود در چند هفته اول از سایر داروهای ضد آکنه همراه با آن ها استفاده شود. شایع ترین عوارض جانبی این داروها شامل افزایش وزن، حساسیت پستان ها و حالت تهوع است. از عوارض جانبی جدی تر می توان به افزایش خطر بیماری های قلبی-عروقی، سرطان پستان و سرطان تخمدان اشاره کرد.

• داروهای ضد آندروژن: در صورتی که آنتی بیوتیک های خوراکی مؤثر نباشند، برای خانم های بالغ و نوجوان ممکن است اسپیرونولاکتون تجویز شود. این داروها با جلوگیری از تأثیر هورمون های آندروژن بر غدد چربی پوست عمل می کنند. عوارض جانبی احتمالی آن شامل حساسیت پستان ها و قاعدگی دردناک است.

• ایزوترتینوئین: ایزوترتینوئین از مشتقات ویتامین A است و برای درمان آکنه های شدید که به سایر روش های درمانی پاسخ نداده اند، تجویز می شود. عوارض جانبی مصرف خوراکی ایزوترتینوئین می تواند شامل بیماری التهابی روده، افسردگی و نقایص شدید مادرزادی باشد. به همین دلیل، بیمار باید در طول دوره درمان تحت نظارت دقیق پزشک قرار داشته باشد.

سایر درمان ها

این روش ها ممکن است به تنهایی یا همراه با سایر درمان ها مفید باشند:

• نوردرمانی: انواع مختلف نوردرمانی با موفقیت آزمایش شده اند، اما برای تعیین بهترین روش، نوع منبع نور و دوز مناسب، به تحقیقات بیشتری لازم است.
• لایه برداری شیمیایی: استفاده مکرر از محلول های شیمیایی مانند اسید سالیسیلیک، اسید گلیکولیک یا اسید رتینوئیک می تواند برای آکنه های خفیف مفید بوده و ظاهر پوست را بهبود بخشد. با این حال، آثار آن تدریجی است و معمولاً نیاز به تکرار درمان وجود دارد.
• تخلیه جوش های سرسفید و سرسیاه: پزشک می تواند با استفاده از ابزارهای مخصوص، جوش های سرسفید و سرسیاهی را که به درمان های موضعی پاسخ نداده اند، به آرامی تخلیه کند. این روش می تواند به طور موقت ظاهر پوست را بهبود بخشد، اما خطر ایجاد جای زخم (اسکار) وجود دارد.
• تزریق استروئید: تزریق داروی استروئیدی به داخل ضایعات ندولار و کیستیک می تواند به بهبودی سریع و کاهش درد کمک کند. عوارض جانبی احتمالی آن شامل نازک شدن پوست و تغییر رنگ ناحیه تزریق است.

درمان کودکان

اکثر مطالعات دارویی آکنه بر روی افراد بالای 12 سال انجام شده است. با این حال، کودکان کم سن تر نیز ممکن است به آکنه مبتلا شوند. سازمان غذا و دارو (FDA) برخی داروها را برای استفاده در کودکان تأیید کرده است. دستورالعمل های آکادمی متخصصین پوست آمریکا نشان می دهد که بنزوئیل پراکسید، آداپالن و ترتینوئین در افراد نابالغ مؤثر بوده و خطر عوارض جانبی قابل توجهی ندارند. در صورت ابتلای فرزندتان به آکنه، توصیه می شود به متخصص پوست اطفال مراجعه کنید تا در مورد داروهای مجاز و ممنوع، دوز مناسب، تداخلات دارویی، عوارض جانبی و تأثیر احتمالی درمان ها بر رشد و تکامل کودک مشورت کنید.

سبک زندگی و درمان های خانگی

برای کنترل یا پیشگیری از آکنه های خفیف می توانید از داروهای بدون نسخه، مراقبت های مناسب پوستی و سایر روش های خود مراقبتی استفاده کنید:

• شستشوی ملایم ناحیه درگیر: صورت خود را دو بار در روز با پاک کننده های ملایم و آب ولرم بشویید. اگر مستعد آکنه در ناحیه خط مو هستید، موهای خود را روزانه شامپو بزنید. هنگام اصلاح موهای ناحیه مبتلا به آکنه، این کار را به آرامی انجام دهید. از مصرف محصولاتی مانند اسکراب های صورت، تونرها و ماسک ها خودداری کنید، زیرا می توانند پوست را تحریک کرده و آکنه را تشدید کنند. شستشو و اسکراب بیش از حد نیز می تواند پوست را تحریک کند.
• استفاده از محصولات ضد آکنه بدون نسخه: این محصولات به کاهش چربی اضافی پوست و برداشتن سلول های مرده پوست کمک می کنند. به دنبال محصولاتی باشید که حاوی بنزوئیل پراکسید به عنوان ماده فعال باشند. همچنین می توانید از محصولاتی حاوی اسید سالیسیلیک، اسید گلیکولیک یا آلفا هیدروکسی اسید برای درمان آکنه های خفیف استفاده کنید. ممکن است چند هفته طول بکشد تا بهبودی مشاهده شود. داروهای ضد آکنه بدون نسخه ممکن است در ابتدا عوارض جانبی مانند قرمزی، خشکی و پوسته پوسته شدن ایجاد کنند که معمولاً پس از حدود یک ماه پوست به آن ها عادت کرده و بهبود می یابد.
• پرهیز از عوامل محرک: از مصرف لوازم آرایشی، ضد آفتاب ها، محصولات مو و کانسیلرهای چرب خودداری کنید. از محصولات بر پایه آب و غیرکومدوژنیک (non-comedogenic) استفاده کنید، زیرا احتمال ایجاد آکنه توسط آن ها کمتر است.
• محافظت از پوست در برابر نور خورشید: نور خورشید می تواند آکنه را در برخی افراد تشدید کند و برخی داروهای ضد آکنه نیز حساسیت پوست به نور خورشید را افزایش می دهند. با پزشک در مورد داروهای خود مشورت کنید و در صورت امکان، از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض نور خورشید خودداری کنید. به طور منظم از مرطوب کننده های غیرچرب (غیرکومدوژنیک) حاوی ضد آفتاب استفاده کنید.
• جلوگیری از سایش یا فشار بر پوست: از تماس پوست مستعد آکنه با وسایلی مانند تلفن، کلاه ایمنی، یقه های تنگ، بندهای چرمی و کوله پشتی خودداری کنید.
• پرهیز از لمس یا فشردن جوش ها: این کار می تواند باعث تحریک بیشتر، عفونت یا ایجاد جای زخم شود.
• استحمام پس از فعالیت های سنگین: چربی و تعریق پوست می تواند منجر به بروز آکنه شود، بنابراین پس از ورزش یا فعالیت های سنگین دوش بگیرید.

درمان های مکمل

برخی از داروهای جایگزین و مکمل که برای درمان آکنه مورد بررسی قرار گرفته اند شامل روغن ماهی، مخمر آبجو، پروبیوتیک ها، مکمل های خوراکی روی و روغن موضعی درخت چای هستند. با این حال، برای تعیین اثربخشی و ایمنی بلندمدت این روش ها و سایر موارد مانند طب سنتی چینی، به تحقیقات بیشتری نیاز است. قبل از استفاده از هر نوع درمان جایگزین، حتماً در مورد مزایا و معایب آن با پزشک خود مشورت کنید.

راهکارهایی برای کنار آمدن با بیماری

آکنه و جای جوش های ناشی از آن می تواند منجر به اضطراب و تأثیر منفی بر روابط اجتماعی و تصور فرد از خود شود. صحبت کردن با خانواده، شرکت در گروه های حمایتی یا مشاوره با یک متخصص می تواند در این زمینه کمک کننده باشد. استرس می تواند آکنه را تشدید کند، بنابراین تلاش برای مدیریت آن از طریق خواب کافی و تمرین روش های آرام سازی اهمیت دارد.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

اگر آکنه های شما به درمان های خانگی و داروهای بدون نسخه پاسخ نداده اند، به پزشک مراجعه کنید. درمان مؤثر زودهنگام می تواند خطر ایجاد جای زخم و آسیب های طولانی مدت به اعتماد به نفس شما را کاهش دهد. پس از معاینه اولیه، پزشک ممکن است شما را به متخصص پوست (درماتولوژیست)، پزشکی متخصص در تشخیص و درمان بیماری های پوست، مو و ناخن، ارجاع دهد. اطلاعات زیر می تواند به شما در آماده شدن برای ملاقات با پزشک کمک کند.

آن چه می توانید انجام دهید

لیستی از اطلاعات پزشکی مهم خود تهیه کنید، مانند سایر بیماری های زمینه ای، داروهای مصرفی (با نسخه و بدون نسخه)، ویتامین ها و مکمل ها.

اطلاعات کلیدی شخصی، مانند استرس های اخیر یا تغییرات مهم در زندگی خود را یادداشت کنید.

فهرستی از سؤالاتی که می خواهید از پزشک بپرسید، تهیه کنید. آماده کردن سؤالات از قبل به شما کمک می کند تا زمان بیشتری را برای بحث در مورد نگرانی هایتان با پزشک داشته باشید.

برخی از سؤالات مهمی که بهتر است در مورد آکنه از پزشک بپرسید عبارتند از:

• چه درمانی را توصیه می کنید؟
• اگر درمان اول مؤثر نبود، چه گزینه های دیگری وجود دارد؟
• عوارض جانبی احتمالی داروهای تجویزی چیست؟
• برای چه مدت می توان با خیال راحت از این داروها استفاده کرد؟
• چه مدت پس از شروع درمان، بهبودی انتظار می رود؟
• چه زمانی باید برای ارزیابی اثربخشی داروها مجدداً مراجعه کنم؟
• آیا قطع مصرف داروها در صورت عدم تأثیرگذاری خطرناک است؟
• چه راهکارهای خود مراقبتی می توانند علائم را بهبود بخشند؟
• آیا تغییر در رژیم غذایی توصیه می شود؟
• آیا در مورد تغییر محصولات موضعی (مانند صابون، لوسیون، ضد آفتاب و لوازم آرایش) توصیه ای دارید؟

در طول معاینه، اگر سؤالات دیگری برایتان پیش آمد، حتماً از پزشک خود بپرسید.

از پزشک چه انتظاری می رود

پزشک احتمالاً سؤالاتی از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخ دادن به آن ها به شما کمک می کند تا در مورد نکات مهم تر با پزشک صحبت کنید. ممکن است پزشک سؤالات زیر را مطرح کند:

• اولین بار چه زمانی این مشکل ظاهر شد؟
• آیا عوامل خاصی وجود دارند که باعث تحریک آکنه می شوند؟ (مانند استرس یا چرخه قاعدگی در خانم ها)
• چه داروهایی مصرف می کنید؟ (با نسخه، بدون نسخه، ویتامین ها و مکمل ها)
• (برای خانم ها) آیا از قرص های ضد بارداری خوراکی استفاده می کنید؟
• (برای خانم ها) آیا دوره های قاعدگی منظمی دارید؟
• (برای خانم ها) آیا باردار هستید یا قصد بارداری دارید؟
• از چه نوع صابون ها، لوسیون ها، ضد آفتاب ها، محصولات مو و لوازم آرایشی استفاده می کنید؟
• آیا آکنه بر عزت نفس و روابط اجتماعی شما تأثیر گذاشته است؟
• آیا سابقه خانوادگی آکنه وجود دارد؟
• چه درمان ها و روش های خود مراقبتی را تاکنون امتحان کرده اید؟ آیا هیچ کدام مؤثر بوده اند؟