لنفوم لنفوسیتی کوچک | علل بروز، نشانه ها، روش تشخیص و درمان

لنفوم لنفوسیتی کوچک، نوعی سرطان خون و لنف است که در آن برخی از سلول های ایمنی به طور غیرطبیعی تکثیر شده و در غدد لنفاوی جمع می شوند. این بیماری می تواند سال ها بدون علامت پیشرفت کند. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز لنفوم لنفوسیتی مزمن، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

لنفوم لنفوسیتی کوچک چیست؟

لنفوم لنفوسیتی کوچک (SLL) نوعی سرطان است که بر سیستم ایمنی بدن و به طور خاص بر گلبول های سفید خون به نام لنفوسیت های B تأثیر می گذارد. لنفوم لنفوسیتی کوچک (SLL) و لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) در واقع یک بیماری هستند که تفاوت اصلی آن ها در محل تجمع سلول های سرطانی است. در SLL، سلول های سرطانی بیشتر در غدد لنفاوی یافت می شوند، در حالی که در CLL، این سلول ها عمدتاً در خون و مغز استخوان حضور دارند.

لنفوم لنفوسیتی کوچک چیست؟

علائم لنفوم لنفوسیتی کوچک

بسیاری از افراد مبتلا به لنفوم لنفوسیتی کوچک ممکن است سال ها هیچ علامت قابل توجهی نداشته باشند و بیماری آن ها به طور اتفاقی در طی معاینات یا آزمایش های دیگر کشف شود. با این حال، علامت اصلی SLL، تورم بدون درد در غدد لنفاوی گردن، زیر بغل و کشاله ران است که ناشی از تجمع سلول های سرطانی در این غدد می باشد.

سایر علائم احتمالی عبارتند از:

خستگی
کاهش غیرمنتظره وزن
تب
تعریق شبانه
تورم و حساسیت شکم
احساس سیری زودرس
تنگی نفس
کبودی آسان

SLL چقدر شایع است؟

SLL / CLL شایع ترین نوع سرطان خون در بین بزرگسالان در ایالات متحده است که 37 درصد انواع سرطان های خون را تشکیل می دهد.

در سال 2019، پزشکان حدود 20720 مورد جدید SLL / CLL در ایالات متحده را تشخیص می دهند. خطر ابتلا به SLL / CLL در طول زندگی هر فرد 1 در 175 است.

علل ابتلا به لنفوم لنفوسیتی کوچک

علت دقیق بروز SLL و CLL هنوز به طور کامل مشخص نیست. در حالی که گاهی اوقات موارد خانوادگی از لنفوم مشاهده می شود، هیچ ژن واحدی به عنوان عامل اصلی شناخته نشده است و خطر ابتلا در صورت وجود سابقه خانوادگی همچنان پایین است.

برخی تحقیقات نشان داده اند که کار در مشاغل مرتبط با کشاورزی ممکن است خطر ابتلا به SLL / CLL را افزایش دهد. همچنین، قرار گرفتن در معرض نور خورشید ممکن است خطر را کاهش دهد، اما به دلیل ارتباط اشعه ماوراء بنفش با سرطان پوست، بهتر است همچنان در از قرارگیری طولانی مدت در معرض آفتاب خودداری نمود.

کار در مشاغل خاص از علل ابتلا به لنفوم لنفوسیتی کوچک

تشخیص لنفوم لنفوسیتی کوچک

تشخیص SLL معمولاً با گرفتن بیوپسی از غدد لنفاوی بزرگ شده صورت می گیرد. در این روش، پس از بی حسی موضعی، بخشی یا تمام غده لنفاوی آسیب دیده برداشته شده و برای بررسی های آزمایشگاهی ارسال می شود. اگر غدد لنفاوی در عمق قفسه سینه یا شکم متورم شده باشند، بیوپسی تحت بیهوشی عمومی انجام می شود.

سایر آزمایش هایی که برای تشخیص لنفوم لنفوسیتی کوچک (SLL) مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از:

معاینه جسمی برای بررسی غدد لنفاوی و طحال
آزمایش خون
آزمایش های تصویربرداری مانند رادیوگرافی یا سی تی اسکن

میزان گسترش سرطان

مرحله SLL میزان گسترش سرطان را توصیف می کند. تعیین دقیق مرحله سرطان به پزشک کمک می کند تا درمان مناسب را انتخاب کرده و پیش آگهی بیماری را پیش بینی نماید.

مرحله بندی SLL بر اساس سیستم آن آربور (Ann Arbor) صورت می گیرد. پزشکان سرطان را بر اساس عوامل زیر در یکی از چهار مرحله قرار می دهند:

تعداد غدد لنفاوی درگیر سرطان
محل غدد لنفاوی درگیر
موقعیت این غدد نسبت به دیافراگم
گسترش سرطان به سایر نقاط بدن

مراحل I و II به عنوان مراحل اولیه و مراحل III و IV به عنوان مراحل پیشرفته در نظر گرفته می شوند.

مرحله I: سلول های سرطانی تنها در یک غده لنفاوی از یک ناحیه وجود دارند.
مرحله II: دو یا چند گروه از غدد لنفاوی حاوی سلول های سرطانی هستند، اما تمام این گروه ها در یک طرف دیافراگم (بالا یا پایین آن) قرار دارند.
مرحله III: سرطان در غدد لنفاوی بالا و پایین دیافراگم یا در طحال وجود دارد.
مرحله IV: سرطان حداقل به یک اندام دیگر مانند کبد، ریه یا مغز استخوان گسترش یافته است.

درمان لنفوم لنفوسیتی کوچک

همه افراد مبتلا به SLL بلافاصله به درمان نیاز ندارند. اگر بیمار علائمی نداشته باشد، پزشک ممکن است رویکرد "انتظار و مشاهده" را در پیش بگیرد. در این رویکرد، پزشک به طور منظم بیمار را تحت نظر قرار می دهد و درمان فعال را تا زمان پیشرفت سرطان یا ظهور علائم به تأخیر می اندازد.

عدم نیاز به درمان فوری در صورت تشخیص لنفوم لنفوسیتی کوچک

اگر لنفوم تنها در یک منطقه محدود باشد، ممکن است با پرتودرمانی درمان شود. در این روش از اشعه ایکس با انرژی بالا برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود.

درمان SLL در مراحل پیشرفته تر مشابه درمان CLL است. پزشکان از داروهای شیمی درمانی مانند کلرامبوسیل (لوکران)، فلودارابین (فلودارا) و بنداموستین (ترئاندا) استفاده می کنند.

گاهی اوقات شیمی درمانی با داروهای آنتی بادی مونوکلونال مانند ریتوکسیماب (مبترا) و اوبینوتوزوماب (گازیوا) ترکیب می شود. این داروها به سیستم ایمنی بدن کمک می کنند تا سلول های سرطانی را شناسایی کرده و از بین ببرد.

اگر اولین دوره درمان مؤثر نباشد یا بیماری پس از بهبودی عود کند، پزشک ممکن است همان درمان را تکرار کند یا داروی جدیدی را امتحان نماید. بیماران همچنین می توانند در مورد شرکت در کارآزمایی های بالینی از پزشک خود سؤال کنند. این مطالعات داروهای جدید و ترکیبات دارویی را برای درمان SLL بررسی می کنند.

بهبودی کامل

هنگامی که فرد به SLL مبتلا می شود، پیش آگهی بیماری به مرحله سرطان و سایر عوامل بستگی دارد. SLL به طور کلی یک نوع سرطان با رشد آهسته است. اگرچه در حال حاضر قابل درمان قطعی نیست، اما می توان بیماری را کنترل کرد.

SLL اغلب پس از درمان عود می کند. بیشتر افراد برای کنترل بیماری خود نیاز به چندین دوره درمان دارند.

درمان های جدید، شانس بهبودی را افزایش داده و در برخی موارد، به بهبودی طولانی مدت یا حتی حذف کامل علائم بیماری منجر می شوند. کارآزمایی های بالینی همچنان در حال بررسی درمان های جدیدتر و مؤثرتر برای این بیماری هستند.