لارنژیت به معنای التهاب حنجره یا همان جعبه صدا است که عمدتاً باعث گرفتگی یا از دست دادن صدا می شود. این وضعیت اغلب موقتی است و معمولاً به دلیل عفونت های ویروسی یا فشار بیش از حد به تارهای صوتی ایجاد می شود. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز لارنژیت، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.
التهاب حنجره (لارنژیت) چیست؟
لارنژیت وضعیتی است که در اثر التهاب، تحریک یا عفونت حنجره (جعبه صدا) ایجاد می شود. در داخل حنجره، تارهای صوتی قرار دارند که دو لایه از غشای مخاطی، عضله و غضروف را می پوشانند. به طور معمول، تارهای صوتی به آرامی باز و بسته می شوند و با حرکت و لرزش آن ها صدا تولید می شود.
اما در لارنژیت، تارهای صوتی ملتهب یا تحریک شده و باعث تورم می شوند. این تورم، ارتعاش طبیعی تارهای صوتی را مختل کرده و کیفیت صدا را تغییر می دهد، در نتیجه صدا گرفته یا ناموزون به نظر می رسد. در برخی موارد شدید، صدای تولید شده در التهاب حنجره کاملاً قطع می شود.
لارنژیت ممکن است کوتاه مدت (حاد) یا طولانی مدت (مزمن) باشد. بیشتر موارد التهاب حنجره توسط یک عفونت ویروسی موقتی ایجاد می شود و جدی نیست. با این حال، گرفتگی صدای مداوم گاهی می تواند نشانه یک بیماری جدی تر باشد.
علائم التهاب حنجره (لارنژیت)
در بیشتر موارد، علائم لارنژیت کمتر از دو هفته طول می کشد و عامل آن ویروس ها هستند. در موارد معدودی، علائم لارنژیت ناشی از یک علت جدی تر یا مزمن است.
علائم و نشانه های رایج لارنژیت عبارتند از:
- گرفتگی صدا
- ضعف شدت صدا یا عدم توانایی تولید صدا (از دست دادن صدا)
- احساس قلقلک و خارش در گلو
- گلو درد
- خشکی گلو
- سرفه خشک
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
می توانید بیشتر موارد لارنژیت حاد را با مراقبت از خود مانند استراحت دادن به صدای خود و نوشیدن مایعات فراوان، مدیریت کنید. زیاد صحبت کردن در هنگام ابتلا به لارنژیت حاد می تواند به تارهای صوتی آسیب برساند.
اگر علائم لارنژیت بیش از دو هفته طول کشید، حتماً به پزشک مراجعه کنید.
در صورت وجود هر یک از این علائم، فورا به پزشک مراجعه کنید:
- مشکل در تنفس
- سرفه خونی
- تبی که از بین نمی رود
- دردی که در طی هفته ها رو به افزایش باشد
در صورت وجود موارد زیر، کودک شما فوراً نیاز به مراقبت های پزشکی دارد:
- ایجاد صدای بلند هنگام تنفس
- جاری شدن آب دهان از گوشه دهان
- مشکل در بلع
- مشکل جدی در تنفس
- تب بالا
این علائم و نشانه ها ممکن است نشانه خروسک یا التهاب حنجره و راه های هوایی باشد. اگرچه خروسک معمولاً در خانه قابل درمان است، اما علائم شدید نیاز به مراقبت پزشکی فوری دارد.
همچنین، این علائم می توانند در اپی گلوتیت نیز بروز کنند. اپی گلوتیت، التهاب بافتی است که به عنوان یک درپوش (اپی گلوت) برای پوشاندن لوله تنفسی (نای) عمل می کند و می تواند خطرناک باشد.
علل ابتلا به التهاب حنجره (لارنژیت)
لارنژیت می تواند به دو صورت حاد (کوتاه مدت) یا مزمن (طولانی مدت) بروز کند که هر کدام علل متفاوتی دارند:
لارنژیت حاد
بیشتر موارد التهاب حنجره موقتی هستند و پس از برطرف شدن علت اصلی، بهبود می یابند. دلایل رایج لارنژیت حاد عبارتند از:
- عفونت های ویروسی: شایع ترین علت، عفونت های ویروسی مشابه سرماخوردگی.
- فشار صوتی: ناشی از داد زدن، استفاده بیش از حد یا نادرست از صدا.
- عفونت های باکتریایی: اگرچه کمتر شایع هستند.
لارنژیت مزمن
لارنژیت که بیش از سه هفته طول بکشد به لارنژیت مزمن معروف است. این نوع التهاب حنجره معمولاً در اثر قرار گرفتن مداوم در معرض عوامل تحریک کننده ایجاد می شود. لارنژیت مزمن می تواند باعث کشیدگی تارهای صوتی و آسیب یا رشد ضایعاتی مانند پولیپ یا ندول روی آن ها شود. علل شایع لارنژیت مزمن شامل:
- محرک های استنشاق شده: مانند بخارات شیمیایی، مواد حساسیت زا (آلرژن ها) یا دود (از جمله دود سیگار).
- ریفلاکس اسید (GERD): بازگشت اسید معده به مری و حنجره.
- سینوزیت مزمن: التهاب طولانی مدت سینوس ها که می تواند منجر به ترشحات پشت حلق شود.
- مصرف بیش از حد الکل.
- استفاده بیش از حد عادی از صدا: مانند خوانندگان، معلمین یا تشویق کنندگان.
- سیگار کشیدن.
علل کمتر شایع لارنژیت مزمن عبارتند از:
- برخی عفونت های باکتریایی یا قارچی خاص.
- عفونت با انگل های خاص.
- سرطان (در حنجره یا نواحی مجاور).
- فلج تارهای صوتی: می تواند ناشی از آسیب عصبی (به دنبال جراحی، آسیب به قفسه سینه یا گردن)، سرطان، اختلالات عصبی یا سایر شرایط سلامتی باشد.
- خم شدن (پیچ خوردگی) تارهای صوتی.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
عوامل خطرساز در لارنژیت عبارتند از:
- داشتن عفونت تنفسی: مانند سرماخوردگی، برونشیت یا سینوزیت.
- قرار گرفتن در معرض مواد تحریک کننده: مانند دود سیگار، مصرف بیش از حد الکل، اسید معده (در افراد مبتلا به ریفلاکس) یا مواد شیمیایی محل کار.
- استفاده بیش از حد از حنجره: با زیاد صحبت کردن، بلند صحبت کردن، فریاد زدن یا آواز خواندن.
عوارض بیماری
در برخی موارد لارنژیت عفونی، ممکن است عفونت به سایر قسمت های دستگاه تنفسی گسترش یابد و مشکلات جدی تری ایجاد کند.
پیشگیری از بروز بیماری
برای جلوگیری از خشکی یا تحریک تارهای صوتی و پیشگیری از لارنژیت، می توانید اقدامات زیر را انجام دهید:
- از استعمال سیگار خودداری کنید و از دود سیگار دوری کنید. دود گلو را خشک کرده و تارهای صوتی را تحریک می کند.
- مصرف الکل و کافئین را محدود کنید. این مواد می توانند باعث کم آبی بدن شوند.
- مقدار زیادی آب بنوشید. مایعات به مرطوب نگه داشتن گلو و رقیق شدن مخاط کمک می کنند، که پاک کردن آن را آسان تر می کند.
- غذاهای پرادویه را از رژیم خود دور نگه دارید. غذاهای پرادویه می توانند باعث برگشت اسید معده به گلو یا مری شوند و منجر به سوزش سر دل یا ریفلاکس اسید (GERD) گردند.
- انواع غذاهای سالم را در رژیم غذایی خود بگنجانید. میوه ها، سبزیجات و غلات کامل بخورید. این مواد غذایی حاوی ویتامین های مهمی مانند A، E و C هستند که برای سلامت کلی و همچنین سلامت غشای مخاطی گلو ضروری اند.
- از صاف کردن مداوم صدای خود بپرهیزید. این کار بیشتر باعث آسیب می شود، زیرا باعث لرزش غیرطبیعی تارهای صوتی شده و تورم را افزایش می دهد. صاف کردن گلو می تواند باعث ترشح مخاط بیشتر و احساس تحریک بیشتر شود و یک چرخه معیوب ایجاد کند.
- جهت جلوگیری از ابتلا به عفونت های دستگاه تنفسی، دست های خود را مرتب بشویید و از تماس نزدیک با افرادی که دارای عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی هستند، خودداری کنید.
تشخیص التهاب حنجره (لارنژیت)
شایع ترین علامت لارنژیت، گرفتگی صدا است. تغییرات در صدای شما می تواند بسته به درجه عفونت یا تحریک متفاوت باشد؛ از گرفتگی صدای خفیف تا از بین رفتن کامل صدا.
اگر گرفتگی صدا دارید، پزشک ابتدا سابقه پزشکی و علائم شما را بررسی می کند. او به صدای شما گوش می دهد و تارهای صوتی را معاینه می کند و ممکن است شما را به یک متخصص گوش و حلق و بینی (ENT) ارجاع دهد.
این روش ها گاهی برای کمک به تشخیص لارنژیت و علت آن استفاده می شوند:
-
لارنگوسکوپی: در روشی به نام لارنگوسکوپی، پزشک می تواند تارهای صوتی شما را با استفاده از یک نور و یک آینه کوچک در پشت گلو مشاهده کند. یا ممکن است پزشک از لارنگوسکوپی فیبر نوری استفاده کند. این کار شامل قرار دادن یک لوله نازک و انعطاف پذیر (آندوسکوپ) با یک دوربین کوچک و نور از طریق بینی یا دهان و در پشت گلو است. سپس پزشک می تواند حرکت تارهای صوتی شما را هنگام صحبت کردن مشاهده کند.
-
نمونه برداری (بیوپسی): اگر پزشک شما ناحیه مشکوکی را مشاهده کند (مانند توده ای روی تارهای صوتی)، ممکن است بیوپسی انجام دهد؛ یعنی گرفتن نمونه ای از بافت برای بررسی در زیر میکروسکوپ برای تشخیص دقیق تر، به ویژه برای رد احتمال سرطان.
درمان التهاب حنجره (لارنژیت)
لارنژیت غالباً خودبه خود در طی یک هفته بهبود می یابد. اقدامات خودمراقبتی، مانند استراحت صوتی، نوشیدن مایعات فراوان و مرطوب سازی هوا نیز می تواند به بهبود علائم کمک کند.
درمان های لارنژیت مزمن بر درمان علل اصلی ایجاد بیماری تمرکز دارد، مانند مدیریت ریفلاکس اسید، ترک سیگار یا کاهش مصرف بیش از حد الکل.
داروهایی که در برخی موارد استفاده می شوند عبارتند از:
- آنتی بیوتیک ها: تقریباً در همه موارد التهاب حنجره، آنتی بیوتیک اثری ندارد زیرا عامل اصلی این بیماری معمولاً ویروسی است. اما اگر پزشک تشخیص دهد که به عفونت باکتریایی مبتلا هستید، ممکن است آنتی بیوتیک را توصیه کند.
- کورتیکواستروئیدها: گاهی اوقات، کورتیکواستروئیدها می توانند به کاهش التهاب تارهای صوتی کمک کنند. با این حال، این روش درمانی فقط در موارد ضروری برای درمان لارنژیت استفاده می شود، مانند مواردی که کودک نوپا مبتلا به لارنژیت همراه با خروسک است و مشکلات تنفسی شدید دارد.
در برخی موارد نادر، بسته به علت زمینه ای و شدت عوارض، ممکن است به جراحی نیز نیاز باشد، به خصوص اگر ضایعاتی مانند پولیپ یا ندول روی تارهای صوتی ایجاد شده باشند.
سبک زندگی و درمان های خانگی
برخی از روش های مراقبت از خود و درمان های خانگی می توانند علائم لارنژیت را تسکین داده و فشار روی حنجره شما را کاهش دهند:
- هوای مرطوب تنفس کنید. برای مرطوب نگه داشتن هوای سراسر خانه یا محل کار خود از بخور استفاده کنید. همچنین می توانید بخار آب را از یک کاسه آب گرم یا هنگام دوش آب گرم استشمام کنید.
- تا جایی که ممکن است به صدای خود استراحت دهید. از صحبت کردن یا آواز خواندن خیلی بلند یا طولانی مدت پرهیز کنید. اگر لازم است برای جمعیت های زیاد صحبت کنید، سعی کنید از میکروفون یا مگافون استفاده کنید.
- برای جلوگیری از کم آبی بدن، مایعات زیادی بنوشید. از مصرف الکل و کافئین که می توانند باعث کم آبی شوند، خودداری کنید.
- گلوی خود را مرطوب نگه دارید. مکیدن آبنبات های ضد سرفه، غرغره کردن با آب نمک یا جویدن یک تکه آدامس نیز می تواند مفید باشد.
- از مصرف داروهای ضد احتقان پرهیز کنید. این داروها می توانند باعث خشکی گلو شوند.
- از زمزمه کردن بپرهیزید. زمزمه کردن حتی بیشتر از صحبت کردن عادی، حنجره را تحت فشار قرار می دهد.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
احتمالاً برای لارنژیت به پزشک عمومی یا متخصص اطفال مراجعه می کنید. در برخی موارد، ممکن است نیاز به مراجعه به پزشکی با تخصص بیشتر در زمینه اختلالات گوش، حلق و بینی (ENT) باشد.
در اینجا برخی اطلاعات برای کمک به شما در آمادگی برای زمان معاینه و همچنین دانستن اینکه چه انتظاری از پزشک دارید، آورده شده است.
آنچه می توانید انجام دهید
علائم خود را یادداشت کنید، حتی آن هایی که به نظر نمی رسد ربطی به بیماری فعلی شما داشته باشند.
اطلاعات شخصی مهم مانند استرس ها یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید.
نام و مقدار تمام داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که اخیراً مصرف کرده اید را یادداشت کنید.
در صورت امکان، از یکی از اعضای خانواده یا دوستان بخواهید در حین معاینه همراهتان باشد تا به شما در یادآوری نکات ارائه شده توسط پزشک کمک کند.
سوالات خود را برای پرسیدن از پزشک یادداشت کنید. تهیه لیستی از سوالات به شما کمک می کند از وقت خود با پزشک نهایت استفاده را ببرید.
برخی از سؤالاتی که بهتر است درباره ی لارنژیت از پزشک بپرسید عبارتند از:
- علت احتمالی علائم من چیست؟
- چه علائم دیگری ممکن است تجربه کنم؟
- چه آزمایش هایی را باید انجام دهم؟
- بهترین اقدام درمانی چیست؟
- گزینه های اصلی رویکردی که پیشنهاد می کنید چیست؟
- من بیماری های دیگری نیز دارم، چگونه می توانم به بهترین صورت این وضعیت را کنترل کنم؟
- آیا محدودیتی وجود دارد که لازم باشد آن ها را رعایت کنم؟
- آیا باید به یک متخصص (گوش و حلق و بینی) مراجعه کنم؟
- چه راه های جایگزینی برای درمانی که شما پیشنهاد می کنید وجود دارد؟
- چه منابع اطلاعاتی (مانند مجله ها، بروشورها یا وب سایت ها) را برای کسب اطلاعات بیشتر پیشنهاد می دهید؟
علاوه بر این سوالات، در پرسیدن هر سوال دیگری که برایتان پیش آمده است تردید نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک شما احتمالاً سوالاتی را از شما می پرسد تا به تشخیص دقیق تر کمک کند:
- علائم از چه زمانی آغاز شدند؟
- علائم چقدر شدید هستند؟
- چه چیزی علائم را بهبود می بخشد؟
- چه چیزی علائم را بدتر می کند؟
- آیا سیگار می کشید؟
- آیا الکل مصرف می کنید؟
- آیا آلرژی دارید؟
- آیا اخیراً سرما خورده اید؟
- آیا اخیراً بیش از حد از تارهای صوتی خود استفاده کرده اید (مثلاً فریاد زدن یا آواز خواندن)؟
- آیا شغلتان شامل استفاده زیاد از صداست؟
دیدگاه خود را به اشتراک بگذارید.