کارسینوم درجای لوبولار

کارسینوم درجای لوبولار، نوعی عارضه غیر سرطانی پستان است که در غدد تولید کننده شیر در پستان (لوبول ها) ایجاد می شود. این عارضه با آن که بدخیم نیست، اما تا حد خفیفی احتمال ابتلا به سرطان پستان را افزایش می دهد. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز کارسینوم درجای لوبولار، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.

نگاه کلی

کارسینوم درجای لوبولار (LCIS) یک بیماری با شیوع کم است که طی آن، سلول های غیر طبیعی در غدد شیر (لوبول) در پستان تشکیل می شوند. کارسینوم درجا، ​​سرطان پستان نیست، اما تشخیص آن نشان می دهد که فرد در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان می باشد.

LCIS ​​معمولاً در ماموگرافی نشان داده نمی شود. این وضعیت غالباً در نتیجه نمونه برداری از پستان که به دلیل دیگری انجام شده است، مانند یک توده مشکوک به سرطان پستان یا یک ماموگرافی غیرطبیعی، کشف می شود.

زنان مبتلا به LCIS در معرض خطر ابتلا به سرطان پستان در هر دو پستان هستند. در صورت تشخیص LCIS، پزشک ممکن است افزایش تعداد غربالگری سرطان پستان را تجویز کند و برای کاهش خطر ابتلا به سرطان تهاجمی پستان، درمان های پزشکی را توصیه کند.

علائم

LCIS معمولاً ​​علائم و نشانه هایی را ایجاد نمی کند و معمولاً پزشک به طور اتفاقی متوجه آن شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در صورت مشاهده تغییر در پستان ها، مانند وجود توده، ایجاد لکه یا بافت غیرمعمول در پوست، ناحیه ضخیم شده در زیر پوست یا ترشح نوک پستان، به پزشک مراجعه کنید.

از پزشک خود بپرسید چه زمانی باید غربالگری سرطان پستان را آغاز کنید و هر چند وقت یک بار باید تکرار شود. اکثر گروه ها توصیه می کنند غربالگری معمول سرطان پستان از 40 سالگی انجام شود. با پزشک خود در مورد آنچه مناسب شماست صحبت کنید.

علل بیماری

مشخص نیست که چه عواملی باعث ایجاد LCIS می شود. LCIS ​​زمانی شروع می شود که سلول های غده تولید کننده شیر در پستان (لوبول) دچار جهش های ژنتیکی شوند که باعث می شود سلول ها غیرطبیعی شوند. به طور معمول، سلول های غیرطبیعی در لوبول باقی می مانند و به بافت پستان مجاور گسترش نیافته و به آن حمله نمی کنند.

اگر LCIS در نمونه برداری از پستان تشخیص داده شود، به این معنی نیست که فرد مبتلا به سرطان است. اما داشتن LCIS خطر و احتمال ابتلا به سرطان پستان را افزایش می دهد.

تصور می شود خطر ابتلا به سرطان پستان در زنانی که با LCIS تشخیص داده می شوند تقریباً 20 درصد است. به بیان دیگر، از هر 100 زن مبتلا به LCIS ، تقریباً 20 زن مبتلا به سرطان پستان و 80 زن از نظر سرطان پستان سالم تشخیص داده می شوند. همچنین به نظر می رسد که خطر ابتلا به سرطان پستان برای زنان به طور کلی 12 درصد می باشد. به بیان دیگر، از هر 100 زن در جمعیت عمومی، 12 زن مبتلا به سرطان پستان تشخیص داده می شوند.

خطر ابتلا به سرطان پستان بر اساس بسیاری از عوامل است. برای درک بهتر خطر ابتلا به سرطان پستان با پزشک خود صحبت کنید.

تشخیص

کارسینوم درجای لوبولار (LCIS) ممکن است در یک یا هر دو پستان وجود داشته باشد، اما معمولاً در ماموگرافی قابل مشاهده نیست. هنگامی که برای ارزیابی برخی از موارد دیگر در پستان بیوپسی می شوند، این بیماری اغلب به عنوان یک یافته اتفاقی تشخیص داده می شود.

انواع بیوپسی پستان که ممکن است انجام شود عبارتند از:

• نمونه برداری با سوزن باریک. یک رادیولوژیست یا جراح از یک سوزن نازک و توخالی برای برداشتن چندین نمونه از بافت استفاده می کند. از تکنیک های تصویربرداری، مانند سونوگرافی یا MRI، اغلب برای کمک به هدایت سوزن مورد استفاده در بیوپسی کمک گرفته می شود.
• بیوپسی جراحی. گاهی برای برداشتن و آزمایش سلول های مشکوک، جراحی انجام می شود.

بافت برداشته شده در طی بیوپسی به آزمایشگاهی ارسال می شود و پزشکان متخصص در تجزیه و تحلیل بافت های خون و بدن (آسیب شناس / پاتولوژیست) سلول ها را از نزدیک بررسی می کنند تا LCIS را تشخیص دهند.

درمان

هنگامی که تصمیم می گیرید تحت درمان سرطان لوبولار در محل (LCIS) قرار بگیرید، تعدادی از فاکتورها، از جمله ترجیحات شخصی شما، نقش مهمی در روند درمان دارد.

سه روش اصلی برای درمان وجود دارد:

• نظارت دقیق
• مصرف دارویی برای کاهش خطر سرطان (درمان پیشگیرانه)
• عمل جراحی

مراقبت و نظارت

اگر LCIS در فرد تشخیص داده شده باشد، ممکن است پزشک معاینه های منظم را برای بررسی وضعیت پستان از نظر علائم سرطان توصیه کند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• خودآزمایی ماهانه پستان برای شناخت پستان و تشخیص هرگونه تغییر غیرمعمول در پستان
• معاینه بالینی پستان به صورت سالانه توسط یک پزشک یا پرستار
• غربالگری سالانه با ماموگرافی
• در نظر گرفتن سایر روش های تصویربرداری، مانند ام.آر.آی یا تصویربرداری مولکولی پستان، خصوصاً اگر فاکتورهای خطر اضافی برای سرطان پستان دارید، مانند سابقه خانوادگی قوی بیماری.

درمان پیشگیرانه

درمان پیشگیرانه (پیشگیری دارویی) به صورت مصرف دارویی برای کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان است.

گزینه های درمان پیشگیرانه عبارتند از:

• داروهایی که مانع از اتصال هورمون ها به سلول های سرطانی می شوند. داروهای مهارکننده گیرنده های استروژن (SERM) با مسدود کردن گیرنده های استروژن در سلول های پستان به طوری که استروژن قادر به اتصال به این گیرنده ها نباشند، به کاهش یا جلوگیری از رشد سرطان های پستان کمک می کند.
  تاموکسیفن یکی از انواع SERM است که برای کاهش خطر سرطان پستان در زنان قبل از یائسگی و زنان یائسه تأیید شده است. رالوکسیفن (اویستا) برای زنان یائسه جهت کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان و همچنین پیشگیری و درمان پوکی استخوان مجاز است.
• داروهایی که از تولید استروژن بعد از یائسگی جلوگیری می کنند. مهارکننده های آروماتاز ​​دسته ای از داروها هستند که میزان استروژن تولید شده در بدن را کاهش می دهند و سلول های سرطانی پستان را از هورمون های مورد نیاز برای رشد محروم می کنند.
  مهار کننده های آروماتاز مانند ​​آناستروزول (آریمیدکس) و اگزمستان (آروماسین) گزینه های درمانی دیگری برای کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان در زنان یائسه می باشند. مطالعات نشان داده است که این داروها می توانند خطر ابتلا به سرطان پستان در زنان با خطر بالا را کاهش دهند، اما استفاده از آنها توسط سازمان غذا و دارو تأیید نشده است.

با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای مصرف دارویی برای پیشگیری از سرطان پستان صحبت کنید تا ببینید آیا این بهترین روش درمانی برای شما است یا خیر. داروهای مختلف مزایا و معایبی دارند و پزشک با توجه به سابقه پزشکی می تواند درمورد اینکه کدام دارو برای شما بهترین است، بحث کند.

جراحی

در شرایط خاص ممکن است جراحی توصیه شود. به عنوان مثال، جراحی اغلب برای نوع خاصی از LCIS به نام سرطان درجای پلئومورفیک لوبولار (PLCIS) توصیه می شود. تصور می شود این نوع LCIS بیشتر از نوع کلاسیک شایع، خطر سرطان پستان را افزایش می دهد.

PLCIS ممکن است در ماموگرافی تشخیص داده شود. اگر پس از بیوپسی، فرد را مبتلا به PLCIS تشخیص دهند، پزشک جراحی را توصیه می کند. جراحی می تواند به صورت برداشتن ناحیه PLCIS (لامپکتومی) یا برای برداشتن تمام بافت پستان (ماستکتومی) باشد. پزشک در تعیین روش درمانی، مواردی مانند این که چه مقدار از بافت پستان با PLCIS درگیر شده است، میزان ناهنجاری های تشخیص داده شده در ماموگرافی، سابقه خانوادگی سرطان و سن را، در نظر دارد.

پزشک ممکن است در شرایط خاصی، پرتودرمانی را پس از جراحی لامپکتومی توصیه کند. بنابراین گاهی لازم است برای بررسی وضعیت خاص خود و بحث در مورد گزینه های درمانی به پزشک متخصص در پرتودرمانی برای درمان سرطان (انکولوژیست پرتوی) مراجعه کنید.

گزینه دیگر برای درمان LCIS، ماستکتومی پیشگیرانه است. در این جراحی هر دو پستان و نه فقط پستان مبتلا به LCIS برداشته می شود تا خطر ابتلا به سرطان پستان کاهش یابد. در این جراحی، هر دو پستان برداشته می شوند، زیرا LCIS خطر ابتلا به سرطان پستان در هر دو پستان را افزایش می دهد. همچنین در صورت وجود فاکتورهای خطرساز اضافی برای ابتلا به سرطان پستان مانند جهش ژنی ارثی یا سابقه خانوادگی بسیار شدید، ممکن است این گزینه مد نظر قرار گیرد.

سبک زندگی و درمان های خانگی

اگر نگران خطر ابتلا به سرطان پستان هستید، اقداماتی برای کاهش خطر انجام دهید، مانند:

• بیشتر روزهای هفته ورزش کنید. در بیشتر روزهای هفته حداقل 30 دقیقه ورزش کنید. اگر اخیراً فعالیتی نداشته اید، از پزشک خود بپرسید که آیا اشکالی ندارد به آرامی ورزش کردن را شروع کنید؟
• حفظ وزن در محدوده سالم. اگر وزن فعلی شما مناسب است، برای حفظ آن تلاش کنید. در صورت نیاز به کاهش وزن، از پزشک خود در رابطه با راهکارهای سالم برای انجام آن سوال کنید.
• تعداد کالری های مصرفی روزانه را کاهش دهید و به آرامی میزان ورزش را افزایش دهید.
• سیگار نکشید. اگر سیگار می کشید، آن را ترک کنید. اگر در گذشته اقدام به ترک سیگار کرده اید اما موفقیتی کسب نکرده اید، از پزشک خود کمک بخواهید. داروها، مشاوره و گزینه های دیگر برای کمک به شما در ترک سیگار برای همیشه وجود دارد.
• مصرف الکل را قطع کرده و یا حداقل کاهش دهید. در صورت انتخاب نوشیدنی، مصرف الکل خود را به یک نوشیدنی در روز محدود کنید.
• در مورد هورمون درمانی برای یائسگی با پزشک خود صحبت کنید. اگر می خواهید تحت هورمون درمانی برای تسکین علائم و نشانه های یائسگی قرار گیرید، با پزشک خود مشورت کنید.

راهکار هایی برای کنار آمدن با بیماری

اگرچه LCIS سرطان نیست، اما می تواند فرد را در رابطه با افزایش خطر ابتلا به سرطان پستان نگران کند. کنار آمدن با تشخیص به معنای یافتن راهی طولانی مدت برای کنترل ترس و عدم اطمینان است.

این پیشنهادها می تواند به کنار آمدن با تشخیص LCIS کمک کند:

• درباره LCIS به اندازه کافی بیاموزید تا در رابطه با درمان خود تصمیم بگیرید. در رابطه با تشخیص و میزان تأثیرگذاری آن بر خطر ابتلا به سرطان پستان از پزشک خود سوال کنید. از این اطلاعات برای تحقیق در مورد گزینه های درمانی خود استفاده کنید.
• غربالگری را طبق برنامه انجام دهید. ممکن است قبل از معاینات غربالگری سرطان پستان، کمی مضطرب شوید. اجازه ندهید این اضطراب، شما را از رفتن به غربالگری باز دارد.
• برای کنار آمدن با اضطراب خود، وقت خود را صرف انجام کارهایی کنید که روزهای قبل از قرار ملاقات از آنها لذت می برید. برای مثال با دوستان یا خانواده خود وقت بگذارید.
• آنچه در مورد سلامتی خود می توانید کنترل کنید. در سبک زندگی خود تغییراتی سالم ایجاد کنید. یک رژیم غذایی سالم و سرشار از میوه ها، سبزیجات و غلات کامل را داشته باشید.

سعی کنید بیشتر روزهای هفته 30 دقیقه فعال باشید. هر شب به اندازه کافی بخوابید تا احساس آرامش کنید. راه های مقابله با استرس را پیدا کنید.

آمادگی برای ملاقات با پزشک

در صورت مشاهده یک توده یا تغییر غیرمعمولی در پستان، به پزشک مراجعه کنید. در صورتی که در معاینه اولیه، پزشک یک ناهنجاری را در پستان تشخیص داده باشد، نیاز به ملاقات دوباره می باشد، همچنین تصاویر تشخیصی اصلی و نتایج بیوپسی را به همراه داشته باشید. این موارد شامل تصاویر ماموگرافی، سی دی سونوگرافی و جواب پاتولوژی می باشد.

این نتایج را به قرار ملاقات جدید خود ببرید یا به مطب اطلاع دهیدکه اولین ارزیابی شما انجام شده است و نتایج را برای ارزیابی و نظر دوم پزشک ارسال کرده اید. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما در آماده شدن ، و انتظاراتی که از پزشک دارید، آورده شده است.

آن چه می توانید انجام دهید

• علائمی را که تجربه می کنید و مدت آنها را یادداشت کنید. در صورتی که احتمال وجود توده وجود داشته باشد، پزشک می خواهد بداند، چه زمانی برای اولین بار متوجه آن شده اید و آیا به نظر شما توده رشد کرده است یا خیر.
• سابقه پزشکی خود را یادداشت کنید، از جمله جزئیات مربوط به نمونه برداری قبلی از پستان یا بیماری های خوش خیم پستان.
• به هرگونه سابقه خانوادگی سرطان پستان یا انواع دیگر سرطان، به خصوص در یکی از بستگان درجه یک، مانند مادر یا خواهر اشاره کنید. پزشک می خواهد بداند که بیماری در بستگان در چند سالگی تشخیص داده شده و همچنین از نوع سرطانی که داشته اند مطلع شود.
• لیستی از داروهای مصرفی خود را تهیه کنید. نام هر داروی تجویز شده یا بدون نسخه و همچنین ویتامین ها، مکمل ها و داروهای گیاهی که استفاده می کنید را یادداشت کنید. اگر در حال حاضر از درمان جایگزینی هورمون استفاده می کنید یا قبلاً آن را انجام داده اید، با پزشک خود در میان بگذارید.

از پزشک چه انتظاری می رود

پزشک احتمالاً تعدادی سوال از شما می پرسد. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها به بهترین بهره برداری از زمان ملاقات با پزشک کمک خواهد کرد.

سوالاتی که ممکن است پزشک بپرسد:

• آیا توده پستانی دارید که بتوانید آن را احساس کنید؟
• چه زمانی متوجه این توده شده اید؟
• آیا توده با گذشت زمان رشد یا تغییر کرده است؟
• آیا تغییرات غیرمعمول دیگری مانند ترشح، تورم یا درد در پستان خود مشاهده کرده اید؟
• آیا دوران یائسگی را پشت سر گذاشته اید؟
• آیا برای تسکین علائم یائسگی از داروها یا مکمل هایی استفاده کرده اید یا از آنها استفاده می کنید؟
• آیا قبلاً بیماری پستانی از جمله بیماری های غیر سرطانی داشته اید؟
• آیا بیماری پزشکی دیگری برای شما تشخیص داده شده است؟
• آیا سابقه خانوادگی سرطان پستان دارید؟
• آیا شما یا بستگان زن نزدیک تان تابحال از نظر جهش ژنی BRCA آزمایش شده اند؟
• آیا تا به حال پرتودرمانی انجام داده اید؟
• رژیم غذایی معمول روزانه شما، از جمله مصرف الکل چیست؟
• آیا از نظر جسمی فعال هستید؟

اگر نمونه برداری از شما نشان دهنده LCIS باشد، احتمالاً قرار ملاقات بعدی با پزشک خود دارید. سوالاتی که ممکن است بخواهید در مورد LCIS از پزشک خود بپرسید شامل این موارد است:

• LCIS چقدر خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش می دهد؟
• آیا دارای عوامل خطر ساز دیگری برای ابتلا به سرطان پستان هستم؟
• هر چند وقت یکبار باید از نظر سرطان پستان مورد غربالگری قرار بگیرم؟
• چه نوع غربالگری در مورد من موثرتر خواهد بود؟
• آیا من کاندید استفاده از داروهایی هستم که خطر سرطان پستان را کاهش می دهد؟
• عوارض جانبی یا عوارض احتمالی این داروها چیست؟
• کدام دارو را برای من توصیه می کنید و چرا؟
• چگونه می توان عوارض جانبی درمان را کنترل کرد؟
• آیا کاندید جراحی پیشگیرانه هستم؟
• چه تغییراتی در سبک زندگی می تواند به کاهش خطر ابتلا به سرطان کمک کند؟
• آیا به نظر پزشک دیگری نیاز دارم؟
• آیا باید به یک مشاور ژنتیک مراجعه کنم؟