تومورهای دسموئید، نوعی بافت های غیرعادی و غیر سرطانی هستند که در بافت های همبند بروز می کنند. جنس این تومورها مانند بافتی است که در جای زخم ها ایجاد می شود. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و علل بروز تومورهای دسموئید، نحوه تشخیص و درمان آن ارائه می شود.
نگاه کلی
تومورهای دسموئید، نوعی توده غیرسرطانی هستند که در بافت همبند ایجاد می شوند. بافت های همبند، انعطاف و قدرت را در ساختارهای استخوانی، عضلانی و غیره تأمین می کنند. در تومورهای دسموئید اغلب در شکم، بازوها و پاها بوجود می آیند.
نام دیگر تومورهای دسموئید، فیبروماتوز تهاجمی است.
برخی از تومورهای دسموئید رشد کندی دارند و نیاز به درمان فوری ندارند. برخی دیگر به سرعت رشد می کنند و با جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی یا داروهای دیگر تحت درمان قرار می گیرند.
تومورهای دسموئید به عنوان سرطان شناخته نمی شوند زیرا به سایر مناطق بدن گسترش نمی یابند. اما می توانند بسیار تهاجمی باشند و شبیه به سرطان به ساختارها و اندام های مجاور حرکت کنند. به همین دلیل، افراد مبتلا به تومور دسموئید اغلب تحت مراقبت پزشکان سرطان قرار می گیرند.
علائم
علائم تومور دسموئید بر اساس محل تومورها متفاوت است. تومورهای دسموئید اغلب در شکم، بازوها و پاها ایجاد می شود. اما می توانند در هر نقطه دیگر از بدن نیز دیده شوند.
به طور کلی، علائم و نشانه ها شامل موارد زیر است:
- توده یا ناحیه ای متورم
- درد
- کاهش یا ار بین رفتن عملکرد منطقه آسیب دیده
- گرفتگی شکم و حالت تهوع، هنگامی که تومورهای دسموئید در شکم ایجاد می شود.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر علائم و نشانه های دائمی و نگران کننده ای دارید به پزشک مراجعه نمایید.
علل بیماری
علت ایجاد این بیماری مشخص نیست.
پزشکان می دانند که این تومورها هنگامی ایجاد می شوند که سلول های بافت همبند تغییراتی در DNA خود ایجاد کنند. DNA سلول حاوی دستورالعمل هایی است که فعالیت سلول را مشخص می کند. این تغییرات به سلول بافت همبند دستور رشد و تکثیر سریع را می دهد و توده ای از سلول ها (تومور) را ایجاد می کند که می تواند به بافت سالم بدن حمله کرده و آن را از بین ببرد.
عوامل خطرساز (ریسک فاکتورها)
عواملی که خطر ابتلا به تومورهای دسموئید را افزایش می دهند عبارتند از:
- سنین جوانی. تومورهای دسموئید بیشتر در بزرگسالان بین 20 تا 30 سال اتفاق می افتد. این تومور در کودکان و افراد مسن نادر است.
- سندرم ژنتیکی عامل پولیپ های روده بزرگ. در افراد مبتلا به پولیپوز آدنوماتوز خانوادگی (FAP) احتمال تومورهای دسموئید افزایش می یابد. FAP ناشی از جهش ژنی است که می تواند از والدین به فرزندان منتقل شده و باعث رشد پولیپ های متعددی در روده بزرگ می شود.
- بارداری. بندرت، تومور دسموئید در حین بارداری یا بلافاصله پس از آن ایجاد می شود.
- جراحت. تعداد کمی از تومورهای دسموئید در افرادی که اخیراً آسیب دیده اند یا جراحی شده اند، ایجاد می شود.
تشخیص
آزمایش ها و روش هایی که برای تشخیص تومورهای دسموئید استفاده می شود شامل موارد زیر است:
- معاینه جسمی. پزشک برای درک بهتر علائم و نشانه ها، بدن شخص را معاینه می کند.
- تست های تصویربرداری. گاهی پزشک آزمایش های تصویربرداری مانند CT و MRI را برای ایجاد تصاویر از منطقه ای که علائم در آن وجود دارد، توصیه می کند. تصاویر قادر است مشخصه هایی در مورد تشخیص صحیح به پزشک ارائه دهند.
- نمونه برداری از بافت. برای تشخیص قطعی، پزشک نمونه ای از بافت تومور را جمع آوری کرده و به آزمایشگاه می فرستد. برای تومورهای دسموئید، بسته به شرایط خاص بیمار، می توان نمونه را با سوزن یا با جراحی برداشت. در آزمایشگاه، آسیب شناسان نمونه را بررسی می کنند تا انواع سلول های درگیر و تهاجمی بودن بافت را مشخص کنند، این اطلاعات به تعیین درمان صحیح کمک خواهد کرد.
درمان
شیوه درمان های تومورهای دسموئید عبارتند از:
- نظارت بر رشد تومور. اگر تومور دسموئید هیچ علائم و نشانه ای ایجاد نکند، پزشک نظارت بر تومور را برای مشاهده دقیق رشد آن توصیه می کند. به همین منظور لازم است هر چند ماه یک بار آزمایش های تصویر برداری انجام شود. برخی از تومورها هرگز رشد نمی کنند و ممکن است هرگز به درمان نیاز نداشته باشند. برخی دیگر نیز خود به خود و بدون هیچگونه درمانی کوچک شوند.
- عمل جراحي. اگر تومور علائم و نشانه هایی داشته باشد، ممکن است پزشک برای حذف کل تومور و مقدار کمی از بافت سالم که آن را احاطه کرده است جراجی را توصیه کند. اما گاهی اوقات تومور رشد می کند و ساختارهای مجاور را درگیر کرده و به همین دلیل نمی توان آن را به طور کامل از بین برد. در این موارد، جراحان تا حد ممکن تومور را بردارند.
- پرتو درمانی. در پرتودرمانی از پرتوهای پر توان مانند اشعه ایکس و پروتون ها برای از بین بردن سلول های تومور استفاده می شود. اگر بیمار از سلامت کافی برای انجام جراحی برخوردار نباشد و یا اگر تومور در مکانی واقع شده باشد که خطر جراحی را افزایش دهد، امکان دارد پرتودرمانی توصیه شود. در صورت احتمال عود تومور، گاهی اوقات از پرتودرمانی استفاده می شود.
- شیمی درمانی و سایر داروها. در شیمی درمانی از داروهای قوی برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود. اگر تومور دسموئیدی به سرعت در حال رشد باشد و جراحی جزو گزینه های درمان نباشد، ممکن است پزشک شیمی درمانی را توصیه کند.
چندین درمان دارویی دیگر از جمله داروهای ضد التهاب، هورمون درمانی و درمان دارویی هدفمند، اثر خوبی را در افراد مبتلا به تومورهای دسموئیدی نشان داده است،.
حمایت و پشتیبانی
با گذشت زمان، عوامل کمک کننده به بهبود حالات روحی ناشی از عدم اطمینان به گزینه درمانی و مشکلات روحی ناشی از تشخیص تومور را می شناسید. تا آن زمان، موارد زیر می توانند کمک کننده باشند:
- درمورد تومورهای دسموئید به اندازه کافی بیاموزید تا در مورد مراقبت از خود تصمیم بگیرید. از پزشک خود در مورد وضعیت خود، از جمله نتایج آزمایش، گزینه های درمانی و در صورت تمایل، شرایط پیش درمانگاهی خود اطلاعات کسب کنید. با کسب اطلاعات بیشتر در مورد تومورهای دسموئید، در تصمیم گیری های درمانی اطمینان بیشتری کسب کنید.
- از دوستان و خانواده کمک بخواهید. قوی نگه داشتن روابط نزدیک کمک می کند تا با تشخیص بیماری خود کنار بیایید. دوستان و خانواده می توانند پشتیبانی های مورد نیاز شخص را فراهم کنند، از جمله کمک به مراقبت از خانه در صورت بستری بودن در بیمارستان و حمایت عاطفی در صورت وجود احساس افسردگی شدید.
- شنونده خوبی پیدا کنید که مایل به شنیدن صحبت های شما درباره امیدها و ترس هایتان باشد. این شخص می تواند یکی از دوستان یا اعضای خانواده باشد.صحبت با یک مشاور، مددکار اجتماعی پزشکی یا گروه پشتیبانی نیز می تواند مفید باشد.
آمادگی برای ملاقات با پزشک
اگر علائم و نشانه های نگران کننده دارید با پزشک خود درتماس باشید. اگر پزشک احتمال وجود تومور دسموئید را بدهد، امکان دارد شما را به پزشکی متخصص سرطان ارجاع دهد.
در اینجا برخی از اطلاعات برای آمادگی مناسب آورده شده است.
آن چه می توانید انجام دهید
اگر پیش از ملاقات با پزشک پرهیز خاصی مثل پرهیز غذایی لازم است، از آن مطلع شده و آن را رعایت کنید.
سوابق پزشکی خود را جمع آوری کرده و آنها را همراه داشته باشید. اگر به پزشک جدیدی مراجعه می کنید، از پزشک قبلی خود بخواهید که پرونده ها و سایر اطلاعات مانند اسلایدهای حاوی نمونه های بافت را به پزشک جدید ارسال کند.
لیستی از این موارد تهیه کنید:
- تمام علائم بیماری خود را یادداشت کنید، از جمله علائمی که به بیماری فعلی شخص ارتباطی ندارد.
- اطلاعات شخصی مهم، مانند فشارهای زندگی، تغییرات اخیر زندگی و سابقه پزشکی خانواده
- نام و مقدار داروها، ویتامین ها یا سایر مکمل هایی که اخیراً مصرف کرده اید.
- سوالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید.
- یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان را به همراه خود ببرید تا تمامی گفته های پزشک را به خاطر داشته باشید.
در مورد تومورهای دسموئید، برخی از سوالات اساسی که باید از پزشک بپرسید شامل موارد زیر است:
- علت ایجاد علائم من چیست؟
- غیر از این موارد، علل احتمالی دیگر علائم من چیست؟
- به چه آزمایش هایی نیاز دارم؟
- بهترین گزینه درمانی چیست؟
- گزینه های جایگزین درمان اصلی که پیشنهاد می کنید چیست؟
- در صورت عدم انجام جراحی یا سایر روش های درمانی پزشکی، چه انتظاری می توان داشت؟
- دچار بیماری های دیگری نیز می باشم، چگونه می توانم به بهترین صورت این وضعیت را کنترل کنم؟
- آیا محدودیت هایی وجود دارد که من باید از آنها پیروی کنم؟
- آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟
- چه مجله ها و بروشورهایی در دسترس هستند؟ چه سایت هایی را برای کسب اطلاعات بیشتر پیشنهاد می دهید؟
علاوه بر این سوالات، در پرسیدن هر سوال دیگری که برایتان پیش آمده است تردید نکنید.
از پزشک چه انتظاری می رود
پزشک احتمالاً چندین سوال از شخص می پرسد، مانند:
- علائم از چه زمانی شروع شد؟
- آیا علائم مداوم یا گاه به گاه بوده است؟
- شدت علائم چقدر است؟
- چه مواردی، علائم را بهبود می بخشد؟
- چه مواردی، علائم را بدتر می کند؟
- چه چیز دیگری در مورد علائم و بیماری باید بدانم که به من کمک می کند؟
_result.webp)
