درخواست مشاوره رایگان
کندروسارکوم نوعی سرطان استخوان است که از سلول های غضروفی بدن نشئت می گیرد. این بیماری دومین سرطان اولیه استخوان از نظر میزان شیوع است که در افراد مسن بیشتر رخ می دهد و احتمال ابتلای آن بین خانم ها و آقایان برابر است. در ادامه اطلاعاتی درباره علائم و نحوه تشخیص و درمان کندروسارکوما ارائه می شود.
کندروسارکوما نوعی سرطان نادر است که معمولاً از استخوان شروع می شود، اما گاهی اوقات می تواند در بافت نرم نزدیک استخوان ها نیز رخ دهد. شایع ترین ناحیه برای ایجاد تومورهای کندروسارکوم در لگن، مفصل ران و شانه است و به ندرت، پایه جمجمه تحت تأثیر این بیماری قرار می گیرد.
مشخصه کندروسارکوم این است که سلول های آن غضروف تولید می کنند. برخی از انواع کندروسارکوم ها به آرامی رشد می کنند و درصورت بهبود کامل، احتمال انتشار آنها به اندام ها و استخوان های دیگر کم است. برخی دیگر به سرعت رشد می کنند و بیشتر خطر متاستاز برای آنها وجود دارد.
برداشتن تومور از طریق جراحی اصلی ترین روش درمان کندروسارکوما است. پرتودرمانی و شیمی درمانی به ندرت در درمان کندروسارکوما کاربرد دارند.
علائم و نشانه های کندروسارکوما می تواند شامل موارد زیر باشد:
درصورتی که تومور به نخاع فشار وارد کند، ممکن است باعث ایجاد ضعف، بی حسی یا بی اختیاری ادراری شود.
کندروسارکوما با جهش های ژنتیکی خاصی همراه است. برخی از انواع کندروسارکوم از تغییر ضایعات خوش خیم غضروف به سرطان به وجود می آیند.
اگرچه کندروسارکوما می تواند در هر سنی رخ دهد، اما شایع ترین نوع آن معمولاً در افراد میانسال تا مسن ایجاد می شود.
بیماری اولیر و سندرم مافوچی بیماری هایی هستند که با افزایش تعداد ضایعات خوش خیم غضروف (اِنکندروما) در بدن خود را نشان می دهند. این ضایعات گاهی به کندروسارکوما تبدیل می شوند.
از آنجا که بیشتر تومورهای کندروسارکوم رشد بسیار آهسته ای دارند و ممکن است برای سال ها تشخیص داده نشوند. در بعضی موارد، تومورها طی آزمایش های تصویربرداری برای موارد غیر مرتبط کشف می شوند. برای تأیید تشخیص ممکن است نیاز به نمونه برداری باشد.
رادیوگرافی از یک منطقه مشکوک از استخوان انجام می شود. سایر آزمایش های تصویربرداری، مانند تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) و توموگرافی کامپیوتری (CT)، می توانند اطلاعات بیشتری در مورد تومور در اختیار پزشک قرار دهند.
پزشکان می توانند با برداشتن نمونه ای از بافت مشکوک با سوزن یا چاقوی جراحی و بررسی آن در آزمایشگاه، تشخیص کندروسارکوما را تأیید کنند. بیوپسی باید به روشی خاص انجام شود تا برداشتن بافت سرطانی در طی عمل بعدی دشوار نباشد.
جراحی درمان اصلی برای کندروسارکوما است. هدف از جراحی برداشتن بافت سرطانی و حاشیه ای بافت سالم اطراف آن است. نوع جراحی که انجام می شود بستگی به محل کندروسارکوما دارد.
در اکثر موارد کندروسارکوم می توان جراحی حفظ اندام -جایی که سرطان برداشته می شود و استخوان آسیب دیده جایگزین یا بازسازی می شود-، را انجام داد. در درصد کمی از موارد کندروسارکوم قطع عضو اتفاق می افتد. هنگامی این روش انتخاب می شود که تومور، اعصاب اصلی و رگ های خونی را نیز درگیر کرده و یا آن قدر بزرگ باشد که برداشتن آن مصادف با برداشت کل اندام باشد.
اگر تومور در محلی مانند پایه جمجمه قرار داشته باشد که برداشتن همه تومور سرطانی دشوار باشد، ممکن است پزشک انجام پرتودرمانی را قبل یا بعد از جراحی تجویز کند.
کندروسارکوما به طور معمول یک سرطان با رشد بسیار آهسته است، از طرفی، شیمی درمانی، سلول هایی را که خیلی سریع رشد می کنند هدف قرار می دهد؛ بنابراین این روش درمانی برای این نوع سرطان مؤثر نیست. برخی از انواع نادر کندروسارکوم رشد سریعی دارند؛ بنابراین شیمی درمانی می تواند مفید باشد.
تشخیص سرطان می تواند زندگی را برای همیشه تغییر دهد. هر فرد روش خود را برای کنار آمدن با تغییرات عاطفی و جسمی که سرطان ایجاد می کند، پیدا می کند. اما گاهی اوقات پس از تشخیص ابتلا به سرطان، دشوار است که بدانید بهتر است چه کاری انجام دهید.
در اینجا چند راه برای کمک به کنار آمدن با این سرطان ذکر شده است:
در صورت مشاهده علائم نگران کننده به پزشک خانواده یا پزشک عمومی مراجعه کنید.
اگر پزشک احتمال دهد که فرد به کندروسارکوما مبتلا است، به احتمال زیاد او را به یک یا چند متخصص مانند پزشکان متخصص سرطان (متخصصان انکولوژی) و دیگر جراحان معرفی خواهد کرد.
تهیه لیستی از سوالات از قبل می تواند به شما کمک کند از وقت ملاقات خود با پزشک خود نهایت استفاده را ببرید. سوالات خود را از مهمترین تا کم اهمیت ترین لیست کنید. سوالاتی که در مورد این سرطان بهتر است از پزشک بپرسید عبارت است از:
علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید، در پرسیدن سوالات دیگری که برای شما پیش می آید تردید نکنید.
پزشک احتمالاً تعدادی سوال خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخ دادن به آنها می تواند وقت بیشتری برای پرسیدن سوالات دیگر در اختیار شما قرار دهد. سوالاتی که ممکن است پزشک بپرسد شامل موارد زیر است:
