کلشی سین داروی قدیمی نقرس، خطر سکته و حمله قلبی را کاهش می‌دهد

یک داروی قدیمی که سال‌ها برای درمان نقرس به کار می‌رفت، اکنون در نقش تازه‌ای ظاهر شده و باعث کاهش خطر سکته مغزی و حمله قلبی در بیماران قلبی می‌شود. نتایج یک پژوهش نظام‌مند تازه که در پایگاه معتبر Cochrane منتشر شده، توجه جامعه پزشکی را به داروی ضدالتهاب کم‌هزینه و شناخته‌شده کلشی سین جلب کرده است.

کلشی سین به طور معمول برای کاهش التهاب و درد ناشی از نقرس تجویز می‌شود، اما پژوهشگران مدت‌هاست به این احتمال فکر می‌کنند که همین خاصیت ضدالتهابی می‌تواند به بیماران مبتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی نیز کمک کند. در مطالعه جدید، ۱۲ کارآزمایی بالینی با حضور نزدیک به ۲۳ هزار فرد بررسی شدند؛ افرادی که یا بیماری پایدار قلبی-عروقی داشتند یا به تازگی دچار سکته قلبی، سکته مغزی یا سایر رویدادهای حاد قلبی شده بودند. هدف پژوهشگران این بود که دریابند مصرف طولانی‌مدت کلشی سین با دوز پایین (معمولاً ۰.۵ میلی‌گرم در روز) چگونه بر خطر بروز وقایع قلبی اثر می‌گذارد.

نتیجه این بررسی تصویری نسبتاً شفاف ارائه می‌کند: کلشی سین با قطعیت بالا می‌تواند خطر حمله قلبی و سکته مغزی را کاهش دهد. بنا بر داده‌های جمع‌آوری‌شده، مصرف این دارو منجر به آن شده که ۹ نفر کمتر از هر ۱۰۰۰ نفر دچار حمله قلبی و ۸ نفر کمتر از هر ۱۰۰۰ نفر دچار سکته مغزی شوند. این یافته‌ها برای پزشکان و بیماران قابل توجه‌اند، زیرا داروهای معدودی وجود دارند که بتوانند به این اندازه و با این سطح شواهد قوی، خطر چنین رویدادهای مهمی را کاهش دهند.

با این حال، تأثیر کلشی سین محدود به این دو مورد است. پژوهشگران گزارش داده‌اند که این دارو تأثیری بر کاهش مرگ‌ومیر کلی یا مرگ ناشی از بیماری قلبی ندارد و همچنین نیاز به روش‌های باز کردن رگ‌های قلبی مانند آنژیوپلاستی یا جراحی بای‌پس را کاهش نمی‌دهد. از سوی دیگر، نتایج نشان می‌دهند که کلشی سین احتمال بروز عوارض جدی را افزایش نمی‌دهد، هرچند مشکلات گوارشی خفیف مانند تهوع ممکن است در برخی افراد بیشتر دیده شوند.

متخصصان قلبی که در این مطالعه نقشی نداشته‌اند نیز بر احتیاط در مصرف دارو تأکید می‌کنند. دکتر پاتریک کی، متخصص قلب، توضیح می‌دهد که کلشی سین دارویی با حاشیه ایمنی محدود است و باید تنها برای بیماران با ریسک بسیار بالا تجویز شود. او همچنین مصرف کلشی سین در زمان وقوع یک حمله قلبی حاد را بی‌فایده می‌داند و تأکید می‌کند که مناسب‌ترین افراد برای دریافت آن، بیماران با بیماری پایدار عروق کرونر هستند، نه بیماران در وضعیت بحرانی.

با وجود نتایج امیدوارکننده، این مطالعه مانند هر پژوهش دیگری محدودیت‌هایی دارد. بیشتر شرکت‌کنندگان مرد بوده‌اند، مدت زمان پیگیری‌ها چندان طولانی نبوده و داده‌هایی درباره کیفیت زندگی بیماران یا میزان بستری وجود نداشته است. بنابراین، پژوهش‌های آینده باید شامل گروه‌های متنوع‌تری از بیماران و مدت‌زمان‌های طولانی‌تر باشند تا بتوان نتیجه‌گیری دقیق‌تری داشت.

امتیازات

امتیاز شما به این مطلب چیست؟

امتیاز شما به این مطلب چیست؟

ثبت دیدگاه

دیدگاه خود را درباره این مطلب بنویسید.
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است!