توده عضلانی بیشتر و چربی احشایی کمتر مغز را جوان‌تر نگه می‌دارد

یک پژوهش علمی تازه نشان می‌دهد آنچه در زیر پوست و میان عضلات‌ ما اتفاق می‌افتد، می‌تواند سرنوشت مغزمان را در سال‌های آینده رقم بزند. بر اساس این تحقیق، داشتن توده عضلانی بیشتر و چربی احشایی کمتر نه‌تنها به تناسب اندام کمک می‌کند، بلکه می‌تواند مغز را سال‌ها جوان‌تر نگه دارد و خطر ابتلا به بیماری‌هایی مانند آلزایمر را پایین بیاورد.

چربی احشایی، همان چربی عمیق و پنهانی است که در اطراف اندام‌های داخلی شکم تجمع پیدا می‌کند. برخلاف چربی زیرپوستی که درست زیر پوست قرار دارد و بیشتر جنبه ذخیره انرژی دارد، چربی احشایی بسیار فعال است و موادی تولید می‌کند که می‌توانند التهاب و اختلالات متابولیک ایجاد کنند. مطالعات سال‌های اخیر نشان داده‌اند که این نوع چربی با بیماری‌هایی مانند دیابت نوع دو، کبد چرب، اختلالات قلبی‌عروقی و برخی سرطان‌ها مرتبط است. اکنون، تحقیق جدید نشان می‌دهد این چربی می‌تواند روند پیری مغز را نیز سرعت ببخشد.

در این مطالعه، محققان ۱۱۶۴ فرد بزرگسال سالم با میانگین سنی ۵۵ سال را بررسی کردند. همه شرکت‌کنندگان تحت اسکن MRI قرار گرفتند؛ اسکنی که نه‌تنها ساختار مغز، بلکه کل بافت بدنی از جمله عضلات و چربی را با دقت بسیار بالا اندازه‌گیری می‌کند. سپس پژوهشگران از یک الگوریتم هوش مصنوعی برای تعیین حجم عضلات، میزان چربی احشایی، چربی زیرپوستی و سن مغز هر فرد استفاده کردند. منظور از سن مغز، میزان فرسودگی و تغییرات ساختاری‌ای است که معمولاً در اثر پیری رخ می‌دهند.

نتایج به‌وضوح نشان دادند هرچه نسبت چربی احشایی به توده عضلانی بیشتر باشد، مغز قدیمی‌تر به نظر می‌رسد؛ یعنی مغز فرد تغییراتی مشابه فردی مسن‌تر از سن واقعی‌اش را نشان می‌دهد. نکته مهم اینجاست که چربی زیرپوستی چنین تأثیری نداشت، و این نشان می‌دهد که همه انواع چربی یکسان عمل نمی‌کنند. به گفته دکتر سایروس راجی، سرپرست تیم تحقیق، چربی احشایی به دلیل فعالیت بیولوژیکی بالا و ارتباطش با التهاب، احتمالاً یکی از عوامل مهم در تسریع پیری مغز است. او تأکید می‌کند که کاهش توده عضلانی نیز معمولاً با افزایش چربی احشایی همراه است و همین اتفاق محیطی نامطلوب ایجاد کرده و سلامت مغز را به خطر می‌اندازد.

نکته امیدوارکننده این پژوهش، یافته‌ای است که نشان می‌دهد افراد دارای عضله بیشتر، مغزهایی جوان‌تر دارند. دکتر راجی می‌گوید عضله یکی از بهترین شاخص‌های سلامت متابولیک است و نقش محافظتی برای مغز دارد. از دست دادن عضلات با التهاب مزمن و چاقی همراه می‌شود؛ عواملی که خود از مهم‌ترین ریسک‌فاکتورهای آلزایمر هستند.

متخصصان سالمندی نیز این نتایج را بسیار مهم توصیف کرده‌اند. دکتر مانیشا پارولکار، مدیر مرکز اختلالات حافظه در نیوجرسی، می‌گوید این پژوهش برای نخستین بار ارتباطی قابل اندازه‌گیری بین ترکیب بدن و سلامت مغز نشان می‌دهد. او معتقد است دیدن این ارتباط مستقیم می‌تواند برای بیماران انگیزه‌بخش باشد و آن‌ها را به سمت تغییرات ساده اما مؤثر سبک زندگی مانند ورزش منظم و تغذیه سالم هدایت کند.

به گفته او، با افزایش سن جمعیت و رشد آمار زوال شناختی، یافتن عوامل خطر قابل تغییر اهمیت حیاتی دارد. افزایش توده عضلانی و کاهش چربی احشایی از جمله اقداماتی هستند که تقریباً برای همه قابل دسترس‌اند و می‌توانند مغز را در برابر پیری و اختلالات آینده مقاوم‌تر کنند. این پژوهش در نهایت تصویری روشن ارائه می‌دهد: بدنی قوی‌تر، مغزی جوان‌تر می‌سازد.

بیماری مرتبط آلزایمر آلزایمر نوعی بیماری عصبی پیش رونده است که به مرور زمان سلول های مغزی تخریب می شوند که نهایتا منجر به زوال عقل شده و باعث ناتوانی...

بیماری مرتبط چاقی بیماری چاقی نوعی بیماری مزمن و پیچیده است که در نتیجه عوامل مختلفی مانند ژنتیک، محیط، تغذیه و رفتار ایجاد می شود و پیامد های گست...

بیماری مرتبط زوال عقل (دمانس) زوال عقل یا دمانس مجموعه ای از علائم پیچیده است که منجر به تحلیل رفتن توانایی شناختی فرد شده و علائم آن از فراموشی فراتر رفته و...