در روزهایی که روایت‌های شخصی درباره زندگی با اوتیسم فضای شبکه‌های اجتماعی را پر کرده‌اند، بحث درباره افزایش آمار تشخیص این اختلال عصبی-رشدی نیز داغ شده است. در همین راستا، رابرت اف. کندی جونیور، وزیر بهداشت فدرال ایالات متحده، در اظهاراتی جنجالی اوتیسم را «بیماری همه‌گیر» توصیف کرده و ادعا کرده است که این وضعیت ناشی از قرار گرفتن در معرض سموم محیطی است. اما آیا این ادعاها پایه و اساس علمی دارند؟
در گفت‌وگویی با Medical News Today، دکتر دیوید کاتلر، پزشک متخصص خانواده از مرکز سلامت پراویدنس سنت جان در کالیفرنیا، به بررسی دقیق‌تر این موضوع پرداخته است.
بر اساس گزارش تازه‌ای از مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، از هر ۳۶ کودک در ایالات متحده، یک نفر به اوتیسم مبتلا است؛ آماری که نسبت به سال ۲۰۲۱ (یک در ۴۴ کودک) افزایش داشته است. این افزایش برای برخی نگران‌کننده به نظر می‌رسد و حتی از سوی برخی مسئولان به عنوان بحران بهداشت عمومی مطرح شده است. با این حال، کارشناسان می‌گویند باید محتاطانه‌تر به این آمار نگاه کرد.
دکتر کاتلر در این‌باره توضیح می‌دهد که آنچه به‌عنوان «افزایش شیوع اوتیسم» دیده می‌شود، در حقیقت بیش از آنکه ناشی از افزایش واقعی موارد ابتلا باشد، حاصل پیشرفت در تشخیص، افزایش آگاهی عمومی، و تغییر در تعاریف علمی اوتیسم است. به گفته او، از زمان معرفی نسخه پنجم کتابچه تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) در سال ۲۰۱۳، تعریف اوتیسم گسترده‌تر شده و افراد بیشتری، حتی با علائم خفیف‌تر، در این طیف قرار گرفته‌اند.
از سوی دیگر، توصیه به غربالگری سراسری کودکان در سنین پایین (۱۸ تا ۲۴ ماهگی) از سال ۲۰۰۶ باعث شده تا تشخیص اوتیسم در مراحل اولیه زندگی افزایش یابد. آگاهی بیشتر والدین، مربیان و پزشکان نسبت به نشانه‌های اوتیسم نیز نقش مهمی در افزایش موارد شناسایی‌شده داشته است، به‌ویژه در گروه‌هایی که پیش‌تر کمتر مورد توجه قرار می‌گرفتند؛ از جمله زنان و اقلیت‌های نژادی.
دکتر کاتلر همچنین به پدیده‌ای به نام «جایگزینی تشخیصی» اشاره می‌کند؛ به این معنا که کودکانی که در گذشته با مشکلات رشدی دیگر مانند ناتوانی ذهنی یا اختلالات یادگیری شناخته می‌شدند، اکنون با پیشرفت دانش پزشکی تحت عنوان اوتیسم شناسایی می‌شوند.
با این وجود، ادعای وزیر بهداشت آمریکا مبنی بر نقش سموم محیطی در بروز اوتیسم نیز بحث‌برانگیز است. دکتر کاتلر ضمن رد نکردن کامل این احتمال، تأکید می‌کند که شواهد علمی موجود، ژنتیک را مهم‌ترین عامل خطر برای اوتیسم می‌دانند. مطالعات گسترده‌ای، از جمله بررسی دوقلوها، نشان داده‌اند که عوامل وراثتی نقش بسیار پررنگی در ابتلا به این اختلال دارند. البته برخی عوامل محیطی نیز ممکن است در افزایش ریسک مؤثر باشند؛ از جمله سن والدین، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی خاص یا مشکلات زمان تولد.
به‌طور کلی، افزایش تعداد تشخیص‌ها را باید نشانه‌ای از پیشرفت جامعه در شناخت و درک بهتر اوتیسم دانست، نه لزوماً نشانه‌ای از بروز بحران. آگاهی بالاتر، معیارهای دقیق‌تر و پذیرش بیشتر اجتماعی، در کنار غربالگری زودهنگام، باعث شده‌اند کودکانی که پیش‌تر تشخیص داده نمی‌شدند، امروز شناسایی شده و از حمایت‌های لازم برخوردار شوند.
دکتر کاتلر در پایان یادآور می‌شود: «افزایش آمار تشخیص، نشان‌دهنده تحول در درک، پذیرش و شناخت اوتیسم در جامعه است. عوامل ژنتیکی همچنان نقش اصلی را ایفا می‌کنند و اگرچه تأثیر محیط را نمی‌توان نادیده گرفت، اما در حال حاضر هیچ مدرک علمی معتبری وجود ندارد که سموم محیطی را عامل اصلی افزایش اوتیسم معرفی کند.»
به‌نظر می‌رسد وقت آن رسیده که به جای ترس از «همه‌گیری» اوتیسم، بر آموزش، پذیرش و فراهم کردن امکانات بهتر برای زندگی افراد در طیف اوتیسم تمرکز کنیم.
ثبت دیدگاه
دیدگاه خود را درباره این مطلب بنویسید.